«Αυτή πια η ανόητη προσμονή σου πως οι άλλοι κάποτε θα αλλάξουν. Ξέχνα την, να χαρείς. Οι άλλοι την έχουν καταβρεί στην πουπουλένια σου πλατούλα. Εσύ να αλλάξεις ρότα. Τώρα. Αν μπορείς» – Αλκυόνη Παπαδάκη
Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πως συχνά βολεύουμε τους άλλους. Αλήθεια, γιατί τους βολεύεις; Άραγε κατανοείς ότι τους βολεύεις; Γιατί συχνά είμαστε σε άρνηση..
Γιατί δυσκολεύεσαι να πεις όχι; Γιατί εσύ αλλάζεις με ευκολία πάντα το πρόγραμμα σου και οι άλλοι όχι; Γιατί αφήνεις τους άλλους να σε θεωρούν δεδομένο, δεδομένη στη ζωή τους; Γιατί έχεις μάθει να λες πάντα ότι δεν έχεις εγωισμό σαν δικαιολογία; Γιατί έχεις μάθει να λες ότι εσύ δεν έχεις αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση;
Να μάθεις να λες όχι. Να μάθεις να διεκδικείς πράγματα για σένα. Να μάθεις να διεκδικείς την αξία σου. Να μάθεις να διεκδικείς από τους άλλους χρόνο για σένα. Δεν μπορούν οι άλλοι μόνο να απαιτούν από σένα.
Και ξέρεις κάτι; Συχνά δεν το αντιλαμβάνονται. Δεν καταλαβαίνουν πόσο σε δυσκολεύουν. Δεν καταλαβαίνουν πόσο βασανίζεσαι. Δεν καταλαβαίνουν ότι εσύ τους θεωρείς σκληρούς και ότι μπορεί το βράδυ να έκλαιγες στο δωμάτιό σου.
Γιατί εκείνοι τα έχουν βρει με τον εαυτό τους. Γιατί εκείνοι θεωρούν ότι έχουν ξεκαθαρίσει τη θέση τους. Γιατί εκείνοι θεωρούν δεδομένο ότι θα είσαι εκεί. Και τους είναι εύκολο, σχεδόν αβίαστα, να πούνε όχι. Τόσο εύκολα και για σένα τόσο βασανιστικά.
Και πάντα προσμένεις. Πάντα δικαιολογείς. Πάντα εξηγείς. Πάντα κατανοείς. Μέχρι πότε όμως θα αφήνεις τον φόβο σου να κυριαρχεί; Μέχρι πότε θα πιστεύεις ότι δεν αξίζεις και θα εστιάζεις σε όλα όσα θεωρείς μειονεκτήματά σου;
Να σου πω όμως κάτι; Οι άλλοι δεν σου κάνουν χάρη όταν είναι μαζί σου. Δεν βασανίζονται. Το επιλέγουν. Θέλουν να είναι μαζί σου. Απλά δεν θέλουν να ξεβολευτούν. Και γι’ αυτό βολεύονται και «την έχουν καταβρεί στην πουπουλένια σου πλατούλα».
Εσένα όμως σου φτάνει μόνο αυτό που σου διαθέτουν; Αν όχι, άλλαξε ρότα. αι αν δεν μπορείς μόνος σου, αν δεν μπορείς μόνη σου, μη φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια. Οι σύμμαχοι είναι πολύτιμοι στη ζωή μας.
