Σε όλη μας τη ζωή, έχουμε με κάποιο τρόπο επιθυμήσει να μας θέλουν, να μας ποθούν, να μας φροντίζουν, να μας «νταντεύουν» χωρίς καμία προσπάθεια από την πλευρά μας, από ανθρώπους δυνατότερους από εμάς που έχουν κάνει εμάς επίκεντρό τους. Ασχέτως του πόσο δυνατοί, τρυφεροί, υπεύθυνοι είμαστε, όλοι θέλουμε να μας νοιάζονται και να μας φροντίζουν.
Για τους περισσότερους από εμάς αυτές οι επιθυμίες και τα συναισθήματα δεν κυριαρχούν στη ζωή μας ολοκληρωτικά. Αλλά όταν το κάνουν και καθορίζουν την ύπαρξή μας, τότε δεν έχουμε απλά ανάγκες εξάρτησης, αλλά είμαστε πραγματικά εξαρτημένοι. «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα», «Με ολοκληρώνεις», «Σε χρειάζομαι επειδή σ’ αγαπώ», «Σ’ αγαπώ επειδή σε χρειάζομαι». Τέτοιες δηλώσεις δεν περιορίζονται μόνο στα απλά καθημερινά ζευγάρια, αλλά έχουν ρομαντικοποιηθεί ανηλεώς σε ταινίες του Χόλιγουντ και του Μπόλυγουντ.
Advertisment
Το δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα μεταφράζεται στο σ’ αγαπώ τόσο πολύ. Κάτι πολύ λάθος και παθολογικό δηλαδή. Αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί και παρασιτισμός, όχι έρωτας και όχι αγάπη. Όταν η επιβίωσή μας προϋποθέτει την ύπαρξη ενός άλλου ατόμου, η ελευθερία καταλύεται. Δεν υπάρχει επιλογή. Η σχέση γίνεται μια αναγκαιότητα. Η εξάρτηση μπορεί να προσδιοριστεί ως η ανικανότητα να βιώσουμε ολοκλήρωση ή να λειτουργούμε επαρκώς χωρίς τη βεβαιότητα ότι κάποιος θα μας φροντίσει και θα τρέξει για εμάς.
Σε έναν υγιή γάμο, υπάρχει φυσιολογικά μια διαφοροποίηση ρόλων, ένας αποτελεσματικός καταμερισμός εργασίας ανάμεσά τους. Τα υγιή ζευγάρια ενστικτωδώς θα αλλάξουν ρόλους ανά κάποιες περιόδους. Ο ένας μπορεί να μαγειρεύει και να κάνει περισσότερες εργασίες, ενώ ο άλλος μπορεί να εργάζεται περισσότερο και το ανάποδο.
Αυτή η διαδικασία, για παράδειγμα, εξαφανίζει την αμοιβαία εξάρτηση. Αλλά για τους εξαρτημένους ανθρώπους, η απώλεια του άλλου είναι μια τόσο τρομακτική προοπτική, που αναζητούν να αυξήσουν παρά να μειώσουν την αμοιβαία εξάρτηση ώστε να καταλήξουν να καταστήσουν τη σχέση μια παγίδα και όχι μια όαση.
Advertisment
Αν μεγαλώσατε σε ένα σπιτικό, όπου οι γονείς σας παραμελούσαν, σας κακοποιούσαν ή δεν σας αγαπούσαν αρκετά, είναι πιθανό να έχετε μπει στην ενήλικη ζωή με μια βαθιά αίσθηση ανασφάλειας. Οι συνηθισμένες φράσεις είναι «δεν νιώθω αρκετός, αρκετή», «δεν αγαπιέμαι αρκετά από κανέναν». Αλλά αφού απορροφήσετε αυτές τις πληροφορίες, προσπαθήστε να καταλάβετε ότι αν «πεθαίνετε» και ικετεύετε για έρωτα, φροντίδα, προσοχή και προσκολλάστε στον έρωτα σαν μια σανίδα σωτηρίας, θα καταλήξετε σε μια χειρότερη κατάσταση.
Η απελπισία να διατηρήσουμε και να κρατηθούμε από μια σχέση οδηγεί σε μια χειριστική και σκληρή συμπεριφορά που θα καταστρέψει τη σχέση που τόσο προσπαθείτε να κρατήσετε στη ζωή. Η εξάρτηση εμφανίζεται ως αγάπη επειδή είναι μια δύναμη που κάνει τους ανθρώπους να προσδένονται ο ένας πάνω στον άλλο. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι αγάπη, είναι μια μορφή αντι-αγάπης. Αναζητά να λάβει, παρά να δώσει. Θρέφει το πατρονάρισμα και όχι την εξέλιξη. Θέλει να παγιδεύσει, να περιορίσει και όχι να απελευθερώσει. Στο τέλος καταστρέφει.
Συνεπώς, χρειάζεται να θυμάστε ένα μόνο πράγμα όταν ξεκινάτε μια σχέση, ακόμα κι όταν βγαίνετε ένα πρώτο ραντεβού: δεν χρειάζεται να θυσιάσετε την ανεξαρτησία σας στο βωμό του έρωτα. Αν θέλετε να είστε και οι δύο αυθεντικά ευτυχισμένοι, χρειάζεται να μείνετε αυτάρκεις, να μη χάσετε τη μονάδα μέσα στην ομάδα.
Zarana Mithani
