«Υπέμεινα πράγματα, τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θα αναστάτωνα των άλλων τη ζωή… Αυτό ήταν μία ήττα…Καθαρή ήττα» – Κική Δημουλά
Υπομονή, ανοχή, αντοχή, αποδοχή. Λέξεις δύσκολες, λέξεις που από πίσω κρύβουν συχνά μία υπερπροσπάθεια.
Μία προσπάθεια να διαχειριστούμε τον εαυτό μας.. Μία προσπάθεια να διαχειριστούμε τον εαυτό μας μέσα στις σχέσεις, τους άλλους, τις προσδοκίες μας, τους φόβους μας, την απώλεια, την απόρριψη, την εγκατάλειψη.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στις σχέσεις και οι δύο πρέπει να κάνουν βήματα πίσω, και οι δύο πρέπει να προσπαθήσουν. Και οι δύο πρέπει να κυνηγήσουν την ισορροπία, και οι δύο πρέπει να διεκδικήσουν, να μιλήσουν και να επικοινωνήσουν και όχι να σιωπήσουν.
Γιατί η σιωπή πονάει, η σιωπή μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι υπομείναμε πράγματα που δεν τα αξίζαμε. Πότε όμως η ισορροπία γίνεται ανοχή και πότε καταλήγουμε να λέμε ότι υπομένουμε πράγματα και συμπεριφορές;
Υπέμεινα πράγματα με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θα αναστάτωνα, είπε η Κική Δημουλά. Κι εσύ όμως δεν πικράθηκες; Και εσύ δεν αναστατώθηκες; Κι εσύ δεν ένιωσες πληγωμένος, πληγωμένη, υποδεέστερος, υποδεέστερη;
Δεν μπορείς μόνιμα να κάνεις εσύ βήμα πίσω. Δεν μπορείς μόνιμα εσύ να υπομένεις. Γιατί αυτό θα φανεί. Θα φανεί στη σχέση, θα φανεί στην αυτo-εικόνα σου, θα φανεί στις μελλοντικές επιλογές σου, θα φανεί στα απωθημένα σου.
Να διεκδικείς λοιπόν. Να διεκδικείς την αξία που θέλεις οι άλλοι να σου δίνουν. Να την δίνεις όμως πρώτα εσύ στον εαυτό σου, γιατί αν δεν δώσεις εσύ αξία στον εαυτό σου, κανένας δεν θα σου δώσει. Και αν δεν ξέρεις πώς να το κάνεις, μην φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια. Γιατί οι σύμμαχοι είναι πολύτιμοι στη ζωή μας.
