Ακριβώς όπως και το στρες, η ασθένεια που καταπολεμούμε είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Από τη μία τη θεωρούμε εχθρό, αλλά από την άλλη προσπαθεί να μας θεραπεύσει. Όταν βάζουμε το σώμα μας να μαρτυρήσει την κατάστασή μας, τι συμβαίνει; Θα μας άρεσε να έχουμε ένα μάρτυρα υπεράσπισης στο πλευρό μας, όμως αυτός ο μάρτυρας μετατρέπεται γρήγορα σε δικαστή.
Ο πόνος μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, δεν μας αφήνει να εφησυχάσουμε, παίζει το ρόλο του ψυχοθεραπευτή. Το σώμα καθρεφτίζει τα συναισθήματά μας με τρόπο που να υποστηρίζει την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, ενώ συγχρόνως μας βοηθάει να απελευθερωθούμε. Στην πραγματικότητα, η ασθένεια προσπαθεί να μας θεραπεύσει από το συναίσθημα που την προκάλεσε.
Advertisment
Διαχειριζόμαστε τα περίπλοκα συναισθήματά μας μέσω του σώματός μας και αυτό δεν είναι κακό. Η ασθένεια είναι μια φυσιολογική κατάσταση για την οποία δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε ενοχές. Καθώς επίσης δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε ενοχές που δεν καταφέρνουμε να θεραπευτούμε, παρ’ όλα τα σχετικά βιβλία που έχουμε διαβάσει.
Η ασθένεια είναι κομμάτι της ανθρώπινης διάστασης, μπορεί να είναι μια περίσταση που πρέπει να δεχτούμε ως έχει. Όταν ανεβαίνουμε μια σκάλα στηριζόμαστε στο οριζόντιο κομμάτι κάθε σκαλοπατιού. Η υγεία – και οι πεποιθήσεις μας – είναι ένα τέτοιο τμήμα σκαλοπατιού. Όμως προχωρώντας ευθεία μπροστά, αναγκαστικά πέφτουμε στο κάθετο μέρος του σκαλοπατιού. Και ακριβώς επειδή συναντούμε εμπόδιο, αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε τις πεποιθήσεις μας για να ανέβουμε σε υψηλότερο και πιο διαυγές επίπεδο συνειδητοποίησης των πραγμάτων.
Όταν ο θυμός εκφράζεται μ’ έναν πόνο, αυτός ο πόνος με τον καιρό «εξαντλεί» με θυμό. Όπως η φωτιά καίει τα ξύλα από τα οποία τροφοδοτείται. Από αυτή την άποψη, η ασθένεια, μέσω του σώματος και του πόνου, προσπαθεί να μας απελευθερώσει από το συναίσθημα που την προκάλεσε. Αυτή την ιδέα υποστηρίζουν και οι ανατολικοί φιλόσοφοι που προτείνουν να μην καταπολεμούμε διανοητικά τον πόνο, αλλά να αφεθούμε σ’ αυτόν για να απελευθερωθούμε πιο γρήγορα.
Advertisment
Αυτή η προσπάθεια απελευθέρωσης συμβαίνει κατά κάποιο τρόπο εν αγνοία μας και δίνει στη συνείδησή μας το χρόνο να λύσει τους κόμπους που την κρατάνε δεμένη. Είναι μια διαδικασία με διάφορες σιωπηρές φάσεις, μέχρι τη στιγμή που η ασθένειά μας δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Εκείνη τη στιγμή, οι συνθήκες μας επιτρέπουν να βρούμε τη λύση.
H Αν υπέφερε από ημικρανίες εδώ και πολύ καιρό κι ερχόταν να με δει μία φορά το μήνα, ελπίζοντας ότι θα βρει γιατρειά. Κάθε μήνα η προσπάθεια κατέληγε σε αποτυχία. Εκείνη όμως είχε, φαίνεται, αρκετή εμπιστοσύνη και ξαναρχόταν να με δει. Κάθε φορά δοκιμάζαμε και διαφορετικό φάρμακο.
Η επιλογή του σωστού φαρμάκου στην ομοιοπαθητική συνήθως βασίζεται σε κάποια πληροφορία που μας δίνει ο ασθενής. Μετά από έξι μήνες άκαρπων προσπαθειών, μού αποκάλυψε ένα περίεργο σύμπτωμα: ο πονοκέφαλος σταματούσε όταν άρχιζε να τρέχει η μύτη της. Αυτό το σύμπτωμα στην ομοιοπαθητική είναι χαρακτηριστική του Lachesis. Το φάρμακο αυτό τη θεράπευσε αμέσως. Αυτό το συγκεκριμένο σύμπτωμα δεν μου το είχε εμπιστευτεί νωρίτερα. Γιατί άραγε;
Ίσως να πρόκειται για απλή σύμπτωση. Εντούτοις, έχω πολλές φόρες παρατηρήσει ότι συμβαίνει το αντίστροφο. Ένας ασθενής που τον παρακολουθώ για κάποιο καιρό, έχει δοκιμάσει χωρίς επιτυχία αρκετά φάρμακα ώσπου κάποια στιγμή, άθελά του, μου δίνει μια πληροφορία – κλειδί.
Όταν του δίνω το φάρμακο που του ταιριάζει δεν το παίρνει! Για πολλούς και διάφορους λόγους, όπως αναφέρει: γιατί το “ξέχασε” κλπ. Είναι κι αυτό σύμπτωση; Εάν, όπως λέει ο Αϊνστάιν, «η τύχη είναι η μάσκα που φοράει ο Θεός όταν θέλει να τον αναγνωρίσουν”, βρίσκουμε αυτό που θα μας θεραπεύσει μόνο όταν είμαστε έτοιμοι. Πριν από αυτό υπάρχει μια σειρά σιωπηρών διεργασιών με τις οποίες η ασθένεια προσπαθεί να μας απελευθερώσει απ’ ό,τι μας βασανίζει.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Philippe Dransart με τίτλο «Η αρρώστια προσπαθεί να με γιατρέψει» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιώρα
