Τα ταξίδια είναι πεδία νέων εμπειριών. Μας βοηθούν να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας, να παίρνουμε απόσταση από όσα μας βασανίζουν, να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους και νέες κουλτούρες. Έτσι και ερχόμαστε σε επαφή με κάτι νέο και διαφορετικό αλλά και ενδυναμώνονται τα δικά μας πιστεύω και οι δικές μας περιπέτειες.
Είναι σαν την ανθρώπινη επικοινωνία και την ανταλλαγή απόψεων. Στην ουσία, είναι ένας διάλογος με τη γη και τον κόσμο. Αν και οι εποχές είναι δύσκολες για βιοποριστικούς λόγους, πάντα με πλάνο, φειδωλή προετοιμασία και διάθεση μπορούν να βρεθούν oλιγοδάπανες και φανταστικές ευκαιρίες. Γιατί στο τέλος, κάθε ταξίδι, κάθε σταθμός, κάθε εμπειρία, κάθε σχέση, είναι κομμάτι του προσωπικού μας μύθου, της δικής μας ιστορίας. Καλό καλοκαίρι λοιπόν και με αφορμή αυτό, θα διηγηθώ με λίγα λόγια δυο περασμένες μου εκδρομές που έρχονται από τον χειμώνα και μέσα στο κατακαλόκαιρο μου θυμίζουν πόσο υπέροχα πέρασα. Γιατί ώσπου να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα, ο χρόνος κυλάει σαν νερό.
Advertisment
Παρίσι, Δεκέμβριος 2018
Η μουσική είναι για μένα ένας σπουδαίος θησαυρός, ένα καταφύγιο, ένα θεϊκό σημάδι που χωρά τον κόσμο όλο. Εκφραζόμουν πάντα με τραγούδια όταν δεν έβρισκα τι να πω. Ένα από τα συγκροτήματα που μεγάλωσα ήταν οι Doors. Οι στίχοι του Jim Morrison χαράκτηκαν μέσα μου πολύ βαθιά. Και να που βρίσκομαι αρκετά χρόνια μετά, στο Παρίσι, στην πόλη του φωτός.
Δεν ήταν τόσο δύσκολο τελικά να έρθω εδώ και να αντικρίσω αυτή τη μαγική πόλη. Σε αυτήν την πόλη βρίσκεται κάπου το μνήμα του Morrison, στο κοιμητήριο Pere – Lachaise, στο μέρος των ποιητών. Ο παιδικός μου εαυτός θέλει να βρεθεί εκεί, στο μνημείο ενός από τους ήρωες των παιδικών μου χρόνων. Γιατί όταν είσαι 15 χρονών, χρειάζεσαι τους ήρωές σου.
Φτάνω λοιπόν. «Κατά τον δαίμονα εαυτού» η επιγραφή πάνω στον τάφο. Ο τύπος έζησε όπως ήθελε, ναι. Κρίμα όμως που δεν είναι πια εδώ. Δίπλα μου ένας νεαρός με ακουστικά κοιτάζει χαμένος, με ταξιδιάρικο βλέμμα ιεροτελεστίας. Γύρω μου άνθρωποι βγάζουν φωτογραφίες. Τι, αυτό ήταν; Ήρθα μέχρι εδώ και τίποτα; Ο σημερινός εαυτός μου παίρνει από το χέρι το παιδί μέσα μου.
Advertisment
Μαζί λένε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Jim Morrison για όλη τη στήριξη και τη δύναμη που μου έδωσε κάποτε, πολλά χιλιόμετρα μακριά από αυτό το μέρος. Αυτός είναι ο δικός μου φόρος τιμής, η κάθε φορά που ακούω τη μουσική του. Λίγα λεπτά μετά, ο μεσημεριανός και ξεδοντιάρης ήλιος του Παρισιού με τυφλώνει μέσα από μια μισάνοιχτη πόρτα. Πολύ κρύο. When the music’s over, turn out the lights. Ζω, είμαι εδώ, αλλά δεν είναι αυτό που νόμιζα. Είναι όμως κομμάτι του προσωπικού μου μύθου. Το ταξίδι είναι ο προορισμός.
Βερολίνο, Ιανουάριος 2019 (2 βδομάδες μετά το Παρίσι)
Μόλις έχει μπει το νέο έτος με πολύ όμορφο τρόπο. Βρίσκομαι με έναν φίλο μου στο Βερολίνο, μια πόλη που πάντα ήθελα να πάω. Οι λόγοι είναι κυρίως οικογενειακοί και καλλιτεχνικοί. Ο David Bowie, o Iggy Pop, η techno, το new wave και πολλά άλλα άνθισαν εκεί. Όμως βρίσκομαι εκεί με τον φίλο μου και για κάποιον λόγο η ατμόσφαιρα είναι πολύ κατώτερη των προσδοκιών μας. Κενό. Αποφασίζουμε, βέβαια να περάσουμε αυτές τις μέρες όσο πιο ωραία μπορούμε.
Κουρασμένοι, μετά από δέκα ώρες στο δρόμο, ακούμε σε έναν σταθμό του μετρό ένα γνώριμο μπιτάκι που παίζει συχνά στην Αθήνα. Orion. Η μελωδία μου θυμίζει ότι είμαι στο Βερολίνο, σε μια πόλη που ήθελα πάντα να πάω. Δεν είναι αυτό που νόμιζα αλλά το ζω, είμαι εδώ. Είναι κομμάτι του προσωπικού μου μύθου. Το ταξίδι είναι ο προορισμός.
Αθήνα, Ιανουάριος 2019
Περίεργο να παίρνεις το αεροπλάνο και να βρίσκεσαι τόσο γρήγορα σε άλλο μέρος. Βουτιά στο κενό. Όπως ξημερώνει, τα φώτα είναι σαν να εκθέτουν πτυχές του εαυτού μου. Ξεφυλλίζω ένα παλιό βιβλίο. Δεν ξέρω γιατί αλλά πρώτη φορά προσέχω ιδιαίτερα και καταλαβαίνω ένα ποίημα που σαν θραύσμα κρυστάλλων μας γρατζουνάει υπενθυμίζοντας το νόημα της ζωής που είναι μικρή και μεγάλη παράλληλα, όμορφη και δύσκολη. Ένα από τα σπουδαιότερα ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ:
«Κι αν πτωχική την βρης, η Ιθάκη δε σε γέλασε
έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες, οι Ιθάκες τι σημαίνουν» – Κ. Π. Καβάφης «Ιθάκη»
Vigil – Photo: Author/Depositphotos
Όλα όσα ζήσαμε, είναι οι οδηγοί μας. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται στο φως και πηγαίνουν στο φως. Και υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται στο σκοτάδι και πηγαίνουν και αυτοί στο φως.
- Ώρα να ανάψουμε τα φώτα… - 24 Μαρτίου 2020
- Λίγο πριν κάνεις το επόμενο βήμα, υπάρχει εκείνο το κενό… είναι στο χέρι σου αν θα το αφήσεις να μεγαλώσει - 30 Ιανουαρίου 2020
- Η ζωή είναι μικρή για να μη γίνεις αυτό που είσαι - 16 Οκτωβρίου 2019
