Περνάνε γρήγορα τα χρόνια κι αν σκεφτείτε ότι εμείς τα ξοδεύουμε μπροστά σε πολύχρωμες οθόνες full hd, περνάνε ακόμα πιο γρήγορα. Λες και ήταν εχθές που περάσαμε το κατώφλι του σχολείου και τώρα βρισκόμαστε πίσω από ένα γραφείο γεμάτο υποχρεώσεις ή μόλις αφήσαμε στο σχολείο το δικό μας παιδί.
Και το παιδί που έχουμε μέσα μας; Αυτή η μικρή φωνούλα που επιμένει να μας χαλάει τα όμορφα στημένα πρέπει της ημέρας μας; Αυτή η φωνή που επιμένει να μας σπρώχνει στην «αλητεία»;
Advertisment
Όλοι κάπου πίσω από το κουστούμι της καθημερινότητας έχουμε κρύψει το παιδί που πραγματικά είμαστε, είναι εκείνη η φωνή που μας προτρέπει να μην επιμένουμε τόσο με την καθαριότητα του σπιτιού αλλά να φροντίζουμε να απολαμβάνουμε τις όμορφες γωνιές του με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Είναι αυτή η φωνή που μας προτρέπει να αφήσουμε για λίγο στην άκρη της υποχρεώσεις και να αφιερώσουμε λίγα λεπτά της ημέρας στον εαυτό μας.
Είναι η πλευρά εκείνη του εαυτού μας που επιμένει να βλέπει τον κόσμο αυτό με μια παιδικότητα. Αυτό το μικρό παιδί που κρύβουμε επιμελώς πίσω από τη σοβαρότητα και τα πρέπει το λησμονούμε και το στριμώχνουμε ατσούμπαλα μέσα μας.
Αυτό το παιδί όμως είναι που μας παρακινεί να τολμήσουμε να ακολουθήσουμε τα όνειρα μας, αυτό το παιδί είναι που τρυπώνει στη σκέψη μας και μεμιάς χαράζουμε καινούργια σχέδια μετά από κάθε αποτυχία, αυτό το παιδί είναι που μας «σηκώνει» μετά από κάθε πτώση μας, κι αυτό είναι που μας χτυπάει συγκαταβατικά τη πλάτη όταν φτάνουμε μπροστά σε ένα αδιέξοδο.
Advertisment
Αυτό το παιδί που το ξεχνάμε, ακούσια ή εκούσια και καμιά φορά το «ειρωνευόμαστε»! Αυτό το παιδί όμως είναι η σανίδα σωτηρίας μας μέσα στο χάος του σύγχρονου κόσμου. Το βαθύτερο εγώ μας που ξέρει πότε να ενεργοποιήσει τις άμυνες του οργανισμού μας με μοναδικό σκοπό τη συνέχιση της πορείας μας.
Θυμάστε από πού ξεκίνησε αυτή η διαδρομή; Πόσα όνειρα υπήρχαν μέσα σας; Πόσα υπάρχουν τώρα; Πόσες πτυχές αυτού του παιδιού ακρωτηριάσατε στο βωμό κάποιας επιτυχίας ή κάποιου πρέπει; Πόσο αυθορμητισμό χάσατε στο πέρασμα των χρόνων;
Αλήθεια το είδωλο που αντικρίζετε κάθε πρωί στον καθρέφτη της κρύβει καμιά στάλα ευτυχίας μέσα ή έχει γίνει ένα καλοκουρδισμένο ανθρωποειδές που εκτελεί εντολές; Μήπως έγινες αφορμή για να φιμωθεί το παιδί που κρύβεις μέσα σου; Μήπως δεν ζεις αλλά απλά δηλώνεις καθημερινή παρουσία;
Σκύψε και άκου αυτή τη μικρή φωνή που καταπιέζεις, δώσε λίγο χρόνο στο παιδί που κρύβεις μέσα σου.
Φρόντισέ το. Χάρισέ του ένα όμορφο δείπνο, επέτρεψε του να χαλαρώσει μετά από μια κουραστική μέρα. Ικανοποίησε μια επιθυμία του και οπωσδήποτε επέτρεψε του να κάνει όνειρα. Άστο να σχεδιάζει βαρκούλες πάνω σε κύματα, σπιτάκια με στραβά παράθυρα, ανθρωπάκια με λάθος αναλογίες, άστο να πιστεύει πως μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο όλο αρκεί να το βάλει σκοπό.
Θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά τι έκαναν οι γονείς μας; Δεν έλεγαν ναι σε κάθε επιθυμία μας, φρόντιζαν όμως να ικανοποιούν κάποιες από αυτές και εμείς τους χαρίζαμε το ομορφότερο χαμόγελο μας! Μην λησμονείς και μην καταπιέζεις το παιδί που κρύβεις μέσα σου γιατί αυτό σε επαναφέρει στη ζωή κάθε φορά που ο κόσμος σου γκρεμίζεται!
Κατερίνα Γεμελιάρη
