Χτίζεις ένα κελί, συρρικνώνεσαι και κλειδώνεσαι μέσα. Και έτσι αρχίζεις και χάνεις. Στην αρχή χάνεις κιλά, μα αυτό είναι το λιγότερο.
Χάνεις την ικανότητα να συνεχίσεις το είδος σου, έστω και προσωρινά. Χάνεις τις ορμόνες σου βλέπεις, και την οποιαδήποτε όρεξη για σεξουαλική επαφή.
Advertisment
Χάνεις την ικανότητα των συναισθημάτων. Μένει μόνο η λύπη και ο θυμός. Και στη συνέχεια μόνο ο θυμός. Ο θυμός, και βγάζεις άμυνες, γιατί είσαι σε λειτουργία επιβίωσης.
Μαζί με τη χαρά, χάνεις και την ικανότητα να χαμογελάσεις, σε ότι και αν βρίσκεται απέναντι σου, ναι μέχρι και στην τριχωτή μουσούδα που κάποτε ήταν για εσένα σύμβολο απόλυτης ευτυχίας. Πώς έφτασες εδώ;
Και ακόμα δεν έχεις σταματήσει να χάνεις. Ίσως χάνεις και μαλλιά. Κερδίζεις τουλάχιστον τρίχωμα που θα σε κρατήσει σε σωστή θερμοκρασία. Ξέρεις, για να επιβιώσεις.
Advertisment
Μπορεί κάποτε να χρειαζόσουν βιβλία μαγευτικά και ταινίες φανταστικές για να επιβιώσεις στην καθημερινότητα. Μα τώρα, έχεις ήδη χάσει την ικανότητα να συγκεντρωθείς και να ταξιδέψεις με το μυαλό σου.
Χάνεις μερικούς ανθρώπους. Μα αυτό ίσως είναι για καλό. Αν δεν τους έχανες τώρα, θα τους έχανες σίγουρα αργότερα. Χάνεις την ικανότητα να γευτείς. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εκτός αν πρόκειται για κάτι έντονο, πιπέρι, πάπρικα, κανέλα. Μεταφορικά όμως, δεν βρίσκεις τίποτα έντονο, τίποτα που να αξίζει να γευτείς.
Ένα κορμί συρρικνωμένο, ανίκανο να γευτεί, να απολαύσει, να αισθανθεί. Δεν είσαι εσύ αυτό. Προσπαθείς να επιβιώσεις σωματικά αλλά κυρίως εγκεφαλικά.
Και ξέρεις τι έχει μείνει μέσα στο συρρικνωμένο κορμί, στο χτισμένο κελί; Ένα μυαλό που δεν έχει χάσει την ικανότητα να ονειρεύεται. Μερικές φορές ελπίζει, μερικές χάνει και αυτό το χάρισμα.
Μα τα όνειρα δεν χάνονται, ούτε συρρικνώνονται. Ζουν, δεν επιβιώνουν. Ζουν και συνθέτουν έναν οδηγό επιβίωσης!
Μαρία Τρακαδά
