Το να είσαι ανοιχτός και τρωτός με τη μοναξιά σου, τη λύπη σου και το φόβο σου μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις ανακούφιση και να νιώσεις λιγότερο μόνος, λέει ο συγγραφέας και καλλιτέχνης Τζόννυ Σαν. Σε μια ειλικρινή ομιλία γεμάτη με τις χαρακτηριστικές απεικονίσεις του, ο Σαν μοιράζεται το πώς το να λέει ιστορίες για το ότι νιώθει ξένος τον βοήθησε να συνδεθεί σε μια απρόσμενη κοινότητα και να βρει μια πολύ μικρή δόση φωτός μέσα στο σκοτάδι.
Advertisment
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την ομιλία
00:04
Χαίρετε. Θα ήθελα να σας συστήσω σε κάποιον. Αυτός είναι ο Τζόμνυ. Είναι «Τζόννυ» αλλά συλλαβισμένο κατά λάθος με «μ», σε περίπτωση που αναρωτιέστε, επειδή δεν είμαστε όλοι τέλειοι.
00:16
Ο Τζόμνυ είναι ένας εξωγήινος που στάλθηκε στη γη με αποστολή να μελετήσει τους ανθρώπους. Ο Τζόμνυ νιώθει χαμένος και μόνος και μακριά από σπίτι, και νομίζω όλοι έχουμε νιώσει έτσι. Ή, τουλάχιστον εγώ έχω. Έγραψα αυτή την ιστορία για αυτόν τον εξωγήινο σε μια φάση στη ζωή μου που ένιωθα ιδιαίτερα εξωγήινος. Είχα μόλις μετακομίσει στο Κέιμπριτζ και ξεκίνησα το διδακτορικό μου στο ΜΙΤ, και ένιωθα τρομαγμένος και απομονωμένος και αρκετά σαν να μην ανήκα.
00:45
Αλλά είχα ένα είδος σανίδας σωτηρίας. Βλέπετε, έγραφα αστεία για χρόνια και χρόνια και τα μοιραζόμουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και αντιλήφθηκα ότι επιδιδόμουν σ’ αυτό όλο και περισσότερο.
Advertisment
00:57
Τώρα, για πολλούς ανθρώπους, το διαδίκτυο μπορεί να φαίνεται ένας μοναχικός τόπος. Μπορεί να φαίνεται έτσι, ένα μεγάλο, ατέλειωτο, εκτεταμένο κενό που μπορείτε να καλείτε συνεχώς αλλά κανείς ποτέ δεν ακούει. Αλλά βρήκα μια ανακούφιση με το να μιλώ στο κενό. Ανακάλυψα ότι μοιράζοντας τα συναισθήματά μου με το κενό, τελικά το κενό ξεκίνησε να ανταποκρίνεται. Και αποδεικνύεται ότι το κενό δεν είναι και αυτή η ατελείωτη μοναχική έκταση, αλλά αντιθέτως, είναι γεμάτο από όλα τα είδη άλλων ανθρώπων που επίσης κοιτούν μέσα του και επίσης περιμένουν να ακουστούν. Τώρα, υπήρξαν πολλά κακά πράγματα που προήλθαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν προσπαθώ να το αμφισβητήσω αυτό. Το να είσαι διαδικτυακά ενεργός οποιαδήποτε στιγμή είναι να νιώθεις τόση πολλή λύπη και θυμό και βία. Μπορεί να μοιάζει με το τέλος του κόσμου. Εντούτοις, την ίδια στιγμή, είμαι σε σύγκρουση επειδή δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός ότι τόσοι από τους κοντινότερους μου φίλους είναι ανθρωποι που είχα γνωρίσει αρχικά διαδικτυάκα. Και νομίζω είναι επειδή μερικώς υπάρχει αυτή η εξομολογητική φύση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μπορεί να είναι σαν να γράφεις σ’ αυτό το προσωπικό, έμπιστο ημερολόγιο που είναι εντελώς μυστικό, όμως ταυτόχρονα θέλεις όλοι στον κόσμο να το διαβάσουν. Και νομίζω μέρος του, η ευχαρίστησή του είναι ότι βιώνουμε τα πράγματα από απόψεις ανθρώπων που είναι τελείως διαφορετικοί από εμάς, και μερικές φορές αυτό είναι καλό.
02:15
Για παράδειγμα, όταν γράφτηκα στο Twitter, βρήκα ότι πολλοί από αυτούς που ακολουθούσα μιλούσαν για ψυχική υγεία και για το να πηγαίνεις σε θεραπεία με τρόπους που δεν είχαν το στίγμα που συνήθως έχουν όταν μιλούμε για αυτά τα θέματα από κοντά. Μέσω αυτών, έγινε κανονικοποίηση της συζήτησης περί ψυχικής υγείας, και με βοήθησαν να αντιληφθώ ότι το να πηγαίνεις θεραπεία ήταν κάτι που θα βοηθούσε κι εμένα.
02:37
Τώρα, για πολλούς ανθρώπους, ακούγεται τρομακτική ιδέα το να μιλάς για όλα αυτά τα θέματα τόσο δημόσια και τόσο ανοιχτά στο διαδίκτυο. Νιώθω ότι πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι είναι κάτι μεγάλο, τρομακτικό, το να είσαι διαδικτυακά ενεργός, αν δεν είσαι ήδη τέλεια και πλήρως διαμορφωμένος. Αλλά νομίζω ότι το διαδίκτυο είναι πραγματικά ένας σπουδαίος τόπος για να μην ξέρεις, και νομίζω μπορούμε αυτό να το χειριστούμε με ενθουσιασμό, επειδή για μένα υπάρχει κάτι σημαντικό στο να μοιράζεσαι τις ατέλειες σου και τις ανασφάλειές σου και τα τρωτά σου σημεία με άλλους ανθρώπους.
03:13
(Γέλια)
03:15
Τώρα, κάποιος μοιράζεται ότι νιώθει λυπημένος ή φοβισμένος ή μόνος, για παράδειγμα, πραγματικά με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνος, όχι με το να ξεφορτώνεται τη μοναξιά μου αλλά με το να μου δείχνει ότι δεν είμαι μόνος στο να νιώθω μοναξιά. Και ως συγγραφέας και καλλιτέχνης, νοιάζομαι πάρα πολύ στο να κάνω αυτή την άνεση του να είσαι τρωτός ένα κοινό πράγμα, κάτι που μπορούμε να μοιραζόμαστε μεταξύ μας. Είμαι ενθουσιασμένος με την εξωτερίκευση του εσωτερικού, με το να παίρνω αυτά τα αόρατα προσωπικά συναισθήματα για τα οποία δεν έχω λέξεις, να τα κρατώ στο φως, να τους δίνω λέξεις, και να τα μοιράζομαι με άλλους ανθρώπους ελπίζοντας ότι μπορεί να τους βοηθήσει κι αυτούς να βρουν λέξεις για να βρουν τα συναισθήματα τους.
03:54
Τώρα, ξέρω ότι αυτό ακούγεται σαν κάτι σημαντικό αλλά τελικά με ενδιαφέρει να βάζω όλα αυτά τα πράγματα σε μικρά, προσιτά πακέτα, διότι όταν μπορούμε να τα κρύψουμε σ’ αυτά τα πιο μικρά κομμάτια, νομίζω είναι πιο προσεγγίσιμα, είναι πιο ευχάριστα. Μπορούν ευκολότερα να μας βοηθήσουν να δούμε την κοινή ανθρωπιά μας. Μερικές φορές αυτό παίρνει τη μορφή μιας μικρής ιστορίας, Μερικές φορές τη μορφή ενός χαριτωμένου βιβλίου με εικόνες, για παράδειγμα. Και μερικές φορές παίρνει τη μορφή ενός ανόητου αστείου που θα ρίξω στο διαδίκτυο. Για παράδειγμα, πριν μερικούς μήνες, δημοσίευσα αυτή την ιδέα για μια εφαρμογή για μια υπηρεσία περιπάτου σκύλου όπου ένα σκυλί εμφανίζεται στη πόρτα σας και πρέπει να βγείτε έξω από το σπίτι και να πάτε μια βόλτα.
04:30
(Γέλια)
04:33
Αν υπάρχουν προγραμματιστές εφαρμογών στο κοινό, παρακαλώ βρείτε με μετά την ομιλία.
04:37
Ή, θα ήθελα να μοιραστώ κάθε φορά που αγχώνομαι όταν στέλνω ηλεκτρονικό μήνυμα. Όταν υπογράφω τα ηλεκτρονικά μου μηνύματα «Τα καλύτερα,» είναι συντομογραφία για το «Προσπαθώ για το καλύτερο», συντομογραφία για το «Σε παρακαλώ μη με μισείς, υπόσχομαι προσπαθώ για το καλύτερο!»
04:51
Ή η απάντηση μου στο κλασικό σπάσιμο πάγου, αν μπορούσα να δειπνήσω με οποιοδήποτε, νεκρό ή ζωντανό, θα το έκανα. Είμαι πολύ μοναχικός.
04:57
(Γέλια)
05:01
Και βρίσκω ότι όταν δημοσιεύω πράγματα σαν αυτό διαδικτυακά, η αντίδραση είναι πολύ παρόμοια. Άνθρωποι συναντιούνται για να γελάσουν, να μετέχουν σ’ αυτό το συναίσθημα, και μετά να το ξοδέψουν τόσο γρήγορα.
05:11
(Γέλια)
05:13
Ναι, και να με αφήνουν μόνο ξανά. Αλλά νομίζω ότι μερικές φορές αυτές οι μικρές συνάξεις μπορούν να έχουν αρκετό νόημα.
05:21
Για παράδειγμα, όταν αποφοίτησα από την σχολή αρχιτεκτονικής και μετακόμισα στο Κέιμπριτζ, δημοσίευσα αυτή την ερώτηση «Με πόσους ανθρώπους στη ζωή σου έχεις ήδη κάνει την τελευταία σου συζήτηση;» Και αναρωτιόμουν για τους φίλους μου που είχαν μετακομίσει σε διαφορετικές πόλεις ακόμη και σε διαφορετικές χώρες, και πόσο δύσκολο θα ήταν για μένα να κρατήσω επαφή μαζί τους. Αλλά άλλοι άνθρωποι ξεκίνησαν να απαντούν και να μοιράζονται τις εμπειρίες τους. Κάποιος μίλησε για ένα μέλος οικογένειας που είχαν ξεκόψει. Κάποιος μίλησε για έναν αγαπημένο που είχε φύγει από τη ζωή γρήγορα και απρόσμενα. Κάποιος άλλος μίλησε για τους φίλους του από το σχολείο που είχαν επίσης φύγει μακριά. Αλλά τότε κάτι πολύ ωραίο ξεκίνησε να γίνεται. Αντί απλώς να απαντούν σ’ εμένα, ξεκίνησαν να απαντούν ο ένας στον άλλο, και ξεκίνησαν να μιλούν μεταξύ τους και να μοιράζονται τις εμπειρίες τους και να παρηγορούνται μεταξύ τους και να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο να έρθουν σε επαφή με εκείνο τον φίλο που είχαν καιρό να μιλήσουν ή με εκείνο το μέλος της οικογένειας που είχαν ξεκόψει. Και σταδιακά, είχαμε αυτή την πολύ μικρή μικροκοινότητα. Ήταν σαν αυτή η ομάδα υποστήριξης να σχηματίστηκε από όλα τα είδη ανθρώπων μαζί. Και νομίζω ότι κάθε φορά που δημοσιεύουμε διαδικτυάκα, κάθε φορά που το κάνουμε αυτό, υπάρχει μια πιθανότητα αυτές οι μικρές μικροκοινότητες να μπορούν να δημιουργηθούν. Υπάρχει μια πιθανότητα όλα τα είδη διαφορετικών πλασμάτων να μπορούν να έρθουν και να ενωθούν μαζί. Και μερικές φορές, μέσα από τη βρωμιά του διαδικτύου, καταλήγεις να βρίσκεις ένα οικείο πνεύμα. Κάποτε αυτό είναι στο διάβασμα των απαντήσεων και των σχολίων και στο να βρίσκεις μια απάντηση που είναι ιδιαίτερα καλή ή βαθιά ή αστεία. Κάποτε είναι στο να ακολουθήσετε κάποιον και στο να βλέπετε ότι σας ακολουθεί ήδη. Και κάποτε είναι στο να βλέπετε κάποιον που γνωρίζετε στην πραγματικότητα και βλέποντας τα πράγματα που γράφετε και τα πράγματα που γράφει αντιλαμβάνεστε ότι μοιράζεστε τόσα πολλά κοινά ενδιαφέροντα, και αυτό τον/την φέρνει πιο κοντά σε εσένα. Κάποτε, αν είσαι τυχερός, γνωρίζεις ένα άλλο εξωγήινο.
07:16
[όταν δύο εξωγήινοι συναντιούνται σ’ ένα παράξενο μέρος, μοιάζει λίγο περισσότερο σαν σπίτι]
07:20
Αλλά ανησυχώ, επίσης, επειδή όπως όλοι ξέρουμε, το διαδίκτυο κατά κύριο λόγο δεν μοιάζει έτσι. Όλοι ξέρουμε ότι κατά κύριο λόγο, το διαδίκτυο μοιάζει με ένα μέρος όπου παρεξηγούμε ο ένας τον άλλο, όπου συγκρουόμαστε ο ένας με τον άλλο, όπου υπάρχουν όλα τα είδη σύγχυσης και τσιριχτών και κραυγών και φωνών, και είναι σαν να υπάρχει πάρα πολύ απ’ όλα. Μοιάζει με χάος, και δεν γνωρίζω πώς να διαχωρίσω τα κακά μέρη από τα καλά, επειδή όπως ξέρουμε και όπως έχουμε δει, τα κακά μέρη μπορούν πραγματικά, αλήθεια να μας πληγώσουν. Μου φαίνεται ότι οι πλατφόρμες που χρησιμοποιούμε για να κατοικήσουμε σ’ αυτούς τους διαδικτυακούς χώρους έχουν σχεδιαστεί εκούσια ή ακούσια για να επιτρέπουν την κακοποίηση και την κατάχρηση, να διαδίδουν την παραπληροφόρηση, να επιτρέπουν το λόγο έχθρας και μίσους και τη βία που τον ακολουθεί, και φαίνεται ότι καμιά από τις παρόντες πλατφόρμες δεν κάνει αρκετά για να το θίξει και να το λύσει αυτό.
08:16
Αλλά ακόμη, και ίσως μάλλον δυστυχώς, είμαι ακόμη στραμμένος σ’ αυτούς τους διαδικτυακούς χώρους, όπως πολλοί άλλοι, επειδή κάποιες φορές απλώς φαίνεται ότι εκεί βρίσκονται όλοι οι ανθρώποι. Και νιώθω ανόητος και χαζός μερικές φορές όταν δίνω αξία σ’ αυτές τις μικρές στιγμές ανθρώπινης σύνδεσης σε τέτοιους καιρούς. Αλλά πάντα λειτουργούσα μ’ αυτή την ιδέα ότι αυτές οι μικρές στιγμές ανθρωπιάς δεν είναι περιττές. Δεν είναι ούτε υποχωρήσεις από τον κόσμο, αλλά αντιθέτως είναι οι λόγοι που ερχόμαστε σ’ αυτούς τους χώρους. Είναι σημαντικές και ζωτικές και επιβεβαιώνουν και μας δίνουν ζωή. Και είναι αυτά τα πολύ μικρά, προσωρινά καταφύγια που μας δείχνουν ότι δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο νομίζουμε. Και έτσι ναι, παρά το ότι η ζωή είναι κακή και όλοι είναι λυπημένοι και μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε —
09:06
[κοίτα. η ζωή είναι κακή. όλοι είναι λυπημένοι Όλοι θα πεθάνουμε, αλλά ήδη αγόρασα αυτό το φουσκωτό κάστρο λοιπόν θα βγάλεις τα παπούτσια σου ή όχι]
09:13
Νομίζω ότι το μεταφορικά φουσκωτό κάστρο σ’ αυτή την περίπτωση είναι αλήθεια οι σχέσεις μας και οι συνδέσεις μας με άλλους ανθρώπους.
09:26
Και έτσι μια νύχτα, όταν ένιωθα ιδιαίτερα λυπημένος και απελπισμένος για τον κόσμο, φώναξα στο κενό, στο μοναχικό σκοτάδι. Είπα, «Σ’ αυτό το σημείο, το να συνδέεσαι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μοιάζει με το να κρατάς το χέρι κάποιου στο τέλος του κόσμου». Και τότε, αντί το κενό να ανταποκριθεί, ήταν άνθρωποι που εμφανίστηκαν, που άρχισαν να μου απαντούν και που άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους, και σιγά σιγά αυτή η πολύ μικρή κοινότητα δημιουργήθηκε. Όλοι ήρθαν μαζί να κρατήσουν χέρια.
09:55
Και σ’ αυτούς τους επικίνδυνους και αβέβαιους καιρούς, εν μέσω όλων αυτών, νομίζω ότι αυτό που έχουμε να στηριχτούμε είναι άλλοι ανθρώποι. Και ξέρω ότι είναι ένα κάτι μικρό φτιαγμένο από μικρές στιγμές, αλλά νομίζω ότι είναι μια πολύ πολύ μικρή δόση φωτός σε όλο το σκοτάδι.
10:15
Σας ευχαριστώ.
10:17
(Χειροκρότημα)
10:21
Σας ευχαριστώ.
10:23
(Χειροκρότημα)
