Γλυκύτατος και συνάμα ταπεινός, ο κύριος Θανάσης Βέγγος, είχε πει το εξής: «Λυπάμαι τους ανθρώπους που ενώ μπήκαν στη καρδιά μου, ξεφτιλίστηκαν στα μάτια μου». Πόσο δίκιο είχε και μόνο όταν κάτι ανάλογο βιώσεις, θα μπορέσεις τα λόγια του πραγματικά να καταλάβεις. Τότε μόνο θα κατανοήσεις ότι σημασία δεν έχει ότι δεν έμειναν, σημασία έχει η συμπεριφορά που έδειξαν, σαν ήρθαν και μετέπειτα σαν έφυγαν.
Σημασία έχει ο τρόπος που φέρθηκαν. Η ποιότητα του ανθρώπου που σε τούτα διαφαίνεται. Ο αληθινός τους χαρακτήρας, που στα δύσκολα του καθενός και τα δικά τους ίσως περισσότερο, ξαφνικά προβάλλει.
Advertisment
Και δε μπορείς παρά να θλίβεσαι. Όχι για σένα. Για κείνους θλίβεσαι. Θλίβεσαι για το πολύ που ουδέποτε κατείχαν. Σαν έρχονται ακάλεστες στιγμές που αναπολείς και χαίρεσαι που πλέον δεν υπάρχουν, προσπαθείς παράλληλα με σθένος, εσύ να μη θυμάσαι. Τη συμπεριφορά τους. Την έλλειψη ανθρωπιάς τους.
Μα είναι αδύνατον, γιατί όταν άνθρωπος αισθάνεσαι κι ως άνθρωπος απέναντί τους στάθηκες, η ξεφτίλα και το λίγο στα μάτια σου μπροστά, πάντα θα πονούν. Κι είναι μάταιο διαφορετικά να ελπίζεις πως μια μέρα θα συμβεί, καθότι εκείνες οι στιγμές έχουν ανεξίτηλα στη μνήμη χαραχθεί.
Ξέρεις όμως, – ξέρεις ναι – πως από τη λύπη αυτή θα μάθεις. Η λύπη που για εκείνους νιώθεις, εσένα σε διδάσκει και συ με τη σειρά σου γνώση μεταδίδεις. Η λύπη αυτή φροντίζει ουδέποτε στη θέση τους, εσύ ο ίδιος να βρεθείς.
Advertisment
Άλλωστε, εύκολα εμείς οι άνθρωποι καμιά φορά ξεχνάμε, πως είναι τόσο δα μικρή και εφήμερη τούτη η ζωή, που οι αναμνήσεις οφείλουν πάντα και παντού, να φωνάζουν το πολύ. Το δικό σου πολύ. Τη δική σου ανθρωπιά. Το δικό σου χαρακτήρα. Στη δική σου καρδιά και στα μάτια όσων σε αγάπησαν και ακόμη σε αγαπούν.
Υ.Γ.: Πρόσεχε όμως και φυλάξου. Μια μέρα ίσως επιστρέψουν και δίκιο αποδώσουν. Τη μέρα εκείνη μην ενδώσεις! Συγχώρα μα ύστερα περήφανα προχώρα. Τη θέση στη καρδιά σου κράτα τη κενή. Κράτα τη για κείνους που λόγια σαν και τούτα, δε ταιριάζουν. Για αυτούς, να χαίρεσαι. Γιατί άνθρωπε, αυτοί… σου μοιάζουν.
Αντιγόνη Μπάσιου
