Έτσι ξαφνικά και ενώ η ζωή μας ξετυλιγόταν με κάποιο έως τώρα γνώριμο τρόπο, έκανε την εισβολή του ένας απρόσμενος επισκέπτης, προκαλώντας ισχυρούς κλυδωνισμούς τόσο στα συναισθήματα όσο και στην ίδια την ύπαρξή μας.
Και αισθανθήκαμε απειλή και έντονο φόβο. Και σπεύσαμε να λάβουμε μέτρα προκειμένου να υποστηρίξουμε την επιβίωσή μας και τη συνέχιση της ίδιας της ζωής. Και υψώνοντας τις άμυνες και τα τείχη μας απέναντι στον άγνωστο εχθρό, ο φόβος μας έγινε λίγο πιο ελεγχόμενος και χωρίς καλά καλά να το αντιληφθούμε ήρθαμε σε επαφή με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Advertisment
Και ο άγνωστος αυτός εχθρός σα να μεταμορφώθηκε τώρα σε έναν επισκέπτη τον οποίο εν αγνοία μας κάποιο τμήμα του εαυτού μας προσκάλεσε. Κι αυτός αποδεχόμενος την πρόσκληση, ήρθε να μας μιλήσει, να μας πει για την πορεία μας και να μας διαφωτίσει για το λάθος μονοπάτι που πήραμε και να μας λυτρώσει. Να μας θέσει ερωτήματα και να μας διδάξει.
Τι είναι πιο σημαντικό τελικά για τον άνθρωπο; Ποιες οι προτεραιότητες και οι αξίες που είναι σε θέση να μας οδηγήσουν στην πραγματική ευτυχία; Πόσο σπουδαία η έννοια της Ύπαρξης που συνήθως υποτιμούμε, σε σχέση με τους ρόλους από τους οποίους τείνουμε να εξαρτιόμαστε.
Πόσο ουσιαστική ανάγκη έχουμε τον συνάνθρωπο και τη σύνδεση μαζί του προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τον πόνο και την ευαλωτότητά μας και πόσο παρηγορητική και ανεκτίμητη η αξία της αγκαλιάς.
Advertisment
Και πόσο κοινή μοίρα έχουμε όλοι και πόσο κοινά τα υπαρξιακά μας ζητήματα από τα οποία επιδιώκουμε εύκολα να αποδράσουμε στην καθημερινότητά μας. Πόσο μεγάλη σημασία έχει το να εκτιμούμε και να ευγνωμονούμε για ο,τι έχουμε στα χέρια αλλά και να είμαστε πραγματικά παρόντες στη ζωή μας απολαμβάνοντας το οτιδήποτε, αφού οι μέρες μας είναι μετρημένες και ο χρόνος μας περιορισμένος.
Και ποια η συμμετοχή και η ευθύνη μας εν τέλει τόσο προς το οικοσύστημα και το σπίτι – πλανήτη που μας φιλοξενεί, όσο και προς το σύμπαν γενικότερα⋅ πόσο τελικά οι ενέργειες μας καταστρέφουν τον ζωτικό χώρο που δανειστήκαμε από τα παιδιά μας αλλά και από το ίδιο μας το μέλλον.
Από μια άποψη λοιπόν ο ιός, ως επισκέπτης, ήρθε όχι τόσο να σκοτώσει αλλά πολύ μάλλον να αφυπνίσει και να διδάξει. Όσον αφορά το ποιοι είμαστε και πού πάμε. Να μας δώσει τη δυνατότητα να βιώσουμε συναισθήματα για τον εαυτό, που τόσο καιρό ήταν επισκιασμένα από την ορμή του ψυχωτικού καταναλωτισμού και της επίπλαστης ευφορίας.
Να εστιάσει την προσοχή μας στην ίδια μας τη ζωή η οποία, κινούμενοι εμείς μηχανικά με τόσο ταχείς ρυθμούς στην καθημερινότητα, τείνει να μας προσπεράσει αφού δεν είμαστε σε αυτή αληθινά παρόντες. Μήπως και γλυτώσουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με το ερώτημα “εγώ που ήμουν όλα αυτά τα χρόνια ;”
Να μας ταρακουνήσει και να μας προκαλέσει μήπως και καταφέρουμε να δούμε μια νέα πορεία για μια νέα Ζωή. Μια ζωή με περισσότερες ποιοτικές στιγμές ικανές να γεμίσουν πραγματικά την ψυχή μας και να κρατήσουν διαρκώς προστατευμένη την ελπίδα και την εμπιστοσύνη σε αυτή μέχρι να σβήσει το κεράκι μας. Γιατί ζώντας καλύτερα κανείς, πεθαίνει και καλύτερα.
Έχουμε όλοι μια σπάνια δυνατότητα να αξιοποιήσουμε την παρούσα ευκαιρία και να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να αναπτυχθούν αγγίζοντας την προσφερόμενη σοφία.
Δημήτριος Κ. Στατηρης, ψυχολόγος
