Διαβάζοντας ένα ποίημα, καθώς ευαίσθητη ψυχή, συγκράτησα τον στίχο “δεύτερη ζωή δεν έχει να την αλλάξουμε”. Επομένως φίλοι μου, αυτήν που “φορέσαμε” σαν γεννηθήκαμε, μ’ αυτήν και θα πορευτούμε.
Τώρα θα μου πείτε και αν δεν μας αρέσει; Αν δεν είναι του γούστου μας βρε αδερφέ; Τι θα την κάνουμε; Σίγουρα δεν θα την πετάξουμε. Ζωή είναι αυτή, δεν πετιέται έτσι εύκολα.
Advertisment
Θα μου πείτε πάλι: “μας συμβαίνουν γεγονότα τραγικά, μας περιβάλλουν άνθρωποι που ο ρόλος του τυράννου τους ταιριάζει γάντι. Τι να την κάνουμε τέτοια ζωή!” Κι όμως, όλοι μας έχουμε κάτι να την κάνουμε. Να την μεταμορφώσουμε σε κάτι καλύτερο. Να της δώσουμε εμείς οι ίδιοι μια άλλη προοπτική, διαφορετική από αυτήν που της προσδίδουν τα όσα συμβαίνουν.
Θα μου ξαναπείτε φυσικά “Τα έχουμε ξανακούσει αυτά” ή “Στις θεωρίες όλοι καλοί είμαστε, στην πράξη όμως τι κάνουμε”. Δεν αντιλέγω. Έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά αφού υπάρχει η “συνταγή” γιατί να μην την μοιραζόμαστε πού και πού; Τσάμπα είναι.
Στο δια ταύτα λοιπόν. Αποδεχόμαστε τα γεγονότα, διότι άπαξ και συμβούν, δεν τα αλλάζει κανείς και τίποτα και μαθαίνουμε να τα διαχειριζόμαστε με τον πιο ανακουφιστικό για τον καθέναν από εμάς τρόπο. Την μοιρολατρία του τύπου – άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις – ας την αφήσουμε για τις ελληνικές ταινίες. Δεν βοηθάει πραγματικά πουθενά.
Advertisment
Συμπορευόμαστε με τα προβλήματα, χωρίς να τα αφήνουμε να βγαίνουν αυτά μπροστά και να μας κόβουν τον δρόμο. Υπάρχει τρόπος το μαύρο να γίνει έστω γκρίζο. Υπάρχουν άνθρωποι που το καταφέρνουν.
Φανταστείτε τα προβλήματα να είχαν μορφή. Υπάρχουν άνθρωποι που τα πιάνουν απ’ το χέρι και περπατούν πλάι πλάι και άλλοι που τους γαντζώνονται στην πλάτη και τους γονατίζουν. Ε, είναι προφανές ότι για μια και μοναδική ζωή και μάλιστα τόσο μικρή, τέτοιο βάρος δεν το θέλει κανείς πάνω του.
Λοιπόν, τι καθόμαστε, ας αρχίσουμε δουλίτσα. Να μπει το καθετί στη θέση του. Γιατί μη μου πείτε, όλοι έχουμε τα θεματάκια μας. Από αύριο; Για αύριο και για τις Δευτέρες αφήστε τις δίαιτες. Και για να κλείσω ποιητικά όπως και άρχισα:
«Αύριο λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ» – Τάσος Λειβαδίτης
Πολυξένη
