Λίγο απολυμαντικό χρειάστηκε για να μας αποστειρώσει από όση ανθρωπιά μας είχε μείνει. Το θέμα ήταν πάντοτε ο Άλλος. Ο Άλλος που είναι μια απειλή στην απερίσκεπτα υπέροχη ζωή μου. Ο Άλλος που είναι μια βρωμιά και αν μ’ ακουμπήσει θα με λερώσει. Ο Άλλος που με αηδιάζει γιατί δεν τηρεί τις αποστάσεις ασφαλείας. Ο Άλλος που ήταν κάποτε ο πατέρας μου που με χτυπούσε. Ο Άλλος που ήταν η μάνα μου που δεν την ένοιαζε τίποτε άλλο από την καλοπέραση της. Ο Άλλος που με πρόδωσε, εκείνος που με πλήγωσε, αυτός που με απόρριψε. Φορώντας μια μάσκα και γάντια πλαστικά πόσο εύκολο μου είναι τώρα να σου πω μη με ακουμπάς, μείνε μακριά μου στα δυο μέτρα.
Βυθίζομαι στο ίδιο πάθος με πολλούς να αναζητώ θεωρίες συνομωσίας. Για μια μόνο στιγμή το βρίσκω και το αφήνω. Ποιος είναι αυτός που αληθινά συνωμοτεί; Νιώθω ασφαλής γιατί ο κόσμος θέλει να με εξοντώσει. Το κράτος που θέλει να πεθάνουν οι γέροι για να μην πληρώνει πια συντάξεις. Αυτοί που κυβερνούν να μας απογυμνώσουν από κάθε εργασιακό δικαίωμα. Αυτοί που τον κατασκεύασαν για να πουλήσουν το εμβόλιο. Όλοι αυτοί που θέλουν να μειώσουν την αξία της ζωής μου. Κοιτάω στον καθρέφτη και γελάω. Νιώθω ικανοποίηση που ανακάλυψα όλες τις αλήθειες και ας ζω ανελέητα μες στο ψέμα.
Advertisment
Ξυπνάω το πρωί, ανοίγω τα μάτια μου και είμαι κλεισμένος στην αγκαλιά σου. Τα χείλη σου στο σβέρκο μου ανατριχιάζουν όλη την ύπαρξη μου. Κλείνω τα μάτια μου ξανά και κολλάω το σώμα μου πάνω στο δικό σου. Το κορμί έχει μια σοφία που το μυαλό δε θέλει να υποψιαστεί. Θα Θέλα αυτήν την αλήθεια να την ασπαστώ και να την υπηρετήσω. Είναι μια αλήθεια που η προστασία του πολίτη αγνοεί. Που δεν μπορεί κανείς να τη μετρήσει με νεκρούς και διασωληνωμένους.
Κι όμως μέχρι να φτάσει η νύχτα θα γίνω έρμαιο πάλι σε φόβους κατασκευασμένους. Ένα τηλέφωνο από ένα φίλο που ανησυχεί, κάτι τυχαίο που θα ακούσω στις ειδήσεις. Φοράω ξανά τις προσωπίδες που μου χάρισε ο πολιτισμός. Χαμογελώ με κατανόηση και δίνω στους γύρω μου ψεύτικο κουράγιο. Κλείνω τα χέρια μου κι ευχαριστώ το θεό για όσα έχω και όχι για ότι είμαι. Μια ευγνωμοσύνη ρηχή κι αυτιστική, κόντρα σε όλα όσα ονειρευόμουν ότι θα γίνω. Τώρα που ότι με αποσπούσε έχει χαθεί, η δουλειά, οι βόλτες και οι φίλοι δεν ξέρω τρόπους για να αντέξω τον εαυτό μου.
Δημήτρης Λεβεντίδης
Advertisment
