Κάπου στα 40 ή στα 50, άλλοτε λίγο πριν ή λίγο μετά, κάτι αρχίζει να μας τρώει εσωτερικά. Ή μπορεί να μας έτρωγε και πριν, αλλά τώρα έγινε τόσο φανερό που δεν μπορούμε να το βάλουμε στην άκρη.
Πράγματα που κάνουμε ή ζούμε φαίνονται πιο δύσκολα, πιο ανιαρά, πιο κουραστικά. Πολλές συζητήσεις είναι πια ανούσιες, αδιάφορες, διεκπεραιωτικές. Άνθρωποι γύρω μας, στη δουλειά μας, στις παρέες μας, στο σπίτι μας, ακόμα και στο κρεβάτι μας, γίνονται ενοχλητικοί, αδιάφοροι, κάποιες φορές σαν ξένοι ή ακόμα και σαν εχθροί. Κάποια βράδια, ή και συχνά, ο ύπνος δεν έρχεται εύκολα. Ίσως επειδή κάτι δεν πάει καλά. Ή και πολλά.
Advertisment
Τα νεύρα είναι όλο και περισσότερα. Όχι απαραίτητα επειδή άλλαξε κάτι. Ή ακριβώς για αυτό, επειδή τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ και καιρό. Ή αλλάζει σταθερά προς το χειρότερο. Ψάχνουμε τι μας φταίει. Κάποιες στιγμές μας φταίνε όλοι και όλα. Άλλες μας φταίει ο εαυτός μας. Και άλλες δεν ξέρουμε τι φταίει. Σαν να μην μας χωράνε τα ρούχα μας. Όχι γιατί παχύναμε, αλλά μάλλον γιατί κάτι δεν πάει καλά. Ή και πολλά.
Συνειδητοποιούμε ότι αυτά που θέλαμε δεν είναι εδώ. Και μάλλον δεν θα είναι σύντομα. Ίσως και ποτέ, αφού έχει μείνει περιορισμένη ποσότητα στην κλεψύδρα του χρόνου της ζωής μας. Καταλαβαίνουμε ότι ζούσαμε σε ένα παραμύθι, που το είχαμε φτιάξει ή αποδεχτεί ασυνείδητα για να ταιριάζει στο βόλεμά μας, στους φόβους μας, στα πρέπει και στα μη των γονιών, των δασκάλων, των αφεντικών, των συντρόφων μας. Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Ή μάλλον πολλά!
«Κρίση ηλικίας» το λένε κάποιοι. Ή «κρίση μέσης ηλικίας». Παρόλο που μπορεί να το πάθει κάποιος και στα 25, κι αυτό είναι μεγάλη τύχη, ή στα 75, οπότε μπορεί να είναι και τραγωδία. Δεν είναι κρίση ηλικίας όμως. Είναι κρίση ειλικρίνειας! Ειλικρίνειας προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους. Όταν βλέπουμε τη σκληρή πραγματικότητα έτσι όπως ακριβώς είναι. Κρίση αδιεξόδων, απογοήτευσης, κούρασης ψυχολογικής, ή και πνευματικής αφύπνισης. Μπορεί να φαίνεται ότι ξεπήδησε ξαφνικά, όμως δεν είναι καθόλου έτσι.
Advertisment
Σαν να συντηρούμε για χρόνια ή και δεκαετίες ένα φαγητό στην κατσαρόλα, να το έχουμε εκεί να ζεσταίνεται συνέχεια και να το τρώμε ξαναζεσταμένο, να αφυδατώνεται και να χάνει τα αρώματά του όλο και περισσότερο, και τελικά να καίγεται και να μυρίζει άσχημα. Στην αρχή η μυρωδιά του καμένου ίσα που γινόταν αντιληπτή και ίσως δεν καταλαβαίναμε και από πού μας έρχεται. Μήπως από τον γείτονα; Όμως αργά ή γρήγορα φάνηκε ότι είναι από εμάς, από τη δική μας κατσαρόλα και πλέον μυρίζει έντονα, πολύ έντονα…
Δεν είναι κρίση απαισιοδοξίας. Ούτε θα φύγει αν «σκεφτούμε θετικά». Είναι εδώ γιατί αργά ή γρήγορα θα ερχόταν. Και όταν έχει φτάσει η στιγμή που το φαγητό καίγεται και μυρίζει άσχημα, δεν καλύπτεται με τίποτα! Η μυρωδιά του καμένου είναι εδώ, επιτακτική, επιβλητική, διαπεραστική, έχοντας ποτίσει πλέον τα ρούχα μας, το δέρμα μας, το μυαλό μας, την ψυχή μας. Και αν πάμε να σώσουμε αυτό το φαγητό που κάηκε και να το καταναλώσουμε πάλι, η μυρωδιά του θα μας θυμίζει ότι κάηκε, ότι χάλασε, ότι δεν είναι φαγητό της προκοπής. Δεν μας αξίζει καμένο φαγητό, έτσι δεν είναι;
Ίσως είναι και πολύ καλό που κάηκε και δεν τρώγεται πλέον με τίποτα… Τι θέλεις λοιπόν να φας τώρα που το φαγητό σου κάηκε; Είσαι διατεθειμένος να φτιάξεις αυτό ακριβώς που σου αρέσει; Να ρισκάρεις να δοκιμάσεις συνταγές; Και να πληρώσεις και το κόστος των υλικών; Και να το μοιραστείς και με νέους συνδαιτημόνες αν χρειαστεί; Ακόμα το σκέφτεσαι κι αφήνεις το χρόνο να περνάει;
- Τα πιο ύπουλα εμπόδια στη ζωή τα «βάζουμε» εμείς και είναι… οι συνήθειές μας! - 19 Μαρτίου 2023
- Να αποχωρείς με χάρη και χαρά και να κοιτάς μπροστά… - 17 Μαΐου 2022
- Τι κάνεις; Πώς είσαι; Καλά; Ή μήπως όχι; - 12 Νοεμβρίου 2021
