Ξεκίνησα ένα ταξίδι. Ήμουν πολύ μικρή και είχα πολλές ανάγκες. Οι ανάγκες γέννησαν τους φόβους. Έτσι κι εγώ γέμισα μια τεράστια βαλίτσα με όλα όσα θα με προστάτευαν και θα κάλυπταν αυτές τις ανάγκες.
Έβαλα μέσα νερό και φαγητό. Έβαλα ρούχα και παπούτσια. Έβαλα την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Έβαλα τον έρωτα και την μουσική. Ακόμη και τα έπιπλα και όλων των ειδών τις συσκευές. Ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς το χώρεσα μέσα στην βαλίτσα.
Advertisment
Για χρόνια κουβαλούσα την βαλίτσα παντού και την φύλαγα σαν τα μάτια μου. Καθώς άρχισα να μεγαλώνω, η κούραση γινόταν ανυπόφορη από αυτό το κουβάλημα. Η βαλίτσα όλο και βάραινε με νέα αποκτήματα που έπρεπε να φυλάω σαν τα μάτια μου γιατί αλλιώς…
Το αλλιώς δεν το είχα πολύ σκεφτεί ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι πως, ό,τι ωραίο υπήρχε στη ζωή μου, είχε γίνει βάρος καθώς έπρεπε συνεχώς να το κουβαλάω για να μην το χάσω. Είχα ταυτίσει την βαλίτσα μου με την ύπαρξη μου. Η ζωή μου εκδηλωνόταν μέσω όλων αυτών που είχα καταφέρει να κατοχυρώσω για να εξασφαλίσω την ευτυχία μου, διαφορετικά δεν μπορούσα να διακρίνω κάποιο νόημα.
Όλα όσα αγαπούσα τα είχα στριμώξει σαδιστικά εκεί μέσα, στερώντας τους την ελευθερία τους, μετατρέποντάς τα σε αποκτήματα. Οι φόβοι μου αντί να λιγοστεύουν, όλο και πλήθαιναν. Και η ευτυχία όλο και απομακρυνόταν.
Advertisment
Κάποια μέρα τα χέρια και τα πόδια μου δεν άντεξαν το βάρος και σωριάστηκα στο έδαφος. Η βαλίτσα με καταπλάκωσε και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Ποιος να με σώσει τώρα; Η οικογένειά μου; Αφού βρίσκεται μέσα στη βαλίτσα! Οι φίλοι μου; Το ίδιο! Κανείς δεν λείπει από κει μέσα!
Δύο άγνωστοι που περνούσαν από το σημείο, με βοήθησαν να βγάλω από πάνω μου τη βαλίτσα και να αναπνεύσω πάλι. Δεν θυμάμαι καν τα πρόσωπά τους, αλλά μου είπαν πως η μόνη μου σωτηρία είναι να ελευθερωθώ από τους φόβους μου και να αποχωριστώ τη βαλίτσα μου. Αυτό ήχησε στα αυτιά μου σαν γλυκιά μελωδία. Αντί να αγχωθώ, καλωσόρισα επιτέλους τη στιγμή που θα την ξεφορτωνόμουν για τα καλά! Αφού με σήκωσαν από το έδαφος, έφυγαν παίρνοντας μαζί τους την βαλίτσα.
Βρέθηκα για πρώτη φορά μόνη μου. Τίποτα τριγύρω. Όλα είχαν χαθεί. Το σώμα μου άρχισε να καλωσορίζει το αληθινό του βάρος, χωρίς βαλίτσα. Μια απίστευτη ευφορία άρχισε να με διαπερνά. Κοίταξα γύρω μου και είδα την αληθινή διάσταση των πραγμάτων.
Σ’ αυτό το νέο τοπίο, το μάτι μου πήρε μία επιγραφή. Κατευθύνθηκα προς τα κει για να δω τι λέει.
“Πέρα από το φόβο”
Περπάτησα το δρόμο απαλλαγμένη όντως από τους φόβους και τα άγχη που κουβαλούσα σε όλη μου τη ζωή. Προς έκπληξή μου, λίγο πιο κάτω βρήκα όλους όσους αγαπούσα, ελεύθερους από τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις μου, να έχουν επιλέξει αυτοβούλως να περπατήσουν μαζί μου ελεύθερα και περήφανα.
- Το μάταιο κυνήγι της επιτυχίας - 23 Σεπτεμβρίου 2024
- Σωκράτης: «Άπειρες οι οδοί της κακίας, αλλά μία η οδός της Αρετής» - 30 Ιανουαρίου 2024
- Το Μυστικό της Αρμονίας | Η μουσική ως συμπαντικός κώδικας - 4 Οκτωβρίου 2023
