Tότε η Αλμίτρα του είπε: Μίλησέ μας για την Αγάπη.
Κι εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον λαό μπροστά του και μια ησυχία ασάλευτη είχε απλωθεί ανάμεσά τους. Και με φωνή μεγάλη είπε:
Advertisment
Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, κι ας είναι ο δρόμος της σκληρός κι απότομος.
Κι όταν σ’ αγκαλιάσουν οι φτερούγες της, παραδώσου, κι ας σε πληγώσει το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στο φτέρωμά της.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, κι ας κομματιάσει η φωνή της τα όνειρά σου σαν τον βοριά που ξεριζώνει τον κήπο.
Advertisment
Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι κιόλας σε σταυρώνει. Όπως είναι για το μεγάλωμά σου, έτσι είναι και για το κλάδεμά σου.
Γιατί όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλωνάρια σου που τρεμοπαίζουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει στις ρίζες σου και τις ταρακουνά να ξεκολλήσουν απ’ τη γη.
Σαν δεμάτια καλαμποκιού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε καθαρίσει.
Σε κοσκινίζει για να σε ελευθερώσει από τις φλοίδες. Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει για να σε μαλακώσει.
Κι έπειτα σε προσφέρει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για το άγιο του Θεού δείπνο.
Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και, κατακτώντας τούτη τη γνώση, να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της Ζωής.
Μα αν από τον φόβο σου γυρέψεις της αγάπης την ειρήνη και την ηδονή, τότε καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις από το αλώνι της αγάπης, στον δίχως εποχές κόσμο όπου θα γελάς αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, θα κλαις αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.
Ή αγάπη δεν δίνει τίποτα παρά μονάχα τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά μονάχα τον εαυτό της.
Ή αγάπη δεν κατέχει τίποτα και δεν μπορεί να κατέχεται.
Ή αγάπη αρκείται στην αγάπη.
Όταν αγαπάς, δεν πρέπει να λες «Ο Θεός είναι στην καρδιά μου» αλλά καλύτερα «Βρίσκομαι στην καρδιά του Θεού».
Και μην πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, εκείνη θα κατευθύνει την πορεία σου.
Ή αγάπη δεν έχει καμία άλλη επιθυμία παρά μονάχα την εκπλήρωσή της.
Μα αν αγαπάς, κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν κελαρυστό ρυάκι που τραγουδά τη μελωδία του στη νύχτα. Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια την επίγνωση της αγάπης. Και να ματώσεις με προθυμία και χαρά.
Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να νιώθεις ευγνωμοσύνη για μία ακόμη μέρα που αγαπάς.
Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να συλλογίζεσαι την έκσταση της αγάπης.
Να επιστρέφεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη. Κι έπειτα να κοιμάσαι με μια προσευχή στην καρδιά σου για τον αγαπημένο σου και με μια δοξολογία στα
χείλη σου.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο “Ο Προφήτης” του Khalil Gibran που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα
