Το συναίσθημα είναι γνωστό στους περισσότερους από εμάς: ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι και μια ξαφνική δυσάρεστη αίσθηση ανησυχίας. Κάτι έχει αλλάξει, κάτι συμβαίνει που μας ωθεί σε μια ξαφνική αλλαγή στη ζωή μας.
Αισθανόμαστε τα αυτιά μας να “καίνε” και τα δάκρυά μας να είναι έτοιμα να κυλήσουν. Αντικείμενα και άνθρωποι οι οποίοι ως τώρα μας έκαναν να αισθανόμαστε άνετα, ασφαλείς και χαρούμενοι μαζί τους, ξαφνικά μας φαίνονται “ξένοι” και διαφορετικοί σαν να τους βλέπουμε για πρώτη φορά.
Advertisment
Αυτή η αίσθηση μας συμβαίνει κατά καιρούς στη ζωή μας. Ο πανικός μας κυριεύει μεμιάς λες και τα σώματά μας απορρίπτουν την ιδέα πριν καν προλάβει να γίνει συνείδηση. Το στομάχι μας φουσκώνει και ο λαιμός μας “κλείνει”. Ακόμη και αν το συμβάν που έχει προκαλέσει την αλλαγή, δεν μας αφορά άμεσα κάποιες φορές, η αντίδρασή μας είναι η ίδια – το καινούριο μας προκαλεί φόβο.
Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση κατά την οποία πρέπει να προβούμε σε μια αλλαγή, το στομάχι μας σφίγγεται και το σώμα μας βρίσκεται υπ᾽ατμόν. Ενστικτωδώς και από συνήθεια, αγκιστρωνόμαστε από αυτά τα συναισθήματα τα οποία μας είναι οικεία και αντιστεκόμαστε στη αλλαγή, λες και τα συναισθήματα αυτά είναι τα μοναδικά τα οποία έχουμε δικαίωμα να βιώσουμε.
Γιατί όμως δεν βλέπουμε την κατάσταση αντίστροφα; Και αν τα δάκρυα μας που είναι έτοιμα να μας κατακλύσουν και το στομάχι μας που έχει γίνει κόμπος, δεν προμηνύουν απαραίτητα κάτι κακό αλλά κάτι εξαιρετικό; Και αν στην απότομη αλλαγή στη ζωή μας, αντί να αντιστεκόμαστε, της δώσουμε ακόμη περισσότερη ώθηση και την εξερευνήσουμε με ανυπομονησία;
Advertisment
Παραμένοντας προσκολλημένοι στα βιώματα της άρνησης και του φόβου τα οποία μας είναι συνήθως οικεία, χάνουμε πολλές φορές σπουδαίες εμπειρίες. Επομένως, αντί να αντιστεκόμαστε και να αρνούμαστε τα συναισθήματα που μας προκύπτουν, θα μας βοηθήσει πολύ περισσότερο αν τα αναγνωρίσουμε, αποδεχτούμε ότι υπάρχουν και τα απελευθερώσουμε ώστε να ζήσουμε με χαρά, όλες τις νέες εμπειρίες που μας περιμένουν.
Maria Dellafemina
