Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, ποια είναι άραγε η δική μας ευθύνη στη διαιώνισή της; Ασφαλώς, μπορούμε να ισχυριστούμε πως αποτελούμε απλώς ηθοποιούς που μηχανικά υποδύονται τους ρόλους τους. Μας έμαθαν λοιπόν να επικρίνουμε και το κάνουμε. Μας δίδαξαν να αποδομούμε τους ήλιους και εμείς με ζήλο τους σβήνουμε προτού ακόμη ανατείλουν.
Εξάλλου η ζωή είναι δύσκολη, σωστά; Πού καιρός να εμπνεύσουμε μια νέα ψυχή ενώ κάλλιστα έχουμε τη δυνατότητα να τη διατάξουμε; Και πώς βρίσκουμε άραγε το κουράγιο να ανεχτούμε τα λάθη όταν ακόμη δεν έχουμε αντικρίσει κατάματα τα δικά μας τρωτά σημεία;
Advertisment
Κάπως έτσι γενιές ολόκληρες συνωμοτούμε στην ίδια θεατρική οικογενειακή παράσταση, χωρίς ουδέποτε να μπούμε στη διαδικασία να αμφισβητήσουμε το σενάριό της. Αν το πράξουμε, τότε θα αναγκαστούμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσλειτουργικές μας συμπεριφορές και πόσο πιο εύκολο αποδεικνύεται το να εθελοτυφλούμε από το να διαβούμε την πύλη της γνώσης, επανεφεύροντας την ιστορία μας;
Ως γονείς έχουμε όμως μια χρυσή ευκαιρία: Να επιστρέψουμε πίσω, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα και να συνδεθούμε με τους καλά θαμμένους παιδικούς μας καημούς, με τις αφρόντιστες πληγές που υπονομεύουν μέχρι και σήμερα την ποιότητα του βίου μας. Και ύστερα να σβήσουμε όσα λόγια χαράχτηκαν με τη μορφή περιοριστικών πεποιθήσεων στην καρδιά μας, αγκαλιάζοντας εκείνη την αλλοτινή εκδοχή μας που επιθυμούσε την αγάπη και την αποδοχή και που συχνά ένιωθε μπερδεμένη, παρεξηγημένη και μόνη.
Ας ξετυλίξουμε λοιπόν από την αρχή το κουβάρι και ως ενήλικες να μεγαλώσουμε παιδιά με τον τρόπο που θα θέλαμε να μας είχαν μεγαλώσει. Να μη φορτώνουμε στους απογόνους μας τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας, να μην τους αντιμετωπίζουμε ως μια πιστή αντανάκλασή μας που χρέος της έχει να μας δοξάσει στο σύμπαν όλο, ανακουφίζοντας μας έτσι από τα άλυτα συμπλέγματα κατωτερότητάς μας.
Advertisment
Να μεταδώσουμε τον ενθουσιασμό μας για την περιπέτεια που λέγεται ζωή, να διδάξουμε την ευγένεια μέσα από τις δικές μας αβρές χειρονομίες και τα ζεστά λόγια, να μάθουμε να ακούμε αν επιθυμούμε και τα παιδιά μας να εξελιχτούν σε καλούς ακροατές, να συγχωρούμε όσα λαχταρούσαμε κάποτε να μας συγχωρέσουν, να αποφεύγουμε τις συγκρίσεις και να επικροτούμε το οποιοδήποτε μικρό βήμα προόδου.
Να ενθαρρύνουμε τις νέες ψυχές να τραγουδήσουν τους δικούς τους στίχους, να γράψουν και να σβήσουν στον πίνακα της ζωής, να πειραματιστούν και να διεκδικήσουν τους πιο άπιαστους στόχους τους. Να τους διδάξουμε να γελάνε με τις μικρές τους αστοχίες, που αργότερα θα τους οδηγήσουν στις μεγάλες τους νίκες, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις που θα τους καταστήσουν κριτικά πνεύματα και καινοτόμα μυαλά.
Και όταν κάποιος μας κουνά αυστηρά το δάχτυλο υπενθυμίζοντας μας πως η θεωρία αποδεικνύεται δυσκολότερη της πράξης και πως οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας δεν αφήνουν περιθώρια για ιδανικές συμπεριφορές, εμείς αφού αναρωτηθούμε τι εξυπηρετεί η θέση άμυνας απέναντι στην οποιαδήποτε προσδοκία ή στην ελάχιστη πιθανότητα για μια φωτεινότερη εξέλιξη, να απαντάμε χαμογελώντας πως αξίζει τον κόπο η προσπάθεια.
Τα παιδιά εξάλλου δεν χρειάζονται ιδανικούς γονείς αλλά αυθεντικούς, που δεν ωραιοποιούν τα σφάλματά τους όμως γενναία τα παρατηρούν. Άλλωστε, από τη στιγμή που ξεκινάει η παρατήρηση, ο φαύλος κύκλος αρχίζει και σπάει και ένας νέος κόσμος οικοδομείται. Κάθε φορά λοιπόν που βρίσκουμε τη δύναμη να εντοπίσουμε όποιο μοτίβο άκριτα αναπαράγουμε, το αποδυναμώνουμε. Και τότε ακριβώς αλλάζουμε!
Ασφαλώς, οποιαδήποτε στιγμή φλερτάρουμε με τον πειρασμό να τα παρατήσουμε, ακολουθώντας τον οικείο και άρα εύκολο δρόμο. Όμως οφείλουμε να συνεχίσουμε: Για τη φωνή μέσα μας που μας ψιθυρίζει πως υπάρχει κάτι υψηλότερο από την άγια οικογένεια με τους γονείς-αυθεντίες και τα παιδιά-μηχανές εκπλήρωσης των επιθυμιών τους.
Υπάρχει μια αγάπη πολύ πιο συνειδητή, που στερείται κάθε ίχνος εγωισμού ή κτητικότητας, ένα χάδι απόλυτης αποδοχής που ενθαρρύνει τη σύνδεση με τη μαγεία, βάφοντας το μέλλον με τα χρώματα της ελπίδας και της ελευθερίας.
Και ο καλός γονιός είναι τελικά ο αυτοπραγματωμένος. Εκείνος που χάθηκε κάποτε στα σκοτάδια του και τόσο πολύ συμφιλιώθηκε μαζί τους ώστε ενώθηκε με το πηγαίο φως του, που διεκδίκησε τους ευσεβείς του πόθους και τους μεγάλους του έρωτες, αυτός που στάθηκε μια φορά και έναν καιρό γυμνός από μηχανισμούς άμυνας μπροστά στον καθρέφτη του, ανακαλύπτοντας ότι η αλήθεια αποδεικνύεται λυτρωτικότερη από το πιο βολικό ψέμα.
Κάθε φορά που μια γενιά σπάει τον φαύλο κύκλο, οι πρόγονοι της χαμογελούν από ψηλά. Γιατί κρυφά οραματίστηκαν και οι ίδιοι κάποτε ένα καλύτερο παρελθόν, απλώς δεν υπήρξαν έτοιμοι να το πραγματώσουν. Μα όταν η στιγμή της θεραπείας φτάσει, το οικογενειακό δέντρο ανθίζει και η ιστορία δοξάζει όσους ηθοποιούς αμφισβητώντας την γνώριμη παράσταση εξελίχτηκαν σε απελευθερωτές ψυχών και αρχιτέκτονες ενός λαμπρότερου συλλογικού πεπρωμένου.
- Αντί να είμαστε «καλοί», να γίνουμε συνειδητοί - 10 Ιουλίου 2024
- Όταν επενδύουμε στους ανθρώπους, ποτέ δεν χάνουμε - 27 Απριλίου 2024
- Να επιλέξουμε τους ωραίους ανθρώπους και τις σπουδαίες ιδέες - 25 Ιανουαρίου 2024
