Μεγαλώσαμε με την αγωνία να αρέσουμε στους άλλους και με το φόβο της απόρριψης. Τελικά… αρέσαμε;

Και τελικά αρέσαμε; Αγαπηθήκαμε παραπάνω; Λάβαμε αποδοχή;

Μεγαλώσαμε με την αγωνία να αρέσουμε στους άλλους και το φόβο της πιθανής απόρριψης… “Να μην τρως πολύ γιατί θα σε κοροϊδεύουν τα κορίτσια, τα αγόρια. Μην μιλάς έτσι γιατί δεν θα σε κάνουνε παρέα. Να μεγαλώσεις να βρεις έναν όμορφο παλικάρι να παντρευτείς. Ααα, πέθανε ο τάδε, τι κρίμα ήταν τόσο όμορφο παιδί. Λες και τους όχι τόσο όμορφους δεν τους κλαίνε…”

Ύστερα μεγαλώσαμε πολύ και φτιάχναμε το μαλλί για να μην μας πουν λέτσους, στρώναμε το πουκάμισο και σιάζαμε την ζώνη στο παντελόνι μη τυχόν και είναι στραβή. Κοιτάζαμε τους ανθρώπους και διαλέγαμε τους ομορφότερους, τους γυαλιστερούς. Αυτούς που μας έδωσαν ως πρότυπο. Προσέχαμε τη διατροφή να μην παχύνουμε και μας κοιτάζουν σαν θηλαστικά που βγήκαν στη στεριά. Να μην πουν δεν μου αρέσει ο/η χοντρός/η.

Advertisment

Κουβαλάγαμε το τραύμα της ντροπής μέσα μας χωρίς να το έχουμε ζήσει και το ζήσαμε αργότερα ως ήδη πληγωμένοι ενήλικες. Κάποιοι δυστυχείς και ως παιδιά της στερεοτυπικής μικροκοινωνίας. Είναι λιγοστές οι εξαιρέσεις είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι.

Μάθαμε να κοιτάμε τα ψεγάδια που θυμίζουν την ασχήμια και να τα αποβάλλουμε. Μαζί με τους ανθρώπους που τα φέρουν στους ώμους, με τα ζώα που κουτσαίνουν και δεν έχουν εύρωστο τρίχωμα, με τις τομάτες που δεν είναι στρογγυλές και λείες. Με το καρπούζι που έχει κουκούτσια και βαλθήκαμε να το τροποποιήσουμε γενετικά ώστε να μην βγάζει.

Τα αλλάξαμε όλα! Τα διαλέξαμε ένα ένα! Τα πιο όμορφα!
Γίναμε και εμείς πιο αδύνατοι, πιο γυμνασμένοι, βάλαμε υαλουρονικό σε κάθε σημείο το κορμιού μας, τρυπήσαμε κάθε μυ του προσώπου για να γίνουμε όμορφοι και ποθητοί. Παλέψαμε σκληρά να αποφύγουμε το τραύμα της απόρριψης. Υψώσαμε ανάστημα στη φθορά και την ατέλεια.

Advertisment

Όλα αυτά για έναν και μόνο λόγο! Για να μην αποδεχτούμε τον κάθε έναν όπως είναι! Όπως θέλει να είναι! Για να μην αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να βλαστήσει σαν αρχέγονος σπόρος που σπάρθηκε! Με τις ιδιότητες που έδωσε η φύση στο DNA του!

Και τελικά αρέσαμε;
Αγαπηθήκαμε παραπάνω;
Λάβαμε αποδοχή;
Εκτίμηση;
Αποφύγαμε το τραύμα;
Την απέχθεια των άλλων;
Την απόρριψη;

Πράττουμε λοιπόν ορθά όταν απωθούμε την πραγματικότητα και χτίζουμε μια περισσότερο ιδανική; Εικονική;

Φάτε το καρπούζι με τα κουκούτσια και όσα σας χαλάνε φτύστε τα στο χώμα να φυτρώσουν ξανά. Τόσο τέλειο και μοναδικό είναι.

About
Latest Posts

Τάσος Βακφάρης

Ο Τάσος Βακφάρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολείαγενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούλιο του 2018 απέσπασε το τρίτο βραβείο στον έβδομο παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης που υλοποιήθηκε από τον πολιτιστικό-κοινωνικό φορέα "Αμφικτυονία Ελληνισμού" με θέμα, ο απανταχού ελληνισμός και οι διαχρονικές του αξίες.

Latest posts by Τάσος Βακφάρης (see all)