Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου η μανία για τη διατήρηση των λίγων κιλών, η οποία κατά αντιεπιστημονικότατο τρόπο συνδεόταν με την υγεία, αντιπαραβαλλόταν με τη μανία της κατανάλωσης τροφών με χαμηλή περιεκτικότητα σε θρεπτικές ουσίες. Η τουλάχιστον έτσι έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου – ενδεχομένως οι απόψεις να μην ήταν τόσο ακραίες όσο τις θυμάμαι. Αυτό για το οποίο είμαι απολύτως σίγουρη, παρόλα αυτά είναι πως στην οικογένειά μου τα λίγα κιλά σημαίνουν υγεία. Και μόνο αυτό.
Ο ρατσισμός απέναντι στη σωματική μάζα των ανθρώπων, βέβαια, δεν είναι αποκλειστικό «προνόμιο» της δικής μου οικογένειας. Για την ακρίβεια, δεν οριοθετείται καν στα πλαίσια οικείων προσώπων. Αυτή η συνειδητοποίηση εννοείται πως δεν προέκυψε εν μία νυκτί, ούτε συνέβη στην ενήλικη ζωή. Μολαταύτα, όσο μεγαλώνουμε, παρατηρούμε περισσότερο τι συμβαίνει γύρω μας και προοδευτικά δημιουργούμε τρύπες στη σχετικά χαρούμενη και -αναμφισβήτητα περισσότερο- ξέγνοιαστη φούσκα που βρισκόμασταν ως παιδιά.
Advertisment
Πριν λίγες ημέρες έτυχε να δω ένα απόσπασμα μίας συναυλίας, το οποίο και προσπέρασα δίχως να παρατηρήσω τα σχόλια ανθρώπων – που προφανώς δεν βρίσκονταν εκεί. Εστίασα στο ότι ο κόσμος φαινόταν χαρούμενος, η καλλιτέχνης ένα με το κοινό τραγουδώντας παρέα εκείνη τη στιγμή. Σήμερα παρουσιάστηκε ξανά μπροστά μου το εν λόγω βίντεο. Μόνο που αυτή τη φορά έκανα το λάθος να κοιτάξω τα σχόλια. Δε θέλω να σταθώ στη μιζέρια και μνησικακία που εκφράζουμε αλόγιστα οι άνθρωποι όταν βλέπουμε άλλα άτομα να περνούν καλά, δε θέλω να σταθώ στο τραγούδι, ούτε στην τραγουδίστρια καθώς στη θέση της θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε δεν πληροί τα σύγχρονα, δυτικά κριτήρια «ομορφιάς». Θα σταθώ στο περί κιλών λαϊκό δικαστήριο που συνέβη στα σχόλια.
Η εν λόγω γυναίκα, κυρίως επειδή είναι γυναίκα -καθώς σε άνδρες καλλιτέχνες και μη τα κιλά σπανιότερα αποτελούν αιτία λογοκρισίας, χαρακτηρίστηκε ως «φάλαινα», «βόδι που τραγουδά», «άπλυτη», «ατάλαντη» (πιθανότατα γιατί από φωνή, δεν ήταν κορμάρα). Τα κακεντρεχή σχόλια δεν σταματούσαν σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς, αλλά δεν είχα την υπομονή να συνεχίσω την ανάγνωση.
Γιατί ακόμη μία φορά ο κόσμος αγνόησε πλήρως κάθε θετικό συναίσθημα που μπορεί να βιωνόταν εκείνη την ώρα στην εν λόγω συναυλία, αποφασίζοντας να εστιάσει στα κιλά της γυναίκας αυτής. Γιατί όχι μόνο έκρινε πως έχει το δικαίωμα να σχολιάσει τα κιλά της, αλλά θεώρησε πως μπορεί να το κάνει και δημόσια. Γιατί τους «χαλάει την αισθητική» ένα άτομο δίχως «τέλειες» αναλογίες να κάνει καριέρα, να κυκλοφορεί στο δρόμο, να αποτελεί πρότυπο, να είναι αυτό που είναι.
Advertisment
Ένας γνωστός μηχανισμός άμυνας που διδάσκεται στις ψυχαναλυτικές σχολές είναι η προβολή. Ο ρατσισμός είναι μία μορφή προβολής. Προβάλω ό,τι δεν αντέχω να δω μέσα μου. Μόνο που δεν γίνεται να δικαιολογούμε διαρκώς τέτοιες συμπεριφορές. Κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε πως να συμπεριφερόμαστε σαν άνθρωποι.
Μαρία – Τσαμπίκα Ιορδανίδου
- Πέρασαν δώδεκα μήνες από τότε που εγκληματικά σιώπησαν οι φωνές - 26 Φεβρουαρίου 2024
- Να προσπαθήσουμε να κάνουμε τα Χριστούγεννα για όλες και όλους… - 19 Δεκεμβρίου 2023
- Παρεκκλίνοντας από το «πρότυπο»: Κάνεις τη διαφορά ή είσαι απλά το μαύρο πρόβατο; - 26 Οκτωβρίου 2023
