Στο μεταβατικό τοπίο της σύγχρονης ιδεολογίας και κουλτούρας, λίγες φωνές αποδεικνύονται τόσο αντιπροσωπευτικές των αξιών και των προκλήσεων της εποχής μας όσο ο Στέφανος Ξενάκης. Είναι ένας ανθρωπος με εντυπωσιακό βιογραφικό, που εκτείνεται από τη λογοτεχνία μέχρι την επιχειρηματικότητα, και διακρίνεται για την απροσδόκητη ικανότητά του να συνδυάζει τη σοφία με τη δράση.

Αλλά ο δρόμος του Στέφανου δεν ήταν πάντα εύκολος ή απρόσκοπτος. Μια από τις δύσκολες στιγμές της ζωής του ήταν το Μάρτιο του 2023, όταν τον σταμάτησαν και τον συνέλαβαν για μια τυπική διαδικασία και παρέμενινε στο κρατητήριο για 8 ημέρες. Ήταν μια περιπέτεια που διέλυσε τυχόν ψευδαισθήσεις για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, αλλά τον οδήγησε σε μια βαθύτερη κατανόηση των αξιών που υποστηρίζει. Αυτή η δοκιμασία, αντί να τον καταστρέψει, τον ενέπνευσε να εργαστεί ακόμη πιο σκληρά για τα πιστεύω του.

Advertisment

Σε αυτή την εκ βάθρων συνέντευξη, που παραχώρησε στον Μωυσή Σεργιάννη, ο Στέφανος Ξενάκης μιλά ανοιχτά για τη ζωή του, τις πεποιθήσεις του, και την προσωπική του εξέλιξη. Δίνει μια σπάνια ευκαιρία να δούμε πώς οι δύσκολες στιγμές και οι προκλήσεις μπορούν να μετατραπούν σε καταλύτες για αλλαγή και προσωπική ανάπτυξη.

Στέφανε, λένε ότι η ζωή είναι ένα καρδιογράφημα, με βουνά και πεδιάδες. Εσύ βίωσες έντονα αυτές τις εναλλαγές. Από μια διαφημιστική εταιρεία με μεγάλους τζίρους στην πτώχευση και έπειτα στην ανακήρυξη του πρότυπου influencer της προσωπικής ανάπτυξης. Στη συνέχεια ακολούθησε μια σύντομη αλλά σκοτεινή περιπέτεια όπου κρατήθηκες για 8 μέρες και αμέσως μετά έγραψες ένα επιτυχημένο βιβλίο «8 μέρες μέσα», καθάρισες το όνομά σου και για τη δόξα πάλι τραβάς. Τι έχεις να πεις για το καρδιογράφημα της ζωής σου;

Ο Επίκτητος έλεγε «των όντων τα μεν εστίν εφ ημίν, τα δε ουκ εφ ημίν». Κάποια πράγματα περνάνε από το χέρι μας, κάποια δεν περνάνε από το χέρι μας. Εξαιρετικά σημαντική διάκριση που οι περισσότεροι από εμάς δεν κάνουμε σωστά για να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας εκεί που έχει πραγματικά σημασία.

Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να σε σταματούν στο δρόμο στις 10 το πρωί, να σε οδηγούν στο κρατητήριο και την ώρα που αντιμετωπίζεις τις δικές σου αγωνίες να πρέπει να διαχειριστείς και μια πρωτοφανή επίθεση από media και ανθρώπους που μέχρι πριν λίγες ώρες έπιναν νερό στο όνομά σου. Πώς ήταν όλο αυτό; Ποια ήταν τα συναισθήματά σου σε όλη αυτή τη διαδικασία;

«Πάντα έχεις και άλλη επιλογή», λέει ο Παναγής Μεταξάτος στο βιβλίο του ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΟΥ. Επέλεξα να μη διαβάσω τίποτα από ότι γράφτηκε για μένα εκείνη την περίοδο, για να διατηρήσω την ψυχική μου ισορροπία. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά κάποιες φορές, οπότε δεν διάβασα ούτε τα καλά εκείνες τις μέρες γιατί γράφτηκαν και πολλά καλά, τα οποία διαβάζω αυτή την εποχή. “Haters are going to hate. That’s why they are called haters”, είχε απαντήσει ο αείμνηστος Jim Rohn σε μία κυρία σε μια ομιλία του, όταν τον ρώτησε γιατί κάποιοι μιλούν και γράφουν συστηματικά άσχημα για τους άλλους.

Advertisment

Μετά από μια δυσκολία, συνήθως απαιτείται κάποιος χρόνος για να τη μετουσιώσουμε σε σοφία. Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι έμαθες για σένα από αυτή την εμπειρία;

Το τραύμα συνήθως το νιώθεις όταν βγεις από την εντατική, λέει ένας φίλος θεραπευτής. Όσο διαρκούν τα παυσίπονα και είναι ζεστό το τραύμα, δεν καταλαβαίνεις τι έγινε. Ο πόνος έρχεται όταν κρυώσει το τραύμα. Έτσι και στη δική μου περίπτωση. Μπορεί να μη διάβασα όλα αυτά που γράφτηκαν για μένα, αλλά ενημερώθηκα και φυσικά πόνεσα. Δεν είναι λίγο για δυο μέρες να είσαι η πρώτη είδηση στη χώρα σου, για κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε επιχειρηματία ειδικά την εποχή της μεγάλης κρίσης. Το τραύμα μου το θεραπεύω με το γράψιμο. Γι’ αυτό κι έγραψα.

Τί σε εξέπληξε περισσότερο στις αντιδράσεις και στις δημόσιες τοποθετήσεις που ακολούθησαν;

Πόσοι και πόσο δεν έχουν πραγματικά σχεδόν κανένα ενδιαφέρον με τη ζωή τους και ψάχνουν το όποιο ενδιαφέρον στις ζωές των άλλων. Επίσης αυτό που με εξέπληξε θετικά, ήταν πόσοι άνθρωποι έσπευσαν να με υποστηρίξουν κατά τη διάρκεια των 8 ημερών παρότι δεν ήξεραν τότε ότι επρόκειτο για κάτι τόσο διαδικαστικό.

Έχεις κάποιες συμβουλές για το πώς μπορεί να διαχειριστεί κάποιος την αντίδραση του κοινού σε δύσκολες καταστάσεις;

Να μην τρελαίνεται. Αυτό που σήμερα είναι πρώτη είδηση, σε ένα χρόνο θα έχει ξεχαστεί. Διαρκεί τόσο λίγο η επικαιρότητα.

Είσαι πλέον διεθνής και το βιβλίο σου «Το Δώρο» γίνεται ανάρπαστο και στο εξωτερικό. Πώς αισθάνεσαι γι αυτό;

Περηφάνεια και δικαίωση για όλη την ομάδα. Πέρα από εμένα, για την KEY BOOKS, την Ersilia literary agency που αντιπροσωπεύει τα δικαιώματα των βιβλίων μου στο εξωτερικό και τους εκδοτικούς οίκους που ανέλαβαν την έκδοση σε κάθε χώρα, με κύρια την HARPER COLLINS που έχει την διανομή στις σημαντικότερες γλώσσες.

Σύντομα θα συμμετάσχεις στο Life Project. Μπορείς να μας πεις με λίγα λόγια τι είναι το νέο αυτό εγχείρημα και τι θα περιλαμβάνει η συμμετοχή σου σε αυτό;

Δεν θα μπορούσα να μη συμμετέχω αφενός γιατί συνδιοργανώνεται από πολύ δικούς μου ανθρώπους τους οποίους εμπιστεύομαι, αγαπώ και πάντα στηρίζω κι αφετέρου γιατί πραγματεύεται ένα από τα αγαπημένα μου θέματα, τη σχέση μας με τον εαυτό μας, αυτή την πολύπαθη, αλλά και τόσο σημαντική σχέση.

Πριν κλείσουμε θα ήθελα να ακούσω μια προφητεία σου. Γνωρίζω ότι δεν είσαι προφήτης αλλά θα ήθελα να ακούσω τη διόρασή σου για τον κόσμο που θα βρίσκονται τα παιδιά σου σε 20 χρόνια από τώρα. Θα είναι ένα καλύτερο ή ένα χειρότερο μέρος;

Θα χρησιμοποιήσω πάλι λόγια του Jim Rohn. Έδινε μια ομιλία σε στελέχη της Standard Oil στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Όταν τον ρώτησαν πως θα είναι η δεκαετία του 80, χαμήλωσε τη φωνή και προσπάθησε να τους ιντριγκάρει με την απάντησή του. «Η δεκαετία του 80 θα είναι…. όπως ήταν πάντα τα τελευταία 6,000 χρόνια, που έχουμε καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία. Ένας συνδυασμός προβλημάτων και προκλήσεων». Αυτό θα συμβεί και τα επόμενα 20 χρόνια, με τη μόνη διαφορά ότι επειδή όλα εξελίσσονται βάσει μιας γεωμετρικής κι όχι αριθμητικής προόδου, οι προκλήσεις σε απόλυτο μέγεθος είναι ήδη πολύ σημαντικότερες από αυτές που έχουμε συνηθίσει. Ο Χαράρι λέει ότι τα τρία θέματα που θα κρίνουν την επιβίωση του ανθρώπινου είδους στην γη είναι η κλιματική αλλαγή, τα πυρηνικά όπλα και η τεχνητή νοημοσύνη. Θα πρόσθετα από την πλευρά μου κι ο τεράστιος αρνητισμός μέσα από τον οποίο βλέπουμε τα πάντα. Φοβάμαι ότι εκτός τεραστίου απροόπτου, η δική μας γενιά και οι επόμενες θα είναι οι τελευταίες του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη αυτό, πριν είτε αυτοκαταστραφούμε, είτε μας αντικαταστήσει η τεχνητή νοημοσύνη (και καλά θα κάνει) για να σώσει τον πλανήτη. Νομίζω πάλι εκτός τεραστίου απροόπτου το ανθρώπινο είδος θα μείνει στην ιστορία ως το πιο μικρόμυαλο, αλαζονικό κι ως εκ τούτου εφήμερο είδος που πέρασε ποτέ.

Και καθώς λατρεύω τις ιστορίες, αν θέλεις παράθεσέ μας μια ιστορία με νόημα για την εμπειρία σου.

9 Μαρτίου 2023: τρίτη μέρα της σύντομης περιπέτειάς μου στο κρατητήριο της ΓΑΔΑ. Στο κελί πλησιάζει νεαρό παιδί της ΕΛΑΣ. Διαβάζει τα βιβλία μου κι έρχεται να με ευχαριστήσει που τον έχω βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια. Τα λόγια του είναι συγκινητικά. Στο τέλος μου δίνει ένα χυμό που μου τον προσφέρει ως δώρο. Σε λίγο φεύγει. Λίγο αργότερα έρχεται φύλακας του κρατητηρίου και μου εξηγεί ευγενικά ότι πρέπει να πάρει τον χυμό πίσω, γιατί είναι εκτός διαδικασίας. (έχει δίκιο) Την επόμενη μέρα ο νέος μου φίλος έρχεται στενοχωρημένος να μου εξηγήσει ότι λυπήθηκε πολύ που δεν μπόρεσα να κρατήσω τον χυμό. Παλικάρι με ευγένεια και δυνατά συναισθήματα. «Είναι σαν να μου τον πρόσφερες» του λέω και του χαμογελάω.

12 Ιουνίου 2023: η παρουσίαση του καινούργιου μου βιβλίου στο Ίδρυμα Κακογιάννη. Στο τέλος της ομιλίας υπογράφω βιβλία και βγάζουμε φωτό. Με πλησιάζει νεαρό παλικάρι με μια νεαρή κοπέλα. Μου λέει το όνομά του για να υπογράψω το βιβλίο. Έχω τα μάτια κάτω και δεν τον αντικρύζω προς στιγμήν. Μετά την υπογραφή του χαμογελάω. Τον βλέπω για πρώτη φορά στα μάτια και κάτι μου θυμίζει. Μου δίνει ένα μπουκάλι χυμό. Μου χαμογελάει. «Αυτή τη φορά κανείς δεν θα σας τον πάρει»…. Είναι το παλικάρι εκείνο… Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Τον παίρνω αγκαλιά. «Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ αγόρι μου». Μου χαμογελάει. Απομακρύνεται διακριτικά.

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που αξίζει να ζήσεις μια ολόκληρη στιγμή μόνο και μόνο γι’ αυτές.