Οι γονείς έχουν τη δύναμη να συνθλίβουν το παιδί τους! Όσους λώρους και αν κόψεις, όσες αποστάσεις και να πάρεις, ακόμα και δική σου οικογένεια να κάνεις … ξέρουν να πατάνε τα κουμπιά μας. Και ξέρουν να το κάνουν αριστοτεχνικά, καθώς αυτοί τα εγκατέστησαν!
Σχεδόν 50 και ακόμα τα ίδια. Ξανά και ξανά. Λες και δεν έχω καταφέρει τίποτα. Είναι μέρες τώρα που ένας από τους γονείς μου (δεν έχει σημασία ποιος), έκανε ένα ατόπημα. Χαζό το ατόπημα, μα μεγάλος ο θυμός και η παρεξήγηση! Κουμπιά πατήθηκαν, εμπειρίες ξύπνησαν, συμπεριφορές επανήλθαν. Χαμός στην οικογένεια.
Advertisment
Σημείωση: Ο στόχος του άρθρου δεν είναι να δημοσιοποιήσω τα οικογενειακά μου, αλλά να περάσω ένα μήνυμα σε γονείς, με την ευχή να μην κάνουν τα ίδια!
Νάρκισσος ή Εγωιστής
Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο, αλλά σίγουρα είναι ανώφελα (και ενίοτε καταστροφικά) χαρακτηριστικά γονέων, όταν συναναστρέφονται με τα παιδιά τους. Θεωρητικά ο ρόλος του γονέα είναι να στηρίζει και να εμπνεύσει τα παιδιά του να γίνουν καλοί και σωστοί άνθρωποι. Και προσθέτω εδώ: ‘’και να μπορούν να λειτουργούν μέσα στην κοινωνία μας’’.
Τολμώ να πω ότι εγώ μεγάλωσα με την λογική να μην μοιάσω στο γονέα μου. Είναι πολλές οι φορές που συλλογίζομαι, τι θα έκανε ο γονέας μου … και πράττω το αντίθετο.
Advertisment
Αυτό που λένε: ‘’αν καείς στον χυλό, φυσάς και το γιαούρτι’’. Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και άλλοι που θα μεγάλωσαν με τον γονέα τους να αποτελεί πρότυπο αποφυγής και όχι αναφοράς.
Καλό ή κακό παιδί
Πολλοί είναι αυτοί που μεγαλώνουν ακούγοντας τους γονείς τους. Κι από την άλλη, υπάρχουν γονείς, που πάντα τρέχουν να ξελασπώσουν το παιδί τους. Είναι λογικό μέχρι κάποια ηλικία ο γονέας να έχει λόγο στο παιδί. Άλλες φορές συμβουλευτικό, άλλες τιμωρητικό, άλλες φορές (ίσως και τις περισσότερες) απλά υπομονετικό λόγο.
Το παιδί όμως, προκειμένου να ζήσει μια ζωή όπως θέλει, επιλέγει, σχεδιάζει και ονειρεύεται … θα έρθει η στιγμή, που θα πρέπει να τραβήξει το δρόμο του και να αναλάβει τις ευθύνες του.
Το οφείλει στον εαυτό του το παιδί, να ζήσει όπως το ίδιο επιλέγει. Και κάπου εκεί αρχίζει η περίοδος της ενηλικίωσης. Και το παιδί δε θέλει να δίνει λογαριασμό στους γονείς του (για το τι κάνει & που πάει) … αλλά θα πρέπει και να πληρώνει τους λογαριασμούς του (τηλέφωνο, χαρτζιλίκι). Δε μπορεί να έχεις μόνο απαιτήσεις χωρίς υποχρεώσεις.
Υποχρεώσεις
Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μην αναγνωρίζει το όφελος και την αναγκαιότητα από τη μια να αναπτύξει το παιδί την κριτική σκέψη του και από την άλλη, να εκτεθεί σε όσο το περισσότερα ερεθίσματα.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που αμφισβητεί το μάθημα που παίρνει το παιδί μέσα από την εμπειρία, την ανεκτίμητη αξία την αποτυχίας και της αναγνώρισης του λάθους.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που δεν αντιλαμβάνεται ότι σε κάποια στιγμή κάθε γονέας οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι το παιδί του μεγάλωσε και είναι πλέον ενήλικας.
Είμαι της άποψης ότι ένας γονέας έχει μεν πάρα πολλές υποχρεώσεις, αλλά μια πολύ σημαντική προτεραιότητα: να κρατήσει την ισορροπία.
Παρεξήγηση
Το παιδί έχει μεγαλώσει, ίσως να έχει και στο σπίτι του, αλλά συνεχίζει να του πλένουν τα ρούχα, να του φτιάχνουν ταπεράκια, να πληρώνουν λογαριασμούς…
Τη μια στιγμή συμπεριφερόμαστε στο παιδί ως ενήλικα και την άλλη στιγμή, ως έφηβο: ‘’ας κάνει ό,τι θέλεί … αλλά γιατί δε μας ρώτησε;’’
Τη μία στιγμή θέλουμε την ησυχία μας και την ανεξαρτησία μας και από την άλλη ‘’δώσε μου χρήματα να αγοράσω καινούριο τηλέφωνο’’.
Εκεί μπερδευόμαστε στους ρόλους του εφήβου & του ενήλικα.
Κατά τους ψυχολόγους, η διαφορά μεταξύ του έφηβου και του ενήλικα είναι ότι ο έφηβος γνωρίζει τι θέλει και πώς να το αποκτήσει, ενώ ο ενήλικας έχει και την ευθύνη, να το πραγματοποιήσει.
Και αν το παρατραβήξουν, χρησιμοποιείτε το συναίσθημα ή το χρήμα ως μοχλό χειραγώγησης. Ο γονέας θα κάνει πράγματα και θα περιμένει ανταπόκριση, αλλά ανταπόκριση ίσως να δώσει ο έφηβος, όχι αναγκαστικά ο ενήλικας, και το αντίθετο.
Η εξέλιξη
Ο γονέας πρέπει να αφήσει το παιδί του να ενηλικιωθεί, κι αν δε θέλει το παιδί, θα πρέπει να το πιέσει. Να το πιέσει να αποκτήσει υπόσταση. Είναι ίσως το πιο σημαντικό μάθημα που πρέπει να δώσει ένας γονέας στο παιδί του. Το να έχει το παιδί την ευθύνη των πράξεων του.
Είναι λογικό να φοβάται ο γονέας μην αποτύχει το παιδί, μην το παρασύρουν, μην το κλέψουν και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Αλλά! ας μη χρησιμοποιούμε τη δικαιολογία αυτή, για συνεχίζουμε να ελέγχουμε το παιδί και να διατηρούμε το ρόλο μας στη ζωή του.
Ρόλοι & Σχέσεις
Ένας γονέας, δεν είναι μόνο γονέας και ένα παιδί δεν είναι μόνο παιδί. Αλλάζουν αυτά. Οι σχέσεις τους εξελίσσονται. Το παιδί θα γίνει έφηβος και μετά ενήλικας. Και ο γονέας, σε κάποιο σημείο, θα πρέπει να ξεκινήσει να συμπεριφέρεται στο παιδί, ως ενήλικας προς ενήλικας.
Δεν θα είμαστε για πάντα γονείς παιδιού(ων), απλά θα έχουμε παιδία. Το σπίτι θα αδειάσει, οι υποχρεώσεις και οι έγνοιες θα λιγοστέψουν και θα έχουμε και πάλι χρόνο για εμάς. Ελεύθερο χρόνο, όπου θα πρέπει να θυμηθούμε τα χόμπι μας και αυτά που μας άρεσε και κάναμε νεότεροι.
Είναι πολλές οι φορές που έχω ακούσει γονέα να λέει ‘’και αν φύγει το παιδί , τι θα κάνω;’’
Συμβουλή προς γονέα (και κλείνω)
Αφήστε τα παιδιά να τραβήξουν το δρόμο τους, όσο και αν σας φοβίζει ή όσο και αν σας ξεβολεύει. Το παιδί, είτε είναι 15, είτε 25, είτε 45 … είναι ένας αυτόνομος άνθρωπος και φροντίζουμε να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του και όχι η βολικότερη εκδοχή του βοηθού μας.
Γιάννης Αθανασόπουλος MBA / Master NLP Trainer – Developer
