Όταν η ζωή γίνεται δύσκολη και οι συμπεριφορές της κυρίαρχης κουλτούρας μας αφήνουν να νιώθουμε συγκλονισμένοι ή λυπημένοι, μπορεί να νιώθουμε αρκετά μόνοι ή αποξενωμένοι. Συν τοις άλλοις, ένα μεγάλο μέρος των ειδήσεων που παρακολουθούμε και των άρθρων που διαβάζουμε φαίνεται να συμβάλλουν στο να σκάψουμε ακόμη πιο βαθιά αυτό το λάκκο της απομόνωσης.
Βοηθάει να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι στην πραγματικότητα είμαστε μέρος ενός αλληλοεξαρτώμενου ιστού ζωής. Όλα τα έμβια όντα εξαρτώνται από το περιβάλλον τους για να τους παρέχει ό,τι χρειάζονται. Αυτό περιλαμβάνει την τροφή, το νερό και το καταφύγιο, καθώς και πιο βασικούς φυσικούς παράγοντες, όπως το έδαφος, ο αέρας και η θερμοκρασία. Πολλά έμβια όντα αλληλεπιδρούν και με άλλους οργανισμούς για να επιβιώσουν.
Advertisment
Τόσο η κβαντική φυσική όσο και η βουδιστική φιλοσοφία χρησιμοποιούν τη μεταφορά του δικτύου του Ίντρα για να περιγράψουν την αλληλεξάρτηση όλων των έμβιων όντων. Φανταστείτε έναν άπειρο ιστό από κοσμήματα που κρέμονται σε κάθε κόμβο του δικτύου, όπου κάθε κόσμημα αντανακλά όλα τα άλλα κοσμήματα. Όταν αγγίζεται ένα κόσμημα σε αυτό το περίπλοκο δίχτυ, επηρεάζονται όλα τα άλλα. Αυτή η εικόνα αντικατοπτρίζει έντονα την κρυφή διασύνδεση και αλληλεξάρτηση των πάντων και όλων στο σύμπαν.
Πώς όμως μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό όχι μόνο εννοιολογικά, αλλά και να το βιώσουμε άμεσα;
Ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε να πάρουμε μια γεύση της αλληλεξάρτησης είναι μέσω του φαινομένου της συγχρονικότητας. Ο C.G. Jung την όρισε ως μια σημαίνουσα σύμπτωση και ο Γιουνγκιανός συγγραφέας Richard Tarnas την περιέγραψε ως εξής: “Μια σύμπτωση κατά την οποία δύο ή περισσότερα ανεξάρτητα γεγονότα, που δεν έχουν προφανή αιτιώδη σχέση, φαίνεται ωστόσο να σχηματίζουν ένα σημαίνον μοτίβο”.
Η συγχρονικότητα, όταν μας συμβαίνει προσωπικά, μπορεί να είναι ένα όμορφο φάρμακο για τον πόνο μας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν νιώθουμε αποκομμένοι ή μόνοι μας. Θυμάμαι ότι μια πελάτισσα μοιράστηκε μαζί μου ότι ο παλαιότερος αγαπημένος παιδικός της φίλος τηλεφώνησε απροσδόκητα, ακριβώς την ημέρα που η πελάτισσά μου έμαθε ότι ο δικός της γιος ήταν πολύ άρρωστος. Αυτό το τηλεφώνημα υποστήριξης έκανε μεγάλη διαφορά.
Advertisment
Ο σύζυγός μου μου είπε για τη φορά που έσωσε μια πασχαλίτσα από μια εισβολή επιθετικών μυρμηγκιών. Ακριβώς τη στιγμή που η πασχαλίτσα πέταξε μακριά από τα χέρια του συζύγου μου, ελεύθερη επιτέλους, ένα ολόκληρο σμήνος πασχαλίτσας προσγειώθηκε στα χέρια του, σαν να τον ευχαριστούσε.
Πολλοί από εμάς έχουν βιώσει αυτές τις “διφορούμενες, υπονοούμενες συμπτώσεις και μοτίβα”, οι οποίες “συνήθως θεωρούνται απλώς τυχαίες και υποκειμενικές” (Tarnas). Όταν επιλέγουμε να παρατηρήσουμε αυτά τα μοτίβα με μια στάση ανοιχτότητας, μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε αυτό το βαθύτερο στρώμα της ζωής μια διάχυτη νοημοσύνη και χαρά.
Η μυστηριώδης δημιουργικότητα βρίσκεται στη βάση της ίδιας της πραγματικότητας. Ο θετικός ψυχολόγος Mckay μας λέει: “Η συγχρονικότητα μπορεί επίσης να ενισχύσει την αίσθηση της σύνδεσής μας με τους άλλους και με τον κόσμο γύρω μας. Ο αλλόκοτος συγχρονισμός στις συναντήσεις μας με τους άλλους, γνωστός και ως “προπηλακισμός”, μπορεί να ενισχύσει τις υπάρχουσες σχέσεις μας και να σφυρηλατήσει νέες συνδέσεις που φαίνονται ακόμα πιο ουσιαστικές”.
Πώς μπορούμε να αναγνωρίζουμε καλύτερα τις συγχρονικότητες όταν έρχονται στο δρόμο μας; Ο δάσκαλος Ζεν Suzuki Roshi είπε: “Για να συμβεί το θαυμαστό είναι ένα ατύχημα. Η εξάσκηση μας κάνει πιο επιρρεπείς στο ατύχημα”. Μέρος αυτής της εξάσκησης είναι η στάση με την οποία αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Η διαφάνεια, η ταπεινότητα, η ευγνωμοσύνη και μια γενική στάση ανοιχτής καρδιάς μας επιτρέπει να παρατηρούμε τις “σημαίνουσες συμπτώσεις”. Αυτή η στάση καθιστά πιο πιθανό να συμβούν συγχρονικότητες.
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη διάχυτη νοημοσύνη και την επιδεξιότητα της ζωής, εμπλεκόμενοι με τη φύση, συμπεριλαμβανομένων των φυτών, των ζώων, της γης, του νερού, του ήλιου και του ανέμου. Επίσης, το να ακούμε χωρίς προκαταλήψεις τα όνειρά μας μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε απρόβλεπτες συνδέσεις και ιδέες, ειδικά αν διαθέτουμε την προθυμία να εκπλαγούμε. Τότε μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι το συνειδητό και το ασυνείδητο, το εσωτερικό και το εξωτερικό, καθώς και τα γεγονότα και ο χώρος γύρω τους είναι όλα βαθιά και μυστηριωδώς αλληλένδετα.
Η διαλογιστική ακινησία, καθώς και η προσεκτική παρουσία σε όλα όσα περνούν από τη ζωή μας, μας επιτρέπουν να δούμε και να εκτιμήσουμε το ιερό και το απροσδόκητο. Η ηρεμία του εννοιολογικού ανήσυχου νου επιτρέπει αμέσως στο λεπτό, φιλάργυρο ύφασμα της λεπτής πραγματικότητας να βγει μπροστά.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν μαθαίνουμε να αναπαυόμαστε στην ποιότητα του πεδίου της επίγνωσης. Η γνώση του χώρου γύρω και μέσα σε όλα τα φαινόμενα μας επιτρέπει να ακούσουμε την ηρεμία που ήδη υπάρχει. Τότε αρχίζουμε με φυσικό τρόπο να συνειδητοποιούμε πώς τα πάντα έρχονται στην ύπαρξη και μετά, εξαφανίζονται ξανά. Σε αυτό το σημείο γινόμαστε, όπως το έθεσε η ποιήτρια Mary Oliver, “μέρος της οικογένειας των πραγμάτων”.
