Πριν μας επιβραδύνει ο Πανδαμάτωρ Χρόνος μάς έχει ήδη
καθηλώσει ο Πανδαμάτωρ Φόβος.
Ο φόβος ότι θα κάνουμε λάθος.
Ο φόβος ότι θα γελοιοποιηθούμε.
Ο φόβος ότι θα πάρουμε απόρριψη.
Ότι θα χάσουμε το σίγουρο (που μπορεί να το έχουμε ξεπεράσει ή να
το απεχθανόμαστε, αλλά φοβόμαστε ότι μπορεί να μη βρούμε κάτι
καλύτερο).
Ο φόβος ότι είμαστε πολύ μεγάλοι πια για να αλλάξουμε δουλειά,
περιβάλλον, φίλους.
Ο φόβος ότι δεν έχουμε επιλογές.
Ο φόβος ότι θα μείνουμε Μόνοι.
Ότι θα χάσουμε την υποστήριξη/το σεβασμό/το θαυμασμό ανθρώπων
που εκτιμάμε – ή που δεν εκτιμάμε.
Ο φόβος ότι δεν έχουμε τα απαραίτητα προσόντα.
Ο φόβος για το μέλλον.
Ο φόβος ότι ζούμε σε εποχές «δύσκολες».
Ο φόβος ότι «εμείς θέλουμε, αλλά δεν το επιτρέπει η οικονομική κρίση/ο
κορονοϊός/η κατάσταση στη χώρα».
Ο φόβος του γήρατος.
Ο φόβος του θανάτου – ω, ναι, ο φόβος ότι θα πεθάνουμε είναι ο
μεγαλύτερος υποστηρικτής του να σταματήσουμε να ζούμε ουσιαστικά.
Ο φόβος της Αποτυχίας. Ότι δεν είμαστε αρκετά έτοιμοι. Αρκετά
θαρραλέοι. Αρκετά έξυπνοι. Αρκετά τυχεροί. Αρκετά ικανοί. Not good
enough, που λέμε και στο χωριό μου.
Αλλά, μεταξύ μας, την αποτυχία τη γνωρίζουμε. Την έχουμε ζήσει στο
πετσί μας.
Έχουμε επιβιώσει από αυτήν.
Και κατά βάθος γνωρίζουμε μέσα μας ότι ποτέ δεν αποτυγχάνεις.
Ή κερδίζεις ή μαθαίνεις.
Ο μεγαλύτερος, όμως, φόβος μας είναι αυτός της Επιτυχίας.
Του να τολμήσουμε να είμαστε ο υπέροχος εαυτός μας και να μας
αντέξουν οι περιστάσεις. Να μας αντέξουν οι άλλοι. Να μας αντέξουμε
εμείς οι ίδιοι.
Το να είμαστε ο Εαυτός μας σημαίνει ένα και μοναδικό πράγμα: να
αποδειχτούμε αντάξιοι των Αξιών μας. Να εκτεθούμε, στο πραγματικό
μας μέγεθος και στο μεγαλείο μας. Χωρίς φόβο.
Ή, μάλλον, με τραγικό φόβο, αλλά να μην μπορούμε πια άλλο να
αντέξουμε να συρρικνωνόμαστε για να χωρέσουμε στα περιορισμένα
μέτρα και σταθμά που εμείς νομίζουμε ότι είναι τα αποδεκτά.
Να είναι τόσο αδιαπραγμάτευτη η ανάγκη μας να είμαστε ο Εαυτός
μας, να πούμε την Αλήθεια μας, όπως και όποτε και όπου, που να
ελευθερωθούμε.
Να ελευθερωθούμε από τις Πεποιθήσεις. Από τα Πρέπει. Από τα Νομίζω.
Και να μπούμε στο Πιστεύω. Στο «είμαι Παρών. Ακριβώς όπως Είμαι.
Τώρα».
Advertisment
Όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει άλλος ένας αγαπημένος, ο Terry
Goodkind:
«Your life is yours alone. Rise up and live it!».
(Η ζωή σου είναι δική σου και μόνο δική σου. Σήκω πάνω από τις
περιστάσεις και ζήσε τη).
Απόσπασμα από το βιβλίο Οι μικρές μου αλήθειες που κυκλοφορεί από την Keybooks
Advertisment
