Υπάρχει ένα απαραίτητο στυλ ακρόασης που κάθε καλός συζητητής πρέπει να κατακτήσει. Η κριτική ακρόαση είναι αυτό που πρέπει να κάνετε όταν ο αντίπαλος σας μιλά. Αλλά η ενσυναισθητική ακρόαση είναι αυτό που πρέπει να κάνετε όταν σας μιλά ένα μέλος του κοινού.
Η ενσυναισθητική ακρόαση αφορά τη σύνδεση με τον ομιλητή και την προσπάθεια να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια αυτού του ατόμου. Ο στόχος της ενσυναισθητικής ακρόασης είναι να εστιάσει στις απόψεις του ομιλητή και να κατανοήσει από πού προέρχεται αυτό το άτομο. Απαιτεί από εσάς να δώσετε την πλήρη προσοχή σας στο άλλο άτομο και να δείξετε ενσυναίσθηση (προφανώς!) καθώς και ταπεινότητα.
Advertisment
Στο μπεστ σέλλερ βιβλίο του «The 7 Habits of Highly Effective People», ο θρυλικός Αμερικανός συγγραφέας και επιχειρηματίας Stephen R. Covey αποκαλεί την ενσυναισθητική ακρόαση την «υψηλότερη μορφή» ακρόασης. «Στην ενσυναισθητική ακρόαση» έγραψε ο Covey «ακούτε με τα αυτιά σας, αλλά επίσης, και πιο σημαντικό, ακούτε με τα μάτια σας και με την καρδιά σας».
Ο George H. W. Bush ήταν ακριβώς το αντίθετο ενός ενσυναισθητικού ακροατή στο προεδρικό ντιμπέιτ στο Ρίτσμοντ το 1992.
Φάνηκε ότι κατανοούσε ή εκτιμούσε τις ανησυχίες της Marissa Hall; Όχι. Χρησιμοποιούσε τα μάτια του ή την καρδιά του, εκτός από τα αυτιά του; Δεν την κοίταζε καν όταν έκανε την ερώτησή της.
Advertisment
Πράγματι, ο πρεσβύτερος Bush αργότερα παραδέχτηκε ότι είχε κοιτάξει το ρολόι του εκείνο το βράδυ στη Βιρτζίνια επειδή ήθελε απεγνωσμένα να τελειώσει το ντιμπέιτ. «Μόνο δέκα λεπτά ακόμα γι’ αυτήν την αηδία», όπως είπε στον παρουσιαστή του PBS Newshour, Jim Lehrer, το 1999. «Αν ήμουν χαρούμενος όταν τελείωσε το καταραμένο πράγμα;» είπε ο πρώην πρόεδρος στον Lehrer. «Ναι».
Ο Bush μπορεί να ήταν χαρούμενος όταν τελείωσε το ντιμπέιτ, αλλά το τέλος του ντιμπέιτ σήμανε επίσης το τέλος της προεκλογικής του εκστρατείας. Ο τότε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κατακρίθηκε και χλευάστηκε μετά από εκείνο το δεύτερο προεδρικό ντιμπέιτ. Είχε δείξει ότι ήταν βαριεστημένος, και πάνω από όλα, εκτός πραγματικότητας. Ο ενσυναισθητικός Κλίντον, από την άλλη, συνέχισε να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις.
Μην κάνετε το ίδιο λάθος, είτε είστε στο λύκειο είτε στο Οβάλ Γραφείο. Μην ελέγχετε το ρολόι σας ή το iPhone σας, εν μέσω μιας ομιλίας ή συζήτησης, ειδικά όταν κάποιος μιλάει σε εσάς. Μη δείχνετε ότι θέλετε να είστε κάπου αλλού. Μη μιλάτε υποτιμητικά στα μέλη του κοινού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οδηγείστε σε ολοκληρωτική ήττα και ίσως ακόμα και σε εξευτελισμό τύπου Bush.
Και για να είμαστε σαφείς: δεν πρέπει απλώς να δείχνετε ότι προσέχετε. Πρέπει πραγματικά να προσπαθήσετε να συναισθανθείτε το άτομο που μιλάει ή σας ερωτά. Θέλουν να δουν ότι κατανοείτε τις ανησυχίες και τα συναισθήματά τους και ότι είστε ευγενικοί και προσιτοί. Και εσείς θέλετε να κατανοήσετε πλήρως αυτό που σας λένε, όχι μόνο τις λέξεις τους αλλά και τον τόνο, την έκφραση και τη γλώσσα του σώματός τους.
Τώρα, γνωρίζω ότι η ιδέα της ενσυναισθητικής ακρόασης φαίνεται σαν κάτι το προφανές, αλλά από την εμπειρία μου, τόσοι πολλοί άνθρωποι, τόσοι έξυπνοι άνθρωποι! απλά δεν ξέρουν πώς να ακούν με αυτόν τον τρόπο. Χειρότερο, δεν αναγνωρίζουν καν τη σημασία της ενσυναισθητικής ακρόασης. Αντίθετα, λένε ή κάνουν πράγματα που τους καθιστούν αφηρημένους, ανυπόμονους, βαρετούς… σαν να άκουσαν τι είπαν, αλλά δεν πρόσεξαν πραγματικά.
Ο ενσυναισθητικός ακροατής είναι πανταχού παρών. Είναι κάτι περισσότερο από πρόθυμος να βάλει τον εαυτό του στη θέση των άλλων. Θέλει να δημιουργήσει δεσμούς με αυτούς που βρίσκονται γύρω του.
Πάρτε για παράδειγμα τον Nelson Mandela. Ο αείμνηστος Νοτιοαφρικανός πρόεδρος και βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης έδωσε μία από τις πλέον σημαντικές ομιλίες του 20ού αιώνα: την ομιλία «I Am Prepared to Die (Έτοιμος να Πεθάνω)», μια τρίωρη ομιλία κατά του απαρτχάιντ που έδωσε ως συγκατηγορούμενος στη Δίκη της Rivonia το 1964. Ωστόσο, όσοι τον γνώριζαν καλύτερα είναι πεπεισμένοι ότι ήταν ακόμη καλύτερος ακροατής απ’ ό,τι ομιλητής.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Mehdi Hasan «Διαφωνείς; Τέλεια!» ( Παγκόσμιο Best Seller με τίτλο Win Every Argument) από τις εκδόσεις Ιβίσκος
