Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Έχει ειπωθεί κατά καιρούς μέσα από την αχανή βιβλιογραφία, ότι η ανθρώπινη προσωπικότητα, έτσι όπως είναι δομημένη, δεν αποτελεί παρά ένα όχημα για δράση μέσα στον υλικό κόσμο.
Advertisment
Η ιδέα είναι ότι πίσω από αυτή την προσωπικότητα, που έχει μια υλική φθαρτή μορφή, υπάρχει κάτι αόρατο που κινεί τα νήματα, που τη διαχειρίζεται εν ολίγοις με σκοπό να συλλέξει εμπειρίες. Τι είναι αυτό το αόρατο που την οδηγεί και τι είναι αυτό που αποκαλούμε προσωπικότητα; Ποια είναι η σύνδεση μεταξύ τους και τι συμβαίνει όταν αυτή η μεταξύ τους επικοινωνία μοιάζει να έχει χαθεί; Όλα αυτά τα ερωτήματα, όπως είναι φυσικό, δε μπορούν να απαντηθούν με μιας μέσα από ένα κείμενο όπως αυτό. Στο παρόν άρθρο θα κάνουμε μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε ένα μικρό μέρος αυτής της θεωρίας και πιο συγκεκριμένα να δούμε ποιος είναι αυτός που δρα στην ύλη.
Έχουμε διαβάσει, οι περισσότεροι, ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να υλοποιηθεί μια επιθυμία μας, ότι κάποιο σενάριο θα εκτυλιχθεί στο αόρατο και πολλοί άνθρωποι, εν αγνοία μας, θα κινηθούν ποικιλοτρόπως ώστε να γίνουμε αποδέκτες του επιθυμητού. Σε πολλές περιπτώσεις έχει λεχθεί ότι αρκεί να κλείσουμε τα μάτια και να οραματιστούμε μια νέα κατάσταση στην οποία θέλουμε να βρεθούμε κι αυτή η νοερή εικόνα θα πάρει σάρκα κι οστά κάποια στιγμή στη καθημερινότητα μας.
Εν πολλοίς όλα αυτά είναι αληθινά κι όντως μέσω της φαντασίας αποτυπώνουμε νοητικά, σε μια πιο λεπτοφυή διάσταση ένα σενάριο το οποίο είναι πλέον γεγονός. Εκείνη την ίδια στιγμή έχει υλοποιηθεί κι απομένει να «κατέβει» πιο χαμηλά, στη δική μας διάσταση. Όπως κάθε τι υλικό που έχουμε στη ζωή μας, έχει το δικό του εργαστήρι πριν φανερωθεί στα μάτια μας, έτσι συμβαίνει και με κάθε σκέψη μας. Αλλά το ερώτημα παραμένει: τι είναι αυτό που μεσολαβεί μέχρι να αποτελέσει κομμάτι της φυσικής-υλικής μας ζωής;
Advertisment
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, τα περισσότερα θα παρέμεναν για την ώρα αναπόδεικτα δίχως καμία πειραματική επιβεβαίωση κι επαλήθευση, αφού, εν αρχή, το άυλο δεν προσφέρεται για άμεση πειραματική διερεύνηση. Ως εκ τούτου είναι πιο χρήσιμο να αρκεστούμε σε όσα είναι απτά κι ορατά. Άλλωστε αυτά είναι που μας ενδιαφέρουν άμεσα και πρακτικά. Θα γίνω λίγο ωμός κι απότομος, ταράζοντας ίσως τις όποιες ψευδαισθήσεις έχουν διαμορφώσει κάποιοι περί των αξιοθαύμαστων ανατροπών που συμβαίνουν στη ζωή των ανθρώπων ή ακόμη και των φαινομένων που αποκαλούμε «θαύματα» και θα πω απλά: Αυτός που θα πετύχει το θαύμα, είσαι Εσύ! Αυτός που θα εργασθεί για να αλλάξει η ζωή του, είσαι Εσύ και μόνον Εσύ!
Μα τότε, θα αναρωτηθεί κάποιος, που πάνε όλες εκείνες οι προσευχές, οι νοερές εικόνες, οι οραματισμοί, η φαντασία, το όνειρο με λίγα λόγια που εμπνευστήκαμε και με τόση χαρά προσδοκούμε; Που είναι οι άγγελοι, οι αρχάγγελοι, οι αόρατοι οδηγοί; Μην ανησυχείτε γι αυτά. Όλα όσα γίνονται σε πρώτη φάση, καλώς γίνονται και όντως φαινόμενα ενεργοποιούνται. Είτε αυτό αφορά μια προσευχή, είτε έναν δημιουργικό οραματισμό. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως στην ουσία όλα αυτά απευθύνονται στον εαυτό μας, αλλά σε έναν Εαυτό με τον οποίο είμαστε αποκομμένοι. Όλα αυτά κατόπιν κι εφόσον γίνουν αποδεκτά από τους Νόμους του σύμπαντος, επιστρέφουν πάλι σε μας με μια σφραγίδα αποδοχής που εν ολίγοις λέει: Το αίτημα σου έγινε αποδεκτό, τώρα μπορείς να δράσεις! Να δράσεις, εσύ να δράσεις κι όχι να αναμένεις να γίνεις παθητικός αποδέκτης του ονείρου σου.
Στην ουσία αυτή η νοητική επικοινωνία, αυτή η νοερή επαφή δε θα ήταν απαραίτητη αν εσύ κι ο εαυτός σου ήσασταν ένα. Αν δηλαδή η εφήμερη προσωπικότητα που βαδίζει πάνω στη γη και το πνεύμα που την διαχειρίζεται ήταν το ίδιο και το αυτό, τίποτε από όλα αυτά που κατά καιρούς διαβάζουμε δε θα μας απασχολούσε. Η αλήθεια είναι πως δε θα μας απασχολούσε τίποτε, αλλά αυτό είναι πολύ μακριά από τη σημερινή μας κατανόηση για να το συνειδητοποιήσουμε και πολύ μακριά από τον προορισμό μας για να συμβεί.
Δε θα λάβεις τίποτε για το οποίο δεν εργάστηκες. Αυτό το έχουμε, λίγο ως πολύ, αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο, αυτό που θέλω να τονίσω εδώ είναι πως, αν δε μπούμε σε διαδικασία προσφοράς τότε τίποτε δε μπορεί να επιστρέψει σε μας μέσω της ανταποδοτικής αρχής του σύμπαντος, απλά επειδή δε θα υπάρχει τίποτε που να κινηθεί προς το μέρος μας. Με λίγα λόγια, πρώτα θα δώσουμε και μετά θα λάβουμε. Είμαστε εμείς το όχημα κάθε επιθυμίας μας αλλά και κάθε σκέψης μας κι είμαστε εμείς που θα μπούμε σε δράση για να ολοκληρωθούν αυτές οι σκέψεις-επιθυμίες. Με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, δηλαδή συνειδητά ή υποσυνείδητα, θα μπούμε σε ένα σενάριο που εμείς οραματιστήκαμε και θα παίξουμε τον ρόλο που απαιτείται για να υλοποιηθεί το σενάριο αυτό.
Για άλλη μια φορά, η συνείδηση κι ο βαθμός στον οποίον απέχουμε απ αυτήν γίνεται καθοριστικός παράγοντας αφύπνισης. Καθημερινά μπαίνουμε σε δράση αλλά ελάχιστες είναι εκείνες οι φορές που συνειδητοποιούμε πως ότι κάνουμε είναι μέρος ενός μεγάλου έργου που εμείς συν-δημιουργήσαμε. Κάθε στιγμή ακουμπάμε ένα μικρό κομματάκι σε ένα τεράστιο πάζλ. Το θέμα είναι ότι το πράττουμε δίχως την συνείδηση παρούσα. Άρα ποιος κινεί τα νήματα; Άρα τι είμαστε εμείς εκείνη την ώρα αφού είμαστε απόντες; Τότε ποια είναι η συνείδηση και ποιοι είμαστε εμείς;
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως αν η συνείδηση μας κι εμείς δεν είμαστε ένα, τότε γινόμαστε μέρος της προσωρινής προσωπικότητας μας και ταυτιζόμαστε με το όχημα, άρα παίρνουμε το μέρος του φθαρτού, του εφήμερου κι ως τέτοιοι δε μπορούμε να κατανοήσουμε ποιος δρα ανά πάσα στιγμή.
Φυσικά σε κάθε περίπτωση, σε κάθε μας έργο, έλκουμε ανθρώπους κι υπάρξεις που συνδράμουν μαζί μας προς την επίτευξη του σκοπού μας. Αυτό είτε γίνεται συνειδητό είτε όχι, γι άλλη μια φορά η συνείδηση μπαίνει στη κουβέντα μας, συμβαίνει. Η διαφορά είναι πως κάποιες υπάρξεις έρχονται δίπλα μας συνειδητά και κάποιες ασυνείδητα ή έστω υποσυνείδητα κι αυτές οι τελευταίες είναι η πλειονότητα μέσα στο σενάριο της ζωής.
Όλοι συμμετέχουμε στο βαθμό που μας αναλογεί στα όνειρα όλων. Αρκεί κι ο ελάχιστος συντονισμός σκέψης για να μπούμε στη σκέψη των άλλων και κατ’ επέκταση στο σενάριο τους. Στο βαθμό που το αίσθημα γίνεται συν-αίσθημα η συμμετοχή μας γίνεται πιο ενεργή, πιο δυναμική και τότε μιλάμε για οικογένειες, φίλους ή ζευγάρια.
Το ζητούμενο αυτής της ανάλυσης είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι δε μπορούμε να αποποιηθούμε τον ρόλο που εμείς ονειρευόμαστε, ξαπλωμένοι σε μια αιώρα αναμένοντας το υπηρετικό προσωπικό να μας σερβίρει τις επιθυμίες μας. Θα εμπνευστούμε, θα σχεδιάσουμε, θα συλλάβουμε την ιδέα και θα ανάψει μέσα μας μια σπίθα δράσης, αλλά εν τέλει εμείς θα είμαστε που θα εμπλακούμε, μέσω του οχήματος μας, την προσωπικότητα, για να πάρει σάρκα κι οστά το νοητικό σενάριο μας.
Εμείς θα θεραπεύσουμε το σώμα μας, αν έχει νοσήσει. Όχι μόνο μέσα από τον οραματισμό ενός υγιούς σώματος, αλλά μέσα από την απαιτούμενη δράση. Μια ασθένεια για να εξαλειφθεί, χρειάζεται αλλαγή σκέψεων και δράσεων. Συνεπώς ποιος θα δράσει; Ο θεραπευτής; Όχι φυσικά, ακόμη κι αν πρόκειται για ένα αποκαλούμενο θαύμα, ο δράστης είναι ο ασθενής, με ένα τρόπο που ίσως να μην κατανοεί εκείνη την δεδομένη στιγμή, αλλά είναι εκείνος που αλλάζει τα δεδομένα στη ζωή του, αλλάζοντας τον εαυτό του. Ο θεραπευτής είναι η ενθύμηση, είναι το ταρακούνημα από το λήθαργο, αλλά δεν είναι αυτός ο δράστης. Θυμηθείτε τα λόγια Του: «Η πίστη σου, σε έσωσε» Προσέξτε: Η πίστη Σου! Άρα κάτι που Εσύ έκανες, έστω κι αν ήταν νοητικό.
Η δράση δεν περιορίζεται σε λόγια και πράξεις αλλά επεκτείνεται και στις σκέψεις και πόσο μάλιστα σ’ αυτές, επειδή όλα γύρω μας , ακόμη κι εμείς , δεν είναι τίποτε άλλο παρά σκέψεις. Είμαστε ένα αποτέλεσμα σκέψης -όπως όλα τα φαινόμενα- αλλά της δικής μας σκέψης. Εμείς δημιουργήσαμε την προσωπικότητα μας , διαμέσου των σκέψεων μας. Ο θεραπευτής θα έρθει , όταν χρειαστεί, να μας το υπενθυμίσει, αλλά τις σκέψεις μας θα τις αλλάξουμε εμείς. Εκείνος μπορεί να μας υποβάλει αλλά τότε δε θα είμαστε το αποτέλεσμα των σκέψεων μας, αλλά το αποτέλεσμα των υποβολών εκείνου, γι αυτό οι δράστες πρέπει να είμαστε εμείς. Αποκλειστικά εμείς, αλλά τούτη τη φορά συνειδητοί, ξύπνιοι, γιατί για να ζήσεις το όνειρο σου πρέπει πρώτα να ξυπνήσεις.
Θα κλείσουμε αυτό το κείμενο που δεν τελειώνει εδώ, με μια προτροπή: Να προσπαθήσουμε να αποστασιοποιηθούμε από το όχημα που μεταφέρει το πνεύμα, κατανοώντας ότι όχι μόνο είναι εφήμερο, αλλά ότι είναι ένα προσωρινό μέσο δράσης. Ταυτιζόμενοι με αυτό χάνουμε την συνείδηση του ποιοι πραγματικά είμαστε, γινόμαστε ένα με τις ανάγκες του.
Να θυμόμαστε ότι είμαστε οι δράστες κάθε σκέψης κι επιθυμίας μας. Είμαστε οι αποδέκτες των προσευχών και των οραματισμών μας, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα εισιτήριο για ένα μεγάλο θεματικό πάρκο στο οποίο θέλουμε να παίξουμε. Αφού Επιθύμησες και Ζήτησες, θα Λάβεις, άρα θα Δράσεις, Τώρα.
- Δύσκολες καταστάσεις στη ζωή: Τελικά είναι προβλήματα ή λύσεις; - 10 Νοεμβρίου 2022
- Η καθημερινότητα ως προβολή του «αόρατου κόσμου» - 31 Ιανουαρίου 2022
- Η ψυχολογία της καθημερινότητας: Επιθυμίες και διαπροσωπικές σχέσεις - 13 Νοεμβρίου 2021
