Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου
Κρεμιέσαι από πάνω της, τραμπαλίζεσαι, ζαλίζεσαι και πέφτεις. Σου απλώνει το χέρι και δείχνει τόσο ψύχραιμη που ακόμη κι εσύ αρχίζεις να πιστεύεις ότι δεν έχεις χτυπήσει. Την αποζητάς, παντού, πάντα, ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Μαμά νερό, μαμά πεινάω, μαμά φοβάμαι, μαμά… πονάω.
Advertisment
Η αγκαλιά της γιατρειά, η προσοχή της σαν την ανάσα – απαραίτητη για την επιβίωσή σου. Και μετά την προσπερνάς, γίνεσαι καλύτερη, «μεγαλύτερη», υπέροχη…σίγουρα πιο όμορφη. Την αντιμάχεσαι, σα να τα ‘χεις βάλει με τον εαυτό σου. Θέλεις οπωσδήποτε να της αποδείξεις ότι κάνει λάθος, ότι έχει κάνει λάθη ολέθρια στο μεγάλωμά σου και φταίει αυτή, για όλα κι ακόμη περισσότερα. Φωνάζεις, κραυγάζεις, της επιτίθεσαι, ξεκινάς έναν πόλεμο που δε μοιάζει να έχει τέλος, γιατί μόνο εσύ μεγάλωσες, μόνο εσύ έγινες γυναίκα. Αυτή έμεινε μαμά.
Και έρχεται η ώρα η θαυμάσια. Γίνεσαι, εσύ, μητέρα και για φαντάσου, ακολουθείς κατά γράμμα το πρότυπό της. Το λένε όμως τα βιβλία ρητά, δεν πρέπει να μοιάζεις τη μαμά σου και αρχίζεις την εκπαίδευση, σχολές γονέων, βιβλία ψυχολογίας, ψυχανάλυση, σεμινάρια και τα καταφέρνεις. Ναι, τα καταφέρνεις τόσο καλά που αποφασίζεις να της μάθεις και αυτής την καινούρια επιστήμη – να μην κάνει τα ίδια λάθη και στο εγγόνι της. Κι αν αντιδράσει, δεν θα της περάσει έτσι, θα της επιβάλεις την καινούρια διαπαιδαγώγηση. Θα τα μάθει όλα και θα πει κι ένα τραγούδι, ακόμη κι αν χρειαστεί να μαλώνετε κάθε μέρα. Κάποιες φορές και δημόσια.
Όχι, εσύ το παιδί σου δε θα το προσβάλεις, δε θα του φωνάζεις, φυσικά και δε θα το χτυπήσεις, θα του δώσεις επιλογές, ελεύθερη βούληση και άποψη. Όχι σαν κι αυτήν… Και δείχνεις να τα ξεχνάς όλα. Όλα αυτά που ήξερες και δεν ήξερες ότι έχει κάνει για σένα. Και δείχνεις να μην αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι από αυτό που είσαι, από αυτό που έγινες είναι και δικό της έργο.
Advertisment
Κι αυτή σιωπά, όπως έκανε και τότε που ήσουν μικρή. Γιατί ξέρει, γιατί περιμένει ότι κι εσύ θα μάθεις – οι μάνες ξέρουν να περιμένουν σιωπηλά κάποιες φορές, κάποιες άλλες επιβάλλονται κι ορίζουν τους κανόνες της ζωής σου, άλλες γίνονται ασπίδα να σε προστατέψουν, άλλες φορές σε εκνευρίζουν… μα πάντα είναι εκεί.
Και μετά, χωρίς να θέλω να σε πληγώσω, την χάνεις.
Και γκρεμοτσακίζεσαι.
——–
Η Γεωργία Γεωργιάδου είναι άνθρωπος της τέχνης, από αυτούς που διδάσκουν μουσική, που λατρεύουν την ζωγραφική, που μελετούν την ψυχή, που μένουν έκθαμβοι μπροστά στην τελειότητα της φύσης. Η Γεωργία, όμως, πάνω από όλα είναι μαμά και γράφει για τα παιδιά (στην ιστοσελίδα www.mamaword.com) και συνηθίζει να λέει με βαθιά πίστη:
Όχι, τα παιδιά δε γεννιούνται tabula rasa, έχουν μια δυο αράδες γραμμένες.
Αρχίζουν και χαλούν εκεί ακριβώς που εσύ αποφασίζεις να πάρεις το κόκκινο στυλό και να διορθώσεις.
–
