Η επί του παρόντος ταυτόχρονη ζήση μας σε παρελθόν και μέλλον
Τρεις διαφορετικές ζωές κάνουμε ταυτόχρονα:
Εκείνη τού παρελθόντος, εκείνη τού μέλλοντος, κι εκείνη τού παρόντος.
Η του παρελθόντος είναι για να μας θυμίζει την ανάγκη μας δια θλίψη,
η του μέλλοντος για να μας θυμίζει την ανάγκη μας για ευτυχία,
και η του παρόντος δια να μας θυμίζει την του μέλλοντος και την του παρελθόντος ως ύστερη τιμωρία, επειδή δεν προτιμούμε να ζήσουμε.Advertisment
Του Βαλάντη Γαούτση
Η κύρια αιτία-ανάγκη μας δια την επί του παρόντος ζήση μας στο παρελθόν, είναι η αίσθηση της οικειότητας – η αίσθηση της ασφάλειας, αλλά και η ανάγκη δια την αίσθηση της θλίψης. Ο άνθρωπος προτιμά να ξαναζήσει μιαν άσχημη κι επίπονη εμπειρία, της οποίας γνωρίζει τις ψυχολογικές και μη επιπτώσεις, από το να αφεθεί σε μιαν άγνωστη νέα εμπειρία, η οποία ανήκει στο μέλλον. Ο κύριος φόβος επ΄αυτού, δεν είναι το τί θα φέρει, τί θα προξενήσει, ή το πόσο άσχημη μπορεί να αποδειχτεί, αλλά το πώς θα κληθεί να την αντιμετωπίσει κατά τη διάρκειά της, μα κυρίως το πώς θα αντιμετωπίσει έπειτα, τα αποτελέσματα αυτής.
Διαβάστε: Η μόνη απόδειξη πως αγγίξαμε το μέλλον, είναι που ονειρευτήκαμε
Advertisment
Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν αρχιτέκτονα, που γνωρίζει πώς να δομεί τα απομεινάρια των άσχημων-όπως και των όμορφων καμιά φορά-εμπειριών, έτσι ώστε να κάνει οικονομία στο χώρο για νέες μη-προς το παρόν-κατηγοριοποιημένες εμπειρίες. Ο αρχιτέκτων αυτός, δεν εμπιστεύεται τις ικανότητές του, διότι ως ανασφάλειά του, χαίρει η πιθανότητα τής αποτυχίας, πράγμα σχεδόν αδικαιολόγητο, καθώς το συγκεκριμένο στοιχείο, ανήκει στην επί του παρόντος ζήση μας στο μέλλον.
Δικαιολογημένο μπορούμε να το θεωρήσουμε, αφού ο αρχιτέκτων τού παρελθόντος, είναι στην πραγματικότητα ο θεμελιωτής τού παρόντος και του μέλλοντος,αναλαμβάνοντας τη σοβαρότερη εργασία στην κάθε επί του παρόντος στιγμή, η οποία στην πραγματικότητα είναι το παρελθόν που δημιουργούμε και όχι το μέλλον, δια το οποίον νομίζουμε συνήθως πως πασχίζουμε.
Υπάρχουν τρεις τοιούτου είδους αρχιτέκτονες (του παρελθόντος,του παρόντος,και του μέλλοντος) οι οποίοι δουλεύουν ταυτόχρονα δια την καλύτερη δομή του χαρακτήρος μας. Αυτό καθώς ακούγεται, δημιουργεί την αίσθηση τής ισορροπίας. Όταν ενίοτε κάποιος εξ αυτών χάνει το ρυθμό του, τότε ο άνθρωπος εν αγνοία του περνά μια περίοδο παρακμής χαρακτήρα, κι αυτό διότι η αναστάτωση τής ισορροπίας μεταξύ τών αρχιτεκτόνων, προκαλεί εγκεφαλική αδράνεια.
Ένας λόγος ο οποίος αποτελεί αιτία δι΄αυτήν την αναστάτωσην, είναι η απώθηση πάσας εμπειρίας, από το να εισέλθει στον οργανισμό μας με στόχο την καρδιά (ειδικά η απώθηση τών άσχημων εμπειριών). Ο φόβος που προκύπτει δια των ανασφαλειών, ο εκάστοτε γνωστός ή άγνωστος σ΄έμάς φόβος,μα κυρίως ο φόβος δια τον ίδιον το φόβο, είναι που καθορίζει το χαρακτήρα μας, επομένως το παρόν και το μέλλον μας. Ο θαρραλέος δεν είναι εκείνος, ο οποίος έχει ξεπεράσει τους φόβους του, ή εκείνος που αν του παρουσιαστεί κάποιος νέος φόβος, θα έχει τη δυνατότητα να τον κάνει πέρα, αλλά εκείνος ο οποίος οικειοποιείται τον εκάστοτε φόβο,με αποτέλεσμα να τον συνδέει-βρίσκοντάς του κοινά στοιχεία-με κάποιον άλλο φόβο που έχει συναντήσει στην ως τώρα ζωή του.
Κάθε φόβος δια να ξεπεραστεί, πρέπει να αποκτήσει την ίδια μορφή, καθώς η αίσθηση πάντοτε θα παραμένει η ίδια. Ο άνθρωπος λοιπόν, φοβάται το νέο,το άγνωστο,και το αποτέλεσμα αυτού, επειδή θα έχει να το αντιμετωπίσει, και όχι πραγματικά κάτι άλλο πέραν τούτου. Εκ του παρελθόντος λοιπόν, πηγάζει ο φόβος δια το μέλλον, πράγμα το οποίο μπορεί να γίνει αντιληπτό στο παρόν, και όχι στο παρελθόν (το οποίο μπορεί να είναι και πριν ενός λεπτού) όπου συνέβη. Η πραγματική λοιπόν αίσθηση τού φόβου, έρχεται ετεροχρονισμένα-και μάλιστα εμπαίζοντάς μας δια την ανώριμότητα και την ανικανότητά μας να αντιληφθούμε στη στιγμή του το θάρρος και την άγνοια φόβου που τρυπώνει στις σχισμές των στιγμών τής ζωής μας, μόλις πρωτού φοβηθούμε κάτι που σκεφτήκαμε,ή αισθανθήκαμε-αντιληφθήκαμε με κάποιον τρόπο.
Εκεί ακριβώς ζει ο θαρραλέος εαυτός μας: μεταξύ εμφάνισης-αντίληψης πιθανού φόβου και αίσθησης-απόφασης δια το αν θα τον ορίσουμε ως φόβο. Πηγή όλων όσων πρόκειται να ακολουθήσουν, είναι το παρελθόν. Χρέος μας, είναι η σωστή διαχείριση των φόβων μας, όχι δια την εξάλειψή των (καθώς έχουν έναν άκρως δημιουργικό χαρακτήρα προς εκμετάλλευση δια την παραγωγήν έργων από τον άνθρωπο), αλλά δια την ευκολότερη και συντομότερη διαδικασία παραγκωνισμού των, κάθε που θα παρουσιάζονται.
Η κύρια αιτία-ανάγκη μας δια την επί του παρόντος ζήση μας στο μέλλον, είναι η ανάγκη μας για ευτυχία, αλλά και η ανάγκη δια την αίσθηση τής ελπίδας. Ο άνθρωπος έχει την τάση να πείθει τον εαυτόν του, δια το απαραίτητο κάποιων καταστάσεων -ως αισθήσεις- δια την επιβίωσήν του. Ενόσω ελπίζουμε, νομίζουμε πως παρατείνουμε τη ζωή μας λίγο ακόμα· νομίζουμε πως θα ΄χουμε την ευκαιρία να καλύψουμε κάθε ευκαιρία που χάσαμε, ή -εις γνώσιν μας- δε διαλέξαμε όταν μας παρουσιάστηκε, αλλά κι εκείνον το χρόνο που, αφού πέρασε, τον εντάξαμε στον χαμένο.
Ελπίζοντας λοιπόν, στην ουσία παρηγορούμε τον εαυτό μας για ό,τι χάθηκε εξ αιτίας μας, και πιστεύουμε πως, έστω και παραμορφωμένο, μπορούμε να το φέρουμε πίσω, ή να το αντικαταστήσουμε. Φυσικά, το μοναδικόν τού κάθε τι γύρω μας (ένας άνθρωπος, μια εμπειρία, ένα γεγονός, μια γνωριμία, μια οποιασδήποτε φύσης ευκαιρία), αυτό που το ορίζει ως μοναδικό, είναι κυρίως ο χρόνος-η στιγμή κατά την οποία συμβαίνει-εμφανίζεται στη ζωή μας. Επομένως βάσει αυτού, είναι αδύνατον να αντικαταστήσουμε ό,τι χάθηκε, ή να το ανακτήσουμε, καθώς δε γίνεται να φέρουμε πίσω την ίδια χρονική στιγμή. Ελπίδα, σημαίνει αναμονή. Ο άνθρωπος διατίθεται να αναμένει εφ΄ όρου ζωής -ίσως και αιωνίως (καθώς η ελπίδα, έχει το προνόμιο να ΄χει μιαν αίσθηση αιωνιότητος)- ώστε και ώσπου να βρει (ξανά) αυτό που αποζητά.
Διαβάστε ακόμη: Το σημείο Μηδέν
Όλα τα παραπάνω, δημιουργούν -κατά λάθος- τον αισιόδοξο άνθρωπο. Στην ουσία, ο αισιόδοξος άνθρωπος, είναι μια φύση φοβισμένη. Εκείνο που πραγματικά τον φοβίζει, είναι -κυρίως- η αναποτελεσματική -εν τέλει- αναμονή, μα και η ίδια η αιωνιότητα, ως την οποία υποτίθεται πως θέτει πρόθυμος τον εαυτόν του σε αναμονή. Είναι ένα θύμα αυθυποβολής από τον ίδιο του τον εαυτό (πράγμα το οποίον εξηγεί για καθέναν από εμάς, τις αυτοκαταστροφικές τάσεις που έχουμε ως άνθρωποι στην καθημερινότητά μας, κυρίως έπειτα από την πληγή που μας προξένησε μια κατάσταση, η οποία φάνηκε πως ήτο ωραιοποιημένη από εμάς τους ίδιους, καθώς είχαμε πείσει τον εαυτό μας λόγω του μεγέθους της επιθυμίας μας).
Ο αισιόδοξος, δεν είναι πεισματάρης ή θαρραλέος, όπως συνήθως τον νομίζουμε και θέλουμε να τον ορίζουμε. Στην πραγματικότητα, είναι απλώς το πιο αγαπημένο θύμα της αναβλητικής μας τάσης. Τί παγίδα όμως κι αυτή, στην οποία έχουν πέσει εν αγνοία τους οι αισιόδοξοι… Να ΄χουν Θεό τους το ωραίο αύριο, να καταναλώνουν ελπίδες και πίστη σ΄αυτό, παραμερίζοντας τις πιθανότητες που έχει ένα μεγαλοπρεπές Τώρα.
Ωσαύτως, ο αισιόδοξος δεν είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος, καθώς δείχνει. Η μεγάλη επιθυμία για ΄κείνο που ελπίζει και προσμένει, δημιουργεί αυτήν την ευφορία, η οποία δεν είναι μεν ψεύτικη, αφού πλαισιώνεται από μιαν υπέρογκη πίστη, είναι όμως το τέχνασμα τής ελπίδας να κρατά και να αναπαράγει σωρηδόν τους οπαδούς της. Καθώς φαίνεται, ο αισιόδοξος βρίσκεται υπό την επήρεια της ελπίδας.
Όσο περνά ο χρόνος τής αναμονής για ΄κείνα τα οποία ελπίζει, όταν αυτά δείχνουν να απομακρύνονται από ΄κείνον αντί να πλησιάζουν, τότε καθώς χάνει σιγά-σιγά τη διάθεσή του και αρχίζει να ξυπνά ο νηφάλιος εαυτός του, καταλαβαίνει πως -εν τέλει- στην πραγματικότητα, ένας αισιόδοξος άνθρωπος είναι το θύμα τής ανάγκης μας να ζήσουμε στο μέλλον -πιθανόν- ευτυχισμένοι.
Αν υπάρχει μια -αντιληπτή- ανάγκη μας δια τη ζήση μας στο παρόν, αυτή είναι η ανάγκη μας δια την αίσθηση τής ελευθερίας. Κατά βάθος, επιθυμούμε και προτιμούμε αυτήν την τιμωρία που μας υποβάλλει το παρόν (επί του παρόντος να ζούμε ταυτόχρονα σε παρελθόν και μέλλον), αφού έτσι μας παρέχει μιαν ασφάλεια από το φόβο μας να ζήσουμε πραγματικά. (Μια ακόμη λοιπόν ανάγκη, είναι η ανάγκη να επιθυμούμε. Επιθυμία, σημαίνει τιμωρία. Η επιθυμία είναι -ίσως- η μόνη απόδειξή και εξακρίβωσή μας -μετά το συναίσθημα τού έρωτα- πως ζούμε στο παρόν.
Οι επιθυμίες ζουν και ανήκουν στο παρόν, ακριβώς γιατί η πηγή των βρίσκεται ταυτόχρονα στο παρελθόν και στο μέλλον.) Πρόκειται περί φόβου. Αυτός ο φόβος, σύμφωνα με τα παραπάνω είναι λογικός εξ αιτίας του χρόνου που τρέχει μπροστά, και ως κύρια ανησυχία μας είναι τα χαρακτηριστικά τής ζήσης μας στο μέλλον, το οποίο βρίσκεται πιο κοντά στο παρόν απ΄ότι το παρελθόν, ή έστω έτσι πιστεύουμε. Η απόσταση -στην πραγματικότητα- είναι ίδια, μα ο φόβος για ό,τι δεν έχουμε ζήσει, ή ό,τι έχουμε ζήσει και φοβούμαστε να το ξαναζήσουμε, μας δημιουργεί την ιδέα πως το μέλλον είναι πιο κοντά μας.
Υπάρχουν στιγμές που υποσυνείδητα καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για μια λάθος λειτουργία την οποία πρέπει κάποια στιγμή να ξεπεράσουμε, επομένως έχουμε την ανάγκη να ελευθερωθούμε κυρίως απ΄όλο αυτό, μα μία σημαντικότερη -κατά τα φαινόμενα- ανάγκη δια τη ζήση μας στο παρόν, μας σαμποτάρει κάθε σχέδιο και απόπειρα απόδρασης. Αυτή η ανάγκη, είναι η ανάγκη μας για δημιουργία.
Δίχως την αίσθηση του εγκλωβισμού, της θλίψης, μα και της ελπίδας ταυτόχρονα περί της αλλαγής της κατάστασης στην οποία ζούμε, ο άνθρωπος δεν μπορεί να δημιουργήσει. Για να δημιουρήσει, χρειάζεται ταυτόχρονα να ζει στο παρελθόν και στο μέλλον, για να βιώνει όλα τα παραπάνω. Επομένως, ναι μεν ζει στο παρόν, μόνο και μόνο όμως για να μπορεί να ζει στο μέλλον και στο παρελθόν ταυτόχρονα. Έτσι λοιπόν, πρόκειται περί λανθασμένης θεωρίας εκείνη η οποία λέει πως, ο άνθρωπος δημιουργεί για να ξεφύγει απ΄την πραγματικότητα και την καθημερινότητά του, αφού στην ουσία η δημιουργία για ΄κείνον αποτελεί το ταχύτερο μέσον δια να ταξιδεύει σε παρελθόν και μέλλον, απ΄όπου αντλεί κυρίως έμπνευση. Δημιουργούμε για ό,τι έχει περάσει, για ό,τι δεν έχει έρθει ακόμη, ό,τι επιθυμούμε να ξανάρθει, και ό,τι επιθυμούμε να φέρουμε.
Κάνουμε τρεις διαφορετικές ζωές ταυτόχρονα, ελπίζοντας επίπονα και φοβούμενοι -παρ΄όλ΄αυτά- αισιοδοξώντας, πως μια μέρα, θ΄αποκτήσουμε την κατάλληλη οικειότητα με το παρόν, έτσι ώστε η ανάγκη μας για δημιουργία να συμφιλιωθεί με την ανάγκη μας για ελευθερία, το οποίον θα φέρει το αποτέλεσμα να γίνουμε επίδοξοι και πιο έμπειροι ταξιδευτές των τριών χρονικών βαθμίδων. Στόχος όλου αυτού, είναι η επιτυχία να νιώθουμε έντονα στο παρόν κάθε τι που συνέβη στο παρελθόν, αλλά και ό,τι δεν έχει συμβεί ακόμα, και η επιτυχία να δημιουργήσουμε μια νέα ανάγκη, την ανάγκη για ζωή.
Όταν καταλάβουμε πως η ζωή βρίσκεται σ΄αυτό το μεγαλοπρεπές Τώρα, ίσως τότε, αρχίσουμε να ζούμε…
