Ποίηση: «Χαρακώματα»
Του Μάνου Μαλέση
Advertisment
Τα μάτια σου
σαν χαρακώματα
όπου μέσα τους
πολέμησαν
όλες μου
οι επιθυμίες
μέχρι θανάτου.
Στο πλάι σου
όλα τα ποιήματα
άνθιζαν
και εγώ για εσένα
έκοβα
τον πιο μοιραίο στίχο
και τον άφηνα
κάθε πρωί
στο δέρμα σου.
Στο πλάι σου
το σκοτάδι
μπλεκόταν
στον ορίζοντα του κορμιού σου
– και έτσι όπως χτύπαγε το φως σου –
ένα καινούργιο ηλιοβασίλεμα γεννιόταν.
Advertisment
Στο πλάι σου
ο φόβος
έμενε γυμνός και ανυπεράσπιστος
– και η θάλασσα
που μας έπνιγε –
ήταν πια ένα σεντόνι
που σκέπαζε
όλα τα μυστικά μας.
Όμως εκείνο το βράδυ
– όταν ξεγλίστρησες απ’τα χέρια μου –
εγώ έχασα ολόκληρη την ψυχή μου
– και ύστερα
όλα θάφτηκαν
στην απελπισία
– μα τα μάτια σου
είναι πάντα μια μνήμη
που προσπαθεί
να ξεθαφτεί.
Η μοναξιά
και η απουσία σου
με ξεριζώνουν
– μα ακόμα και έτσι
θα έχω
μια κενή θέση
στην καρδιά μου
που θα σε περιμένει
ως το τέλος.
Τώρα ξέρω
που ανήκω.
Ανήκω
σε εκείνη την στιγμή
που όταν ο έρωτας πλησίαζε
πάνω στο κορμί σου
– ένας κόσμος
μοιραζόταν σε καρδιά και σε μνήμη.
Τώρα
ξέρω
που θα πεθάνω
– εκεί
στις πιο βαθιές μου
επιθυμίες.
– και μέσα
σε αυτή την ματιά σου
που με στοίχειωσε
θα πολεμώ ως το τέλος
ή
τουλάχιστον
μέχρι να ξεχαστώ
για πάντα
στο φως σου.
