Νύχτες, όνειρα και ένα μικρό “ίσως”
Γράφει ο Ζαχαρίας Αθανασάκης
Advertisment
Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που αντιλαμβάνεσαι την μικρότητα της ύπαρξής σου. Είναι κάτι τέτοια βράδια, όταν τα βλέφαρα της πόλης αρχίζουν κουρασμένα να κλείνουν, όταν το βλέμμα του δρόμου είναι νυσταγμένο και νωχελικό, όταν ο αχός από τη διαρκή κίνηση των ανθρώπων, των αυτοκινήτων, του κόσμου σταματά, που συλλαμβάνεις την ασημαντότητα του φθαρτού κορμιού σου. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που ενώ περπατάς μόνος νοητά στους δρόμους της ζωής, συνειδητοποιείς τη σπουδαιότητα που έχεις για κάποιους. Και ύστερα σκέφτεσαι χωρίς κάποιο προφανή λόγο: “όλα λειτουργούν με βάση το όφελος”. Γιατί βλέπεις ότι σε χρησιμοποιούν οι άνθρωποι της ζωής σου, το ίδιο κάνεις και εσύ, για να διασκεδάσουν την πλήξη τους, για να σκουπίσουν τα δάκρυα τους.
Γιατί βλέπεις τους δρόμους της ζωής σου γεμάτους από αυτούς τους ανθρώπους να χρησιμοποιούνται για κάλυψη διαφόρων κενών. Και ύστερα αναρωτιέσαι και σε πιάνει πόνος: “αυτός είναι ο άνθρωπος ένα σκέτο αντικείμενο για όλες τις χρήσεις;” Είναι κάτι τέτοιες τρομερές διαπιστώσεις, που σε συνδυασμό με την απαλή σαν βελούδο υφή του σκοταδιού, την μελαγχολική διάθεση που φέρνει μαζί του ο Μορφέας, την ερωτική φύση της νύχτας, σε ωθούν στο να ανακαλύψεις τον κόσμο. Και ύστερα τα φώτα θα κλείσουν. Η πολιτεία θα κλείσει ατάραχη σαν να μην συμβαίνει τίποτα τα βλέφαρα, οι άνθρωποι θα κοιμηθούν.
Να θυμηθώ πριν πεθάνω, να ζήσω
Advertisment
Προχωράει λοιπόν η νύχτα, προχωράει ο κόσμος και εσύ – όποιος στον κόσμο κι αν είσαι εσύ – κάθεσαι στο κρεβάτι μέσα στα σκοτάδια και ζωγραφίζεις το μέλλον στον μαυροπίνακα του σκοταδιού. “Όνειρα της ζωής μου αγαπημένα γιατί με εγκαταλείπετε γιατί με αφήνετε μονάχο μου;” φωνάζεις, ουρλιάζεις στα σκοτάδια και το ουρλιαχτό σου ξεσηκώνει νεκρούς. “Όνειρα της ζωής μου πνοές γιατί μου παίρνετε τους φίλους μου;” Γιατί τι σόι φίλοι είναι εκείνοι που σε χρησιμοποιούν; Τι σόι αδελφές ψυχές είναι εκείνες που ζουν χώρια; Τι ζωή γεμάτη με ανθρώπους είναι εκείνη που τους χρησιμοποιείς και σε χρησιμοποιούν σαν κέρματα στον αυτόματο πωλητή για να αγοράσουν κάτι, να τερψουν την ζωώδη πείνα τους;
Όνειρα φεύγουν, όνειρα έρχονται συννεφάκια φτιαγμένα από ροζ καπνούς τόσο ελαφριά που αρκεί μια ανάσα για να τα διώξεις. Τι τρομερή εκείνη η στιγμή της νύχτας που συνειδητοποιείς την μοναξιά σου, την άδεια σου ζωή, τι φρικτά που είναι εκείνα τα απέραντα βραδιά, πόσους και πόσους λίγμους δεν έχει ακούσει η σελήνη, πόσα και πόσα ροζ συννεφάκια έχει ταξιδέψει στα μαύρα στιγματισμενα από τα άστρα νερά του σκοτεινού ουρανού. Και έτσι θα έρθει το ξημέρωμα. Θα ξεκινήσει μια καινούρια μέρα και ποιος ξέρει;
Αυτοί που γελούν δυνατά, έχουν περάσει δύσκολα
Και αν το αύριο είναι πολύ αργά; Τι θα κάνεις; Θα αποφασίσεις να διώξεις τους πάντες από τη ζωή σου μόνο και μόνο επειδή υπάρχει σχέση ιδιοτέλειας; Θα αποφασίσεις να περάσεις την υπόλοιπη βαρετή ζωή σου μόνο σου σαν αγρίμι; Τα αγρίμια όμως δεν είναι άνθρωποι, είναι ζώα. Μήπως τελικά αξίζει κανείς να κάνει σχέσεις με τους άλλους; Γιατί; Γιατί ίσως τελικά να αξίζει να χρησιμοποιήσεις ανθρώπους, να πληγωθείς από αυτούς και να σε πληγώσουν. Ίσως λοιπόν τελικά αξίζει να υποστείς αυτή την ιδιότυπη ήττα,να υπερβείς τον εγωκεντρισμό σου, γιατί θα ξέρεις πως οι αναμνήσεις που απέκτησες αξίζουν περισσότερο από κάθε προδοσία.
Ίσως λοιπόν να αξίζει, γιατί κάποια ύστατη στιγμή θα φέρεις στο νου σου όχι το αίσθημα ήττας, αλλά αναμνήσεις από παρέες, από έρωτες, από πλάκες, από γελάκια, από πονηριές και από κατορθώματα, από δειλινά, από εκδρομές, από απογοητεύσεις, από ανθρώπους. Ίσως κάποια ύστατη στιγμή που ίσως πάλι να είναι τόσο μακριά από το σήμερα για σένα και για μένα που δεν έχει καμία σημασία. Και πάλι όμως ποτέ η ζωή, και αυτό είναι βέβαιο, δεν ήταν και δεν θα είναι ένα μεγάλο “σίγουρα”, αλλά ένα πιο μικρό “ίσως”.
- Μονόλογος ενός ερωτευμένου ποιητή - 23 Μαΐου 2018
- Μεταμεσονύκτιες σκέψεις… περί έρωτα και φόβου - 3 Ιανουαρίου 2018
- Η αλλαγή δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη - 28 Ιουλίου 2017
