Πρόσφατα είχα μια άσχημη μέρα η οποία, τώρα που την ανακαλώ στη μνήμη μου, ήταν πράγματι πολύ αστεία. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε. Και εξηγούμαι: μου είχαν ζητήσει να πάω αεροπορικώς σε κάποια άλλη πολιτεία για να δώσω μια διάλεξη. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα να πάω επειδή μόλις είχα επιστρέψει στο σπίτι μου μετά από μια σειρά συνεχών ταξιδιών και μου είχε λείψει η οικογένειά μου.
Ήμουν κουρασμένος, υπέφερα από τζετ λαγκ και είχα μείνει πίσω στη δουλειά μου. Παρόλο που τα σχέδιά μου ήταν διαφορετικά, ο εκδότης μου με πληροφόρησε ότι αυτό το ταξίδι ήταν πολύ σημαντικό και ότι το κοινό θα εκτιμούσε ιδιαίτερα την παρουσία μου. Έτσι συμφώνησα να πάω.
Advertisment
Στον δρόμο για το αεροδρόμιο έπεσα σ΄ένα από τα χειρότερα μποτιλιαρίσματα της ζωής μου – μια διαδρομή σαράντα πέντε λεπτών έγινε δυο ώρες ταλαιπωρίας. Φρόντισα να συνεισφέρω κι εγώ στο όλο μπλέξιμο λερώνοντας με καφέ το πουκάμισό μου. Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, ίσα που πρόλαβα την πτήση μου, και μη έχοντας κάνει “τσεκ-ιν” εκ των προτέρων, στριμώχτηκα στη μεσαία θέση των καθισμάτων. Το να κάθομαι στη μέση, ανάμεσα σε άλλους, μου είναι πολύ δύσκολο, γιατί, εκτός του ότι είμαι πολύ ψηλός και παθαίνω κλειστοφοβία, έχω τη συνήθεια να γράφω λίγο στο αεροπλάνο. (Για την ακρίβεια, αυτό το κεφάλαιο το έγραψα κατά τη διάρκεια μιας πτήσης μου από το Μαϊάμι στο Σαν Φρανσίσκο).
Επιπλέον, επειδή η πτήση μου καθυστέρησε, έχασα την ανταπόκριση και αναγκάστηκα να περιμένω πολλές ώρες στο αεροδρόμιο του Σικάγο, για να φύγω με την τελευταία πτήση εκείνο το βράδυ. Ενώ περνούσα την ώρα μου διαβάζοντας, μια γυναίκα σκόνταψε στη βαλίτσα κάποιου άλλου και έχυσε το αναψυκτικό της πάνω στον ανοιχτό χαρτοφύλακά μου. Την ώρα που μου ζητούσε συγγνώμη, έχυσε και το υπόλοιπο πάνω στο βιβλίο μου!
Οι σημειώσεις για τη διάλεξη, κάποιες ιδέες μου γι΄αυτό το βιβλίο, καθώς και τα αεροπορικά εισιτήρια, οι φωτογραφίες των παιδιών μου και αρκετά άλλα πράγματα καταστράφηκαν. Ένιωθα εξουθενωμένος όταν έφτασα επιτέλους στον προορισμό μου, αλλά ήταν σχεδόν η ώρα που έπρεπε να ξεκινήσω για τη διάλεξη. Έτσι, χωρίς να κοιμηθώ καθόλου, έκανα ένα ντους και κατέβηκα στην είσοδο του ξενοδοχείου.
Advertisment
Σύμφωνα με τις οδηγίες που μου είχαν δώσει, επρόκειτο να συναντήσω μια ορισμένη ώρα τον συνοδό μου στο λόμπι – αλλά εκείνος δεν εμφανίστηκε! Τηλεφώνησα στο συνεδριακό κέντρο όπου θα δινόταν η διάλεξη και με ενημέρωσαν ότι δεν μπορούσαν να μου επιτρέψουν την είσοδο χωρίς τον συνοδό μου για λόγους ασφαλείας που δεν μπόρεσα να καταλάβω. Μου επανέλαβαν να μείνω εκεί που ήμουν και να περιμένω τον συνοδό μου. Όπως μαντεύετε, δεν κατάφερα να πάω στη διάλεξη. Για την ακρίβεια, “έστησα” 2.000 άτομα που είχαν έρθει να με ακούσουν. Ήταν φανερά μία από “εκείνες τις κακές μέρες”.
Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, το λάθος δεν ήταν κανενός – ήταν απλώς ένας συνδυασμός ατυχίας και κακής συνεννόησης. Καταστροφή; Κατάσταση επείγοντος; Ώρα για πανικό; Όχι βέβαια. Ο τρόπος με τον οποίο εγώ βλέπω τα πράγματα είναι διαφορετικός. Γιατί θα έπρεπε να εξαιρεθώ από το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος;
Ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι έχουμε πότε πότε μια πραγματικά άσχημη μέρα. Απλώς ήταν η σειρά μου να τη ζήσω. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχα μια κακή μέρα η οποία είχε σχέση με τα επαγγελματικά μου. Για την ακρίβεια, μέχρι την άτυχη εκείνη μέρα δεν είχα χάσει ποτέ και για κανένα λόγο διάλεξη. Υποθέτω όμως ότι ήταν αναπόφευκτο να συμβεί.
Δεν θα χαρακτήριζα αυτή τη στάση μου απαθή ή αδιάφορη. Αντίθετα, όπως ακριβώς οι περισσότεροι άνθρωποι, βάζω τα δυνατά μου και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να σιγουρευτώ ότι θα φτάσω στην ώρα μου κάπου. Είμαι πολύ περήφανος που δεν έχω σχεδόν καμία ακύρωση στο ενεργητικό μου, και όταν φτάνω εκεί που με περιμένουν, προσπαθώ και πάλι να μιλήσω όσο το δυνατόν καλύτερα. Παρόλα αυτά, είμαστε άνθρωποι. Κάνω ό,τι μπορώ και δεν νομίζω πως έχω αμελήσει κάτι. Μήπως εσείς ξέρετε κάτι που δεν ξέρω; Νομίζω ότι είναι καλό να αποδεχτείτε ότι μία στις τόσες η αναποδιά θα χτυπήσει και τη δική σας πόρτα. Μπορεί να μην αφορά μια διάλεξη, αλλά σίγουρα θα συμβεί κάτι άλλο.
Το σημαντικό εδώ είναι να αποδεχτείτε με ηρεμία ένα αναπόφευκτο γεγονός της ζωής. Αντί να νιώθετε έκπληξη και στενοχώρια και να αναρωτιέστε “Μα πώς μου έτυχε εμένα κάτι τέτοιο;” Θα μάθετε να αναπροσαρμόζετε τη συμπεριφορά σας σε αυτούς τους – ευτυχώς – περιστασιακούς εφιάλτες. Όταν κρατάτε μέσα στην καρδιά σας χώρο για τα ανθρώπινα λάθη και τα κόλπα της φύσης, καταφέρνετε να διατηρείτε την αίσθηση του χιούμορ σας, μαθαίνετε να μην παίρνετε τον εαυτό σας ή τον ρόλο σας πολύ στα σοβαρά και προσπαθείτε να βγάλετε ό,τι καλύτερο μπορείτε από την αντίξοη κατάσταση.
Μπορείτε επίσης να συγχωρείτε τους άλλους για τα αθώα λάθη που κάνουν όταν έχουν κι εκείνοι μια άσχημη μέρα. Όπως συμβαίνει συνήθως, όταν διατηρείτε την ψυχραιμία σας, αντί να πανικοβάλλεστε, οι άλλοι θα δείξουν κι αυτοί τον καλύτερο εαυτό τους. Εκείνη την τόσο ανάποδη μέρα που περιέγραψα πιο πάνω, κατέληξα να γνωρίσω αρκετούς ευχάριστους και ταλαντούχους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα ήταν, αντί για τη διάλεξη, να διοργανώσουμε μια εκδήλωση με υπογραφή βιβλίων. Και παρόλο που όλοι μας είχαμε υπολογίσει κάπως διαφορετικά το πρόγραμμά μας, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε για να αντεπεξέλθουμε στην κατάσταση και καταλήξαμε να γελάμε και να διασκεδάζουμε όλοι μαζί.
Η Γη δεν σταμάτησε να γυρίζει επειδή ο Ρίτσαρντ Κάρλσον είχε μια δύσκολη μέρα. Επομένως, μπορείτε είτε να θεωρείτε φριχτές και αγχωτικές τέτοιου είδους καταστάσεις (και πάρα πολλές άλλες), είτε να προσπαθήσετε να κάνετε ό,τι καλύτερο γίνεται. Και αν δεν υπάρχει καμία τέτοια δυνατότητα, μπορείτε τουλάχιστον να διασκεδάσετε με τον εαυτό σας και με τον τρόπο που μερικές φορές το σύμπαν συνωμοτεί για να αναστατώσει πλήρως το πρόγραμμα και τη ζωή σας.
Η πρότασή μου είναι απλή: αποδεχτείτε το γεγονός ότι μία στις τόσες θα έχετε μια πραγματικά κακή μέρα. Και σιγά το νέο δηλαδή!
“Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα στην επαγγελματική σας ζωή” Richard Carlson εκδόσεις πεδίο
Photo: Author/Depositphotos
