Συνέντευξη της Ζοέλ Λοπινό στη Γεωργία Χρήστου,
για την Εναλλακτική Δράση
Μέσα από δύσβατα μονοπάτια και πόνο βαδίζουμε στα τυφλά προς τους στόχους που η ψυχή μας είχε ορίσει ερχόμενη στη ζωή – Ζοέλ Λοπινό
Advertisment
H Ζοέλ Λοπινό είναι Γαλλίδα με ελληνικές ρίζες. Πριν από κάποια χρόνια αποφάσισε να παρατήσει την καριέρα της στην εκπαίδευση στη Γαλλία και να έρθει στην Ελλάδα όταν, όπως λέει η ίδια, ανακάλυψε το σκοπό για τον οποίο είχε γεννηθεί. Είναι μητέρα 4 παιδιών και ζει στην Κρήτη όπου αφιερώθηκε στη συγγραφή εξαιρετικών μυθιστορηματικών βιβλίων. Το 2016 είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε την πρώτη της συνέντευξη στην Εναλλακτική Δράση (μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ). Σήμερα, με αφορμή την έκδοση του νέου της βιβλίου, “Πιάσε τ’ άστρα της ζωής”, από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, έχουμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε τις απόψεις της για τη ζωή, την αγάπη, την πνευματικότητα.
1. Κυρία Λοπινό, το οπισθόφυλλο του βιβλίου σας “Πιάσε τ’ άστρα της ζωής” ξεκινάει με τη φράση «Η ζωή θέλει θάρρος», δίνοντας την αίσθηση στον αναγνώστη ότι το θάρρος είναι ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά που χρειαζόμαστε στη ζωή. Ποια πράγματα κατά τη γνώμη σας απαιτούν το μεγαλύτερο θάρρος στην πορεία της ζωής μας;
Ω ναι! Η ζωή απαιτεί θάρρος και αποφασιστικότητα και όχι μόνο μια φορά σε μια ύπαρξη! Αυτό είναι βαθιά ριζωμένο στα κύτταρά μου, κληρονομιά από τους γενναίους προγόνους μου. Προσωπικά αποτόλμησα αρκετές φορές να αλλάξω ρότα στη ζωή μου. Το να φύγεις από ένα καταστροφικό γάμο ξέροντας ότι θα βάλεις τα παιδιά σου σ’ ένα άσχημο πόλεμο, είναι πολύ δύσκολη απόφαση, γιατί αφορά ψυχούλες που δεν φταίνε σε τίποτα. Το να αλλάξεις επαγγελματική πορεία ενώ έχεις μια στρωμένη δουλειά, το να φύγεις από τη χώρα σου ή ακόμη την πόλη σου, το να φύγεις γενικά από το βόλεμά σου φοβίζει. Σε πανικοβάλλει το άγνωστο, αλλά και ο περίγυρός σου που σε βομβαρδίζει με απαισιόδοξες απόψεις και αντί να σε στηρίξει, σου λέει ότι κάνεις λάθος, ότι θα καταστραφείς, ότι, ότι… Όντως κάθε αλλαγή επιφέρει κάποιες δυσκολίες στην αρχή, όμως όταν αγαπάς τον εαυτό σου, όταν του επιτρέπεις να είναι πλέον αυθεντικός, οι ευκαιρίες παρουσιάζονται ξαφνικά από το πουθενά μπροστά σου σαν να σου λένε “Πήγαινε! Βλέπεις, δεν θα χαθείς!” Το σύμπαν σε ωθεί μπροστά και σου ανοίγει νέες πόρτες. Τέλος χρειάζεται θάρρος για να αντιμετωπίσεις την κατάθλιψή σου και να ακούσεις τις αλήθειες που η γριά αυτή αρρώστια έχει να σου πει για τον εαυτό σου. Μόνο έτσι θεραπεύεσαι. Αυτό ακριβώς κάνει η ηρωίδα μου η Τζόι σ’ αυτό το βιβλίο.
Advertisment
2. Δεν μπορώ να σας κρύψω ότι η ιστορία της Τζόι που παρατάει τα πάντα για να ζήσει το όνειρό της, μου θυμίζει λίγο τη δική σας ιστορία. Στην προηγούμενη συνέντευξή σας, στην Εναλλακτική Δράση, στην ερώτηση γιατί εγκαταλείψατε τον χώρο της εκπαίδευσης (μετά από 20 χρόνια), στη Γαλλία και ήρθατε στην Ελλάδα, είπατε «Για να ζήσω το όνειρό μου! Άφησα τα φροντιστήρια όταν ανακάλυψα τον αληθινό μου εαυτό και την αναγκαιότητα να κάνω αυτό για το οποίο γεννήθηκα”. Είναι η ιστορία της Τζόι μια προβολή της δικής σας ιστορίας;
Το “Πιάσε τ’ άστρα της ζωής”, είναι μια μυθοπλασία από την αρχή ως το τέλος, ωστόσο, όπως κάθε φορά που εμείς οι συγγραφείς χτίζουμε μια ιστορία, την εμπλουτίζουμε με δικά μας συναισθήματα και εμπειρίες, συνεπώς μπορεί να βρει κανείς πολλά στοιχεία από τη ζωή μας. Όταν έγραψα αυτό το βιβλίο, μόλις είχα αφήσει τη διδασκαλία για να ζήσω το όνειρό μου: τη συγγραφή μυθιστορημάτων, και ένιωθα τόσο απελευθερωμένη που μετέφερα σίγουρα αυτό τον ενθουσιασμό της ανανέωσης. Τολμήστε! Θυμάμαι, η ανάγκη μου να βρίσκομαι στην Κρήτη τότε ήταν τόσο δυνατή που αποφάσισα να ταξιδέψω έστω νοερά στα Σφακιά. Για ένα χρόνο, μεταφερόμουνα κάθε πρωί στη μικρή μου παραλία και ζούσα εκεί με την καρδιά. Η ζωή στην Αθήνα δεν μου άρεσε, ούτε μου ταίριαζε. Η κοινωνία στη Βούλα όπου διέμενα, μου φαινόταν τόσο ψεύτικη, τόσο δήθεν που αρνιόμουν να ανήκω σ’ αυτό το πανηγύρι! Η ηρωίδα μου ζει στην ουσία τη ζωή που ήθελα να ζήσω, κοντά στη φύση, δίπλα σε ανθρώπους αυθεντικούς, ριζωμένους στη γη τους και στη ζωή. Αυτό που κάνω τώρα δηλαδή. Τώρα που τα 4 μου παιδιά πετούν με τα δικά τους φτερά και δεν με χρειάζονται πλέον. Μερικές φορές, πρέπει κανείς να κάνει υπομονή. Μισώ αυτή τη λέξη γιατί είμαι άνθρωπος της δράσης, αλλά έμαθα πως όλα έρχονται στην κατάλληλη στιγμή…
3. Κυρία Λοπινό, εσείς ακολουθήσατε το όνειρό σας και αυτό ακούγεται πολύ ρομαντικό. Το μετανιώσατε ποτέ; Ιδίως τώρα που ζείτε σε μια χώρα που μαστίζεται από οικονομική κρίση και που ενδεχομένως δεν μπορεί να σας παράσχει την ασφάλεια που σας προσέφερε η Γαλλία;
Το μετάνιωσα μερικές φορές, το ομολογώ. Όχι τώρα που η κρίση μας λυγίζει, αλλά όταν κάποιοι άνθρωποι με πρόδωσαν θανάσιμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για την Ελλάδα. Είχα διαμορφωθεί αλλιώς λόγω κουλτούρας και δεν διέθετα ούτε την πονηριά, ούτε την ανεμελιά του στυλ “δεν βαριέσαι ρε αδερφέ”, ούτε τη διπλωματία που απαιτείται εδώ. Και πλήρωσα ακριβά αυτές τις διαφορές… Όλα εδώ είναι τόσο πολύπλοκα χωρίς να υπάρχει λόγος! Ωστόσο η διαμονή μου στην Ελλάδα μ’ εμπλούτισε και άλλαξε αυτά που επέλεξα εγώ ότι πρέπει να αλλάξουν μέσα μου. Λυπάμαι που η χώρα μας περνά αυτό το ατελείωτο δράμα. Αλλά δεν μετανιώνω που ζω εδώ. Οργίζομαι με τους πολιτικούς μας που παρέδωσαν την πατρίδα μας σε ξένα χέρια και δεν νοιάζονται διόλου για το λαό μας που παλεύει για την επιβίωση δίχως ελπίδα και συχνά σε απάνθρωπες συνθήκες. Ωστόσο το έχω ξαναπεί, πιστεύω ακράδαντα πως κάτι καλό μας περιμένει, οι νοοτροπίες αλλάζουν σιγά σιγά ειδικά των νέων. Το “φαίνεσθαι” και το “έχω” κυλά προς το “είμαι”, και αυτό είναι καλό. Ήθελα με αυτή την ευκαιρία να επισημάνω ότι, παρότι τα βιβλία μου εμπεριέχουν μια ακλόνητη αισιοδοξία (που γίνεται πολλές φορές παρεξηγήσιμη), δεν εξαιρούμαι απ’ αυτή την κατάσταση που μας στερεί την πρόσβαση στην υγεία και σε πολύ βασικές ανάγκες. Ο γιος μου ο μεγάλος υποχρεώθηκε να φύγει μετανάστης και πολύ φοβούμαι ότι θα ακολουθήσουν και τα άλλα μου παιδιά. Όμως νιώθω ευγνώμων που έχουμε ακόμη μια στέγη και ένα πιάτο φαγητό, την υγεία μας και τόση μα τόση αγάπη! Απ’ αυτή αντλώ τη δύναμή μου!
4. Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο μεγαλύτερος εχθρός της αγάπης;
Δύσκολη ερώτηση… Θα έλεγα το εσωτερικό μας σκοτάδι: ο φόβος. Που δημιουργεί ένα αίσθημα βαθιάς μοναξιάς, ένα απαίσιο κενό και οδηγεί συχνά στη δυστυχία, στην κατάθλιψη, στο μίσος, τη μισαλλοδοξία, τη βία και τον πόλεμο.
5. Το βιβλίο “Πιάσε τ’ άστρα της ζωής” σας μας ταξιδεύει στην πανέμορφη και άγρια Κρήτη. Τι αγαπάτε περισσότερο στο νησί στο οποίο ζείτε;
Η Κρήτη, να ξέρετε, με καλούσε χρόνια λόγω της γιαγιάς μου, αλλά όχι μόνο. Εδώ στα Χανιά θεωρώ πως ολοκληρώθηκα. Αισθάνθηκα το είναι μου, δηλαδή την καρδιά μου, την ψυχή μου και το σώμα μου σε μια τέλεια αρμονία.
Είναι κατ’ αρχάς ένα νησί με απίστευτη ενέργεια. Σε κάποια σημεία, νιώθεις άμεσα συνδεδεμένος με την Πηγή του Σύμπαντος. Η ομορφιά της, ατελείωτη! Άγρια, ατόφια. Νομίζω πως το “Πιάσε τ’ άστρα της ζωής” είναι ένας ύμνος στην ομορφιά της. Οι άνθρωποι παρά τα ελαττώματά τους, διαθέτουν μια χρυσή καρδιά, μία δοκιμασμένη σε βάθος χρόνου δύναμη ψυχής, μια αρχοντιά και μια έμφυτη ποίηση. Όταν τραγουδούν ριζίτικα, ανατριχιάζω ολόκληρη και μια περηφάνια ξυπνά μέσα μου.
6. Όλα σας τα βιβλία είναι εκπληκτικά μυθιστορήματα αγάπης. Πιστεύετε ότι η αγάπη είναι το κέντρο από όπου περιστρέφονται όλα;
Η αγάπη είναι ο προορισμός μας. Είμαστε χάνδρες από αγάπη και δεν το γνωρίζουμε δυστυχώς. Το ανακαλύπτουμε όμως στο διάβα του χρόνου. Στα μυθιστορήματά μου μιλώ συχνά για την ψεύτικη αγάπη, αυτή που σε καταστρέφει αντί να σε ανεβάζει, που σε δηλητηριάζει. Στο “Πιάσε τ’άστρα της ζωής” περιγράφω τις διάφορες φάσεις του έρωτα και του πάθους, τον ενθουσιασμό, την άνθιση της προσωπικότητας, την τάση εξάρτησης προς το αγαπημένο πρόσωπο και την υπέρβαση που απαιτεί η πραγματική αγάπη. Αλλά το κύριο θέμα του βιβλίου είναι η αναζήτηση της εσωτερικής αρμονίας, η ολοκλήρωση του ατόμου. Να βρουν οι ήρωές μου την αγάπη μέσα τους ώστε να έρθει η απελευθέρωση από κάθε πόνο και εξάρτηση. Οδηγούνται τότε σε μια πιο πνευματική αγάπη που γίνεται προσφορά στην κοινωνία.
7. Δεν θα μπορούσα να μην παρατηρήσω ότι τα παιδιά σας έχουν πάρει κι αυτά τον δρόμο της τέχνης. Αυτό συμβαίνει επειδή εμπνεύστηκαν από εσάς ή τα ωθήσατε σε κάποιο βαθμό συνειδητά; Πόσο απαραίτητη θεωρείτε την τέχνη στη ζωή μας;
Νομίζω ότι όλα συνέβησαν επειδή τους μεγάλωσα κάπως αλλιώς, χωρίς να συνειδητοποιώ ότι τους μεγαλώνω αλλιώς! Δεν ήμουν πολύ παραδοσιακή μάνα. Η τέχνη αποτελούσε για μένα σωτηρία ψυχής, βασική τροφή. Αντισταθμούσε με την κατάθλιψη που με μάστιζε κατά καιρούς. Από ένστικτο άκουγα συνέχεια κλασική και ποιοτική μουσική, έτσι τα παιδιά μου έζησαν μέσα σε νότες, χρώματα, συναισθήματα, χρωματιστά μολύβια και πάμπολλα βιβλία. Ενθάρρυνα την έκφραση τους με κάθε τρόπο. Το δρόμο τους όμως τον επέλεξαν μόνοι τους, εγώ απλά φρόντιζα να τους παρέχω τα καλύτερα εφόδια. Μουσική στο σπίτι, θέατρική έκφραση στο σχολείο, χορό, και πολλά πολλά βιβλία! Άνοιγα δρόμους. Το μόνο που απαίτησα απ’ αυτά ήταν να μορφωθούν και να δώσουν το καλύτερο τους εαυτό σε ό,τι κάνουν .
8. Έχετε κατασταλαγμένες φιλοσοφικές απόψεις οι οποίες καθρεφτίζονται στα βιβλία σας. Πιστεύετε ότι όλα συμβαίνουν για κάποιον ανώτερο σκοπό;
Σαφώς. Μέσα από δύσβατα μονοπάτια και πόνο βαδίζουμε στα τυφλά προς τους στόχους που η ψυχή μας είχε ορίσει ερχόμενη στη ζωή. Το καταλαβαίνει κανείς μετά από κάποια χρόνια πορείας όπου όλα αποκτούν πλέον ένα βαθύ νόημα. Και τότε επέρχεται η αρμονία και το φως!
Η Ζοέλ Λοπινό ζει στα Χανιά της Κρήτης. Είναι συγγραφέας των δημοφιλών βιβλίων Πιάσε τ’ άστρα της ζωής, 2017, Το διαμαντένιο σώμα, 2016, Μυστικό άρωμα, 2015, Η Ελένη και το τέρας, 2014, Η αγριλιά, 2013, Αυτό το σπίτι είσαι εσύ, 2012. Δείτε τα βιβλία της από τις Εκδόσεις Καστανιώτη
Photo: Author/Depositphotos
