Είναι δύσκολο να περιγράψω πόσο χρήσιμη φάνηκε αυτή η στρατηγική στη δική μου επαγγελματική ζωή, γιατί πολύ συχνά τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο εμφανή για να το αποδείξουν.
Εκείνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι υπήρξε για μένα ένα ισχυρό εργαλείο. Η απόφασή μου να μην σπεύδω να σχολιάζω με προφύλαξε από πολλές ανώφελες ή άκαιρες συζητήσεις. Αναμφίβολα κέρδισα χρόνο και ενέργεια και απέφυγα πολλούς καβγάδες. Πολλοί άνθρωποι συνηθίζουν να σχολιάζουν σχεδόν το καθετί. Σχολιάζουν ευχαρίστως τα λεγόμενα, τις απόψεις και τα λάθη που πιστεύουν ότι έχει κάνει κάποιος άλλος. Λένε τη γνώμη τους, σχολιάζουν μια τακτική και κρίνουν μια συμπεριφορά. Πολύ συχνά θέλουν απλώς να βγάλουν κάτι που κρατούν μέσα τους.
Advertisment
Κάτι ανάλογο κάνουν επίσης όταν είναι θυμωμένοι ή στενοχωρημένοι – λένε κάτι για το πώς νιώθουν ή κάτι για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Κάνουν σχόλια για την εμφάνιση, τη συμπεριφορά ή τον τρόπο σκέψης κάποιου. Τα σχόλιά τους άλλοτε είναι σημαντικά και άλλοτε αποσκοπούν να καλοπιάσουν ή να ευχαριστήσουν κάποιον. Συχνά μοιράζονται με τους άλλους μια άποψή τους, μια πιθανή λύση, μια προκατάληψη ή μια απλή παρατήρηση.
Είναι επίσης προφανές ότι θα υπάρξουν φορές που οι άλλοι θα ζητήσουν ένα σχόλιό μας ή θα μας ζητήσουν να μοιραστούμε μια άποψη μας μαζί τους. Κατά κανόνα ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες της στιγμής. Τα σχόλιά μας είναι κατάλληλα για την ώρα και τον τόπο, και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι χρήσιμα, απαραίτητα ή απλώς διασκεδαστικά. Μπορούν να συμβάλλουν στη λύση ενός προβλήματος ή στη διατύπωση μιας καλύτερης εναλλακτικής πρότασης. Τέλεια! Συνεχίστε να κάνετε τέτοιου είδους σχόλια.
Όπως όμως είναι λογικό, μερικά σχόλιά μας είναι από αχρείαστα έως αντιπαραγωγικά. Είναι αποτέλεσμα συνήθειας και αντιπροσωπεύουν μια αντανακλαστική αντίδραση ή μια ανεξήγητη ανάγκη μας να σχολιάζουμε τα πάντα. Μερικά προκαλούν διαφωνίες, πληγώνουν τα αισθήματα των άλλων και δημιουργούν σύγχυση. Αυτά είναι τα σχόλια που επιμένω να αποφεύγετε όσο το δυνατόν περισσότερο. Πρόσφατα γνώρισα μια γυναίκα η οποία μου διηγήθηκε ένα σχετικό περιστατικό. Είχε εργαστεί μια ολόκληρη μέρα και ετοιμαζόταν να φύγει από το γραφείο της.
Advertisment
Ονειρευόταν ένα ήρεμο, μοναχικό βράδυ: ήθελε να κάνει ένα ζεστό μπάνιο και να ξαπλώσει στο κρεβάτι με ένα καλό βιβλίο. Καθώς έφευγε, είδε στο τέλος του διαδρόμου μερικούς συναδέλφους της και προχώρησε προς το μέρος τους για να τους καληνυχτίσει. Διαπίστωσε ότι εκείνοι συζητούσαν ένα καυτό θέμα, το οποίο όμως δεν την αφορούσε καθόλου. Κανένας δεν ζήτησε τη γνώμη της, αυτή όμως είχε μια ιδέα που ήθελε να μοιραστεί με τους άλλους. “Ξέρετε τι πρέπει να κάνετε;” τους ρώτησε.
Πιθανότατα μπορείτε να υποθέσετε την εξέλιξη της ιστορίας. Αμέσως μπλέχτηκε σε μια συζήτηση και, επειδή ήταν αυτή που είχε την ιδέα, της ήταν πλέον αδύνατον να φύγει και να τους αφήσει. Έτσι πέρασε την επόμενη μιάμιση ώρα εξηγώντας και υποστηρίζοντας τη θέση της. Ωστόσο δεν μπόρεσαν να καταλήξουν κάπου.
Η ίδια έφτασε στο σπίτι της εξουθενωμένη και πολύ κουρασμένη για να διαβάσει. Το ήσυχο βράδυ που ποθούσε δεν στάθηκε δυνατόν να το απολαύσει. Κατέληξε να φτάσει στο σπίτι της αργά, έχοντας πάρα πολλά στο μυαλό της και νιώθοντας πικρία και εκνευρισμό. Παρόλο που οι λεπτομέρειες διαφέρουν, οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε κάτι ανάλογο σε καθημερινή βάση. Η συγκεκριμένη γυναίκα δεν έκανε κάτι κακό. Η πρόθεσή της ήταν να φανεί χρήσιμη και φιλική. Αλλά το απλό, άκακο σχόλιό της την έφερε σε μια κατάσταση η οποία κυριολεκτικά την εξουθένωσε.
Είναι σωστό κάποιες φορές να συμμετέχουμε σε τέτοιου είδους συζητήσεις; Μα φυσικά. Ο στόχος της γυναίκας όμως ήταν να περάσει ένα ήσυχο βράδυ. Σε αρκετές περιπτώσεις έχω κάνει το ίδιο πράγμα. Για παράδειγμα, την ώρα που τελειώνω μια τηλεφωνική συζήτηση, ρωτάω χωρίς να σκεφτώ: “Τι έγινε με τούτο ή εκείνο το θέμα;”
Η ερώτησή μου ενθαρρύνει το συνομιλητή μου να ξεκινήσει μια λεπτομερή αναφορά και τελικά καταλήγω να βρίσκομαι στο τηλέφωνο άλλα είκοσι λεπτά. Στο μεταξύ, κάποιος άλλος ίσως περιμένει να του τηλεφωνήσω, οπότε καθυστερώ. Δεν είναι φανερό λοιπόν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις εγώ ο ίδιος τροφοδοτώ το άγχος μου;
Μερικές φορές κάνουμε ένα σχόλιο το οποίο έχει σοβαρές επιπτώσεις. Κάποτε άκουσα μια γυναίκα που δούλευε σε ένα μικρό γραφείο να ουρλιάζει σε μια από τις συναδέλφους της: “Δεν ακούς καθόλου τους άλλους όταν σου μιλούν. Σιχαίνομαι να σου μιλάω”. Αν δεν ήταν τόσο πρόθυμη να κάνει το σχόλιό της, θα μπορούσε να έχει βρει έναν λιγότερο επιθετικό και περισσότερο αποτελεσματικό τρόπο να εκφράσει τα συναισθήματά της.
Το ερώτημα είναι: Πόσο άγχος θα αποφύγετε αν συγκρατείτε τη γλώσσα σας όταν το επιβάλλει το συμφέρον σας; Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι η αλλαγή αυτής της συνήθειας τους βοήθησε να προσεγγίσουν περισσότερο το στόχο τους για μια πιο ήρεμη ζωή. Τώρα λένε πολύ λιγότερα πράγματα για τα οποία μετανιώνουν αργότερα, επειδή σκέφτονται με σύνεση πριν μιλήσουν.
Αυτή η στρατηγική είναι πολύ απλή στην εφαρμογή της. Απαιτεί από την πλευρά σας μια μικρή παύση προτού μιλήσετε – λίγο χρόνο για να επιτρέψετε στη σοφία σας να αποφασίσει αν αυτό που ετοιμάζεστε να πείτε είναι προς το συμφέρον σας. Κάντε μια δοκιμή. Ίσως γλυτώσετε τον εαυτό σας από αρκετές στενοχώριες.
“Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα στην επαγγελματική σας ζωή” Richard Carlson εκδόσεις Πεδίο/Photo: Author/Depositphotos
