Ο φιλόσοφος Alan Watts πάντα έλεγε ότι η ζωή είναι σαν ένα τραγούδι και ο μόνος σκοπός του τραγουδιού είναι ο χορός. Έλεγε ότι όταν ακούμε ένα κομμάτι, δεν χορεύουμε με στόχο το τέλος της μουσικής. Χορεύουμε για να το απολαύσουμε. Αυτός όμως δεν είναι πάντα ο τρόπος που ζούμε τη ζωή μας. Αντιθέτως, περνάμε βιαστικά τις μικρές στιγμές, σκεπτόμενοι ότι υπάρχει πάντα κάτι καλύτερο, κάποιος στόχος που πρέπει να επιτεύξουμε. Αυτό είναι το δικό μου ταξίδι μέσα από ένα τραγούδι χωρίς χορό και τα μαθήματα που πήρα από τον Alan Watts.
«H ύπαρξη υποτίθεται ότι πρέπει να είναι διασκεδαστική. Δεν πάει πουθενά, απλά είναι».
Advertisment
Καθόμουν στο αυτοκίνητο και καυτά δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά μου. Ένιωσα ότι έχασα το πολύτιμο εκείνο στοιχείο που θα έδινε την απάντηση στο πρόβλημά μου. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν για το πώς μεγάλωναν τα μαλλιά μου, τα νύχια μου, πώς χτυπούσε η καρδιά μου και πώς έπεφταν τα δάκρυά μου. Όλα χωρίς προσπάθεια ή πόνο. Συμβαίνουν αβίαστα. Πώς γίνεται όμως η ζωή να είναι τόσο δύσκολη;
Στα 22 χρόνια ζωής, ο στόχος μου ήταν να γίνω επιτυχημένη. Ήθελα να είμαι κάποια- να είμαι και να έχω περισσότερα. Χρειαζόμουν να αποδείξω κάτι στον κόσμο, αλλά δεν γνώριζα το τι. Έγινα μητέρα στα 18 μου, κάτι που ήταν εμπόδιο, αλλά που ποτέ δεν μετάνιωσα. Στα 23 μου έκανα τη δεύτερη κόρη μου. Ήμουν μια σύζυγος με δύο παιδιά και με μια χαμηλόμισθη εργασία. Αλλά δεν ήμουν ευτυχισμένη. Ήθελα κι άλλα. Προς αναζήτησή τους, αντάλλαξα τον χρόνο μου με ένα είδος επιτυχίας που ενέχει χρήματα και status. Κάτι που ένιωθα ότι θα μου έδινε επιβεβαίωση από την κοινωνία.
«Όλο το νόημα του να χορεύεις είναι απλά ο χορός».
Advertisment
Όταν ήμουν 28 πια, είχα κάνει όλα όσα η κοινωνία μου υπαγορεύει να κάνω. Πήγα σε πανεπιστήμιο, έκανα μια υψηλόμισθη εργασία και ανέβαινα όλο και πιο πολύ. Ήμουν τυχερή, αλλά δεν ένιωθα έτσι. Ο στόχος ήταν να έχω τα πάντα και να το κάνω να φαίνεται σαν κάτι που έβγαινε αβίαστα. Μόνο που δεν ήταν και τίποτα δεν έρχεται με τον εύκολο τρόπο. Είχα χάσει αυτό το νόημα, έπαιζα το τραγούδι, αλλά δεν χόρευα.
Έγινα εργολάβος, απομακρυνόμενη από ένα όνειρο, αλλά αυτό έφερνε επιτυχία. Εσείς μπορεί να έχετε επιλέξει κάποιο άλλο παρόμοιο επάγγελμα. Όπως εγώ, έτσι και εσείς δουλεύετε σκληρά κάθε μέρα. Ακολουθείτε μια συγκεκριμένη ρουτίνα. Συνεχίζετε να εργάζεστε σκληρά, επειδή γνωρίζετε ότι μόνο έτσι θα έρθει η επιτυχία. Και ξαφνικά γίνεστε 40. Είστε κατάκοποι. Αλλά επιτυχημένοι. Αυτή τη γεύση έχει η ύπαρξή σας, αυτό ήταν που επιζητούσε το εγώ σας. Και ανταλλάξατε τις πολύτιμες στιγμές σας με ολοήμερη εργασία. Και τώρα μπορείτε να χορέψετε. Τώρα ξεκινά η ζωή. Κοιτάτε το όμορφο σπίτι σας και τα ακριβά αμάξια σας. Και τότε συνειδητοποιείτε ότι δεν τα νιώθετε με τον τρόπο που το φανταζόσασταν. Το εγώ σας τα χρειαζόταν, αλλά η καρδιά σας επιζητούσε κάτι άλλο πιο πολύτιμο.
Ίσως η ιστορία σας δεν είναι σαν τη δική μου και στα 40 σας ακόμα εργάζεστε σε μια αδιέξοδη εργασία, για να πληρώσετε τους λογαριασμούς. Ευχόμενοι να είχατε περισσότερο χρόνο με όσους αγαπάτε. Ο σκοπός μου εδώ δεν είναι να συγκρίνουμε τη δική μου ιστορία με τη δική σας. Αλλά να σας δείξω ότι ασχέτως του πόσο σκληρά εργάζεστε, θα θέλετε πάντα να περάσετε στο επόμενο επίπεδο. Σίγουρα, τα υλικά αγαθά διευκολύνουν τη ζωή, αλλά δεν φέρνουν την ευτυχία.
Αν και έχουμε κάνει τους εαυτούς μας μίζερους με τα ατέλειωτα θέλω μας, έχουμε ήδη όσα χρειαζόμαστε. Η ζωή έχει φτιαχτεί για να τη ζήσω, με όλη τη σημασία της λέξης. Αν δεν μπορείτε να παραιτηθείτε από τη δουλειά σας αύριο, απολαύστε το πού βρίσκεστε. Εστιάστε στα καλύτερα μέρη της καθημερινότητας. Πιστέψτε ότι όσα κάνετε έχουν έναν σκοπό και ένα τόπο στον κόσμο αυτό. Γιατί η ευτυχία έρχεται μέσα από την ευγνωμοσύνη. Είστε ζωντανοί, έχετε αγαπημένα πρόσωπα και την ευκαιρία να τα βλέπετε να χαμογελούν κάθε μέρα. Όταν βάζετε τον εαυτό σας να εργάζεται για πράγματα που δεν έχουν σημασία, όπως ένα μεγάλο σπίτι ή ένα άνετο αυτοκίνητο, έχετε χάσει το νόημα. Παίζετε το τραγούδι, αλλά δεν χορεύετε.
Θυμάμαι ότι πήγαινα σχολείο το βράδυ και άφηνα τις κόρες μου με βαριά καρδιά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ έκανα την επιλογή να τις αφήνω. Ό,τι κάνουμε στη ζωή είναι μια επιλογή μας. Το να λέμε στους εαυτούς μας ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή αποτελεί το μεγαλύτερο ψέμα απ’ όλα. Πίστευα ότι είμαι μια ηρωίδα που έκανα το καλύτερο για την οικογένειά μου. Αλλά οι κόρες μου δεν χρειάζονταν status. Εγώ το χρειαζόμουν. Και σκεφτόμουν ξανά πόσο εύκολα μεγαλώνω εγώ, τα μαλλιά μου και τα νύχια μου. Χωρίς κόπο. Βρισκόμουν τόσο κοντά στο να καταλάβω ότι το να μεγαλώνουμε είναι το μόνο που πρέπει να κάνουμε. Δεν χρειάζεται κόπος στο να ζούμε ή να πεθαίνουμε. Αυτά τα πράγματα είναι αναπόφευκτα. Και εμείς τα δυσκολεύουμε, επειδή το επιλέγουμε.
Νιώθετε εξαπατημένοι από τον χρόνο. Τώρα πρέπει να επανορθώσετε κάπως. Πρέπει να ζήσετε, να κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε με ό,τι σας έχει μείνει. Έτσι και πάλι θέτετε έναν νέο στόχο. Αυτή τη φορά θα χτίσετε αναμνήσεις και θα δείτε μέρη, θα κάνετε πράγματα που ποτέ δεν είχατε την ευκαιρία να κάνετε. Η λίστα μεγαλώνει και εσείς αναρωτιέστε πώς θα τα καταφέρετε όλα και ταυτόχρονα θα αποπληρώνετε δάνεια και λογαριασμούς. Και έτσι εργάζεστε όλο και περισσότερο για να κάνετε εκείνα τα πράγματα «κάποια μέρα». Έχετε και πάλι παγιδευτεί. Έχετε χάσει το νόημα. Σταματήστε να θέλετε περισσότερα και δείξτε ευγνωμοσύνη για το σήμερα. Ζήστε στη στιγμή. Αγαπήστε τη ζωή σας και τον χρόνο που έχετε πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Κι αν είναι να συμβεί, θα συμβεί. Αν όχι, τότε δεν ήταν γραφτό. Αφήστε το να φύγει.
Υπάρχει πάντα μια προσδοκία, πάντα κάτι που πρέπει να γίνει. Βάζετε στην άκρη τη ζωή, έτσι ώστε να ανταποκριθείτε σε μια προσδοκία που δεν υπάρχει για κανέναν άλλο, παρά μόνο για εσάς. Η προσδοκία είναι εκεί, επειδή εσείς την τροφοδοτείτε. Για να ζήσετε όμως, πρέπει να απελευθερωθείτε από αυτά. Παραιτήθηκα από την εργασία μου στα 40, δούλεψα τόσο πολύ που δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να ζήσω. Δεν έχω μια υψηλή θέση πια. Αλλά μια εργασία με λιγότερο στρες και ακόμα λιγότερα χρήματα. Μπορώ να εργάζομαι λιγότερες ώρες και να ζω με λιγότερα πράγματα, αλλά ποτέ δεν θα μετανιώσω αυτό που άφησα πίσω μου. Χρήματα, μεγάλα αμάξια και σπίτια. Γιατί οι στιγμές, τα μικρά πράγματα του παρελθόντος, όλα αυτά τα έχασα.
Συνεχώς παλεύουμε για κάτι περισσότερο, ανικανοποίητοι με αυτό που είμαστε. Το περισσότερο είναι πάντα καλύτερο. Η ευτυχία και η εκπλήρωση είναι πάντα ένα βήμα μακριά. Όσο μεγαλώνουμε, μαχόμαστε για να τελειώσουμε το λύκειο. Ύστερα, ο στόχος είναι το πανεπιστήμιο, μετά το μεταπτυχιακό. Έχουμε μια οικογένεια και ζούμε μέσα από τις προκλήσεις της ζωής, αλλά ποτέ δεν σταματάμε για να συνειδητοποιήσουμε τη χάρη που κρύβει κάθε στιγμή. Ποτέ δεν χορεύουμε. Το τραγούδι ακόμα παίζει όμως και ποτέ δεν είναι αργά να ζήσουμε στο παρόν και να απολαύσουμε το χορό.
Mercy Torres, αρθρογράφος/blogger – Photo: Author/Depositphotos
