Τόλμησα να έρθω αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο μου φόβο. Μάλλον όχι μόνο τον δικό μου φόβο αλλά το φόβο εκατομμυρίων ανθρώπων πάνω σε αυτόν τον κατά τα άλλα υπέροχο πλανήτη. Κατάφερα να μη φοβηθώ το φόβο μου για τις αρρώστιες και κυρίως για αυτή την λαίλαπα της σύγχρονης εποχής που ονομάζεται καρκίνος. Όλοι γνωρίζουμε για την αρρωστοφοβία και κατά πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή και την καθημερινότητα εκείνου που πάσχει από αυτή τη διαταραχή.
Εγώ φοβόμουν οτιδήποτε είχε σχέση με μικρόβια, βρωμιά και βέβαια αρρώστιες. Απέφευγα τους γιατρούς και συνειδητά παρέκαμπτα ανθρώπους που νοσούσαν από κάποια μεταδοτική ή όχι ασθένεια. Ενδόμυχα ήθελα πάντα να βοηθήσω οποιονδήποτε πάλευε με κάποια νόσο, λυπόμουν τρομερά για το παίδεμά του, αλλά ο φόβος με κρατούσε αποστασιοποιημένη. Είχα συνηθίσει να ζω έτσι. Όμως, μερικές φορές η ζωή σου δείχνει από μόνη της το δρόμο προκειμένου να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου. Εναλλακτικά, θα μπορούσα να πω πως σε αναγκάζει να σταθείς γενναία απέναντί του και να τον πολεμήσεις. Στη δική μου περίπτωση, αυτό ήρθε με έναν από τους πιο σκληρούς τρόπους. Ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο στον πνεύμονα.
Advertisment
Επιτρέψτε μου να αναφέρω πως είμαι μοναχοπαίδι, με ιδιαίτερη αδυναμία στον μπαμπά. Ο ίδιος επρόκειτο για έναν δραστήριο άνθρωπο, ευφυή, πολυτάλαντο, αντικαπνιστή και ταγμένο στον υγιεινό τρόπο ζωής. Η διάγνωση έπεσε πάνω μου σαν κεραυνός εν αιθρία. Ο φόβος μετατράπηκε σε τρόμο, αλλά οι επιλογές μου ήταν περιορισμένες. Ο φόβος με κράτησε μακριά από το νοσοκομείο που νοσηλευόταν για 2 μέρες. Χρειαζόμουν χρόνο να επιλέξω αν θα αποστασιοποιηθώ μένοντας στο σπίτι, καταναλώνοντας ηρεμιστικά και κλαίγοντας τη μοίρα μου για το κακό που χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου, ή αν θα βοηθήσω, παρακάμπτοντας το φόβο μου. Μετά από αυτές τις 2 μέρες πήρα τη μεγάλη απόφαση. Ο φόβος δεν μπορούσε να με κρατήσει μακριά από τον πατέρα μου.
Πέρασα μαζί του, μέσα στο νοσοκομείο, 18 μέρες, σε συνεχή επαφή με γιατρούς, εξετάσεις και βέβαια την εικόνα του πολυαγαπημένου μου σε κατάσταση άκρως απελπιστική. Έτρεμα για τα αποτελέσματα κάθε εξέτασης. Ταράχτηκα στη σκέψη πως θα πάθαινα κι εγώ το ίδιο λόγω κληρονομικότητας. Δείλιαζα μπροστά στους ασπροφορεμένους γιατρούς και στις απαντήσεις που μου έδιναν κάθε φορά που τους ζητούσα ενημέρωση για την κατάσταση του πατέρα μου. Πονούσε το σώμα μου και η ψυχή μου. Βλαστήμησα τη μοίρα μου. Αν υπήρχε Θεός θα έπρεπε να με παρακαλέσει πολύ για να τον συγχωρήσω γι’ αυτό που περνούσα. Έκλαψα πολύ. Όλοι μου οι φόβοι στέκονταν μπροστά μου. Παρόλα αυτά συμμετείχα σε όλα. Παρά τη λιγοψυχία μου στεκόμουν όρθια απέναντι σε κάθε δυσβάσταχτη ανακοίνωση.
Εννοείται πως ήμουν σοκαρισμένη και τρομαγμένη, αλλά σιγά σιγά άρχισα να μη νιώθω και τόσο άβολα να κάθομαι σε ένα δωμάτιο με αρρώστους και παρά το θυμό που είχα για το Θεό, προσευχήθηκα πολύ για όλους τους. Ένιωσα πως μερικές από τις προσευχές μου εισακούστηκαν και κάποιοι από τους αρρώστους πήραν εξιτήριο υγιείς. Κοιτάζοντάς τους αναρωτήθηκα πώς νιώθουν. Και κάπου εκεί επέλεξα τη γενναιότητα αντί του φόβου. Αν εγώ φοβόμουν, πώς θα έπρεπε να νιώθει ο πατέρας μου; Ένιωσα βαθιά αγάπη για όλους τους. Αυτό το συναίσθημα δεν άφησε χώρο για το φόβο. Είχα βρει το μοναδικό πράγμα που μπορούσα να προσφέρω. Και αυτό έκανα.
Advertisment
Ο φόβος μέριασε να περάσει το μεγαλείο της αγάπης. Αγάπη για τον πατέρα μου, για τους υπόλοιπους ασθενείς που γνώρισα, για τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου όλο αυτό το διάστημα. Το σημαντικότερο από όλα είναι ότι ένιωσα αγάπη για μένα. Τελικά αντέχω απέναντι στις δυσκολίες, στην αρρώστια, στα μικρόβια, στη μυρωδιά του θανάτου. Δεν λύγισα μπροστά στον καρκίνο και την αποστειρωμένη εικόνα του πατέρα μου. Άρα υπήρχε κάποια κρυμμένη δύναμη μέσα μου, που δεν την γνώριζα; Ακόμα και αν οι αντοχές μου μειώνονταν, εγώ τις ανακτούσα με έναν κάπως μαγικό τρόπο. Ξεκάθαρα πλέον μέσα μου γνωρίζω πως αυτό το μαγικό συστατικό ονομάζεται ΑΓΑΠΗ.
Ακόμα και αυτή τη στιγμή που ο πατέρας μου βρίσκεται πολύ κοντά στο θάνατο, το μόνο που με παρηγορεί και καταλαγιάζει τους φόβους μου και τη θλίψη μου είναι η αγάπη. Η αγάπη με έκανε να αντέξω και να αντέχω ακόμα. Μέσα από την εμπειρία μου αγάπησα τα καλά και τα άσχημα της ύπαρξής μου. Ένιωσα αδύναμη αλλά πάνω από όλα ένιωσα δυνατή. Έδωσα στον εαυτό μου την ευκαιρία να δοκιμαστεί και να αντέξει. Και κάθε μέρα που περνάει είναι μια νίκη απέναντι στον φόβο. Είμαι εδώ και επιζώ μέσα σε αυτές τις τρομερές συνθήκες που βιώνω, αλλά νιώθω πιο αγέρωχη από ποτέ.
Τώρα που γνώρισα την πραγματικότητα του φόβου αγάπησα τη ζωή. Την αγάπησα γιατί έστω και αν είναι μικρή, έστω και αν επιφυλάσσει δυσκολίες και βάσανα εμπεριέχει το θαύμα της αγάπης. Είναι σπουδαίο που ο πατέρας μου έστω και σε αυτή την κατάσταση μπορεί να αισθάνεται ότι τον αγαπούν. Νιώθω πως η αγάπη τον ανακουφίζει έστω και λίγο.
Έχω λοιπόν να συμβουλέψω όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάποιου είδους φοβία να έρθουν αντιμέτωποι με τον φόβο τους προτού η ζωή τους αναγκάσει. Να πάρουν μια βαθιά ανάσα και να τρέξουν κατά πάνω του. Να τον πολεμήσουν με όπλο την αγάπη. Η μάχη μπορεί να κρατήσει πολύ ή λίγο. Αν όμως εγώ κατάφερα να σταθώ και να στέκομαι ακόμα ζωντανή απέναντι στο φόβο μου απλώς νιώθοντας αγάπη, τότε το μόνο σίγουρο σε αυτή τη ζωή είναι πως η αγάπη είναι ικανή να παλέψει και ίσως να νικήσει τα πάντα.
Λούση Δημήτρουλα
Powered by Διόπτρα
