Πόσες φορές σκεφτόμαστε όλα τα στραβά και τα ανάποδα που μας έχουν συμβεί κι ευχόμαστε να μην μας είχαν συμβεί; Νομίζω πολλές.
Σκεπτόμενοι όμως όλα αυτά, στην ουσία επιλέγουμε να αισθανθούμε πόνο, δυσαρέσκεια, απογοήτευση, απελπισία. Και ειλικρινά σε τι μας ωφελεί να σκεφτόμαστε κάτι το οποίο δεν μπορεί να αλλάξει και το οποίο μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα;
Advertisment
Σε τίποτα κι όλοι το ξέρουμε αυτό. Όμως να που δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτό που λέμε ανθρώπινη φύση. Έτσι λειτουργεί και πάντα έτσι θα λειτουργεί.
Η επικριτική φωνή μέσα στο κεφάλι μας, θα θελήσει να μας θυμίσει όλα μας τα λάθη, όλες μας τις αποτυχίες, όλους εκείνους που μας πλήγωσαν. «Αυτό που σου έκανε η τάδε ή ο δείνα τα ξέχασες; Πόσο σε πλήγωσε θυμάσαι; Να το θυμάσαι, να μην το ξεχάσεις ποτέ». Έτσι λειτουργεί αυτή η φωνή και δεν μας αφήνει να αγιάσουμε.
Όμως με αυτόν τον τρόπο τελικά επιλέγουμε τον πόνο και όχι κάποιο μάθημα που κρύβει μια εμπειρία. Αφήνουμε στο σήμερα να μας πονά και να μας ταλαιπωρεί κάτι από το χθες, ακόμη κι αν έχει περάσει πολύς καιρός. Στην ουσία δίνουμε στον άνθρωπο ή σε κάποιο γεγονός που μας πόνεσε την άδεια να συνεχίσει να μας πονά. Είναι σαν να του λέμε: «έλα συνέχισε να με πονάς. Δεν πειράζει που αυτό που έγινε, έγινε πριν πολύ καιρό. Εγώ θέλω να με πονάει και σήμερα».
Advertisment
Και το ‘αστείο’ της υπόθεσης είναι ότι αν ερχόταν κάποιος και μας έλεγε: κοίτα, θέλω να σε εγκλωβίσω, να σε ελέγχω, να σου λέω πώς θα σκέφτεσαι, να σε πονάω και να σε βασανίζω», θα ψάχναμε να του δείξουμε την πιο κοντινή πόρτα. Όμως επιτρέπουμε στις σκέψεις μας και στα συναισθήματά μας να παίξουν αυτόν τον ρόλο.
Επιτρέπουμε στον εαυτό μας να γίνει ο τύραννός μας. Γιατί εμείς τυραννάμε τελικά τον εαυτό μας. Δεν μας τυραννά για παράδειγμα ο τάδε ή η τάδε που κάποτε μας έκαναν κάτι. Εκείνοι ούτε που ξέρουν ότι ακόμη είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και ότι μας ελέγχουν. Έφυγαν, αλλά είναι ακόμη εκεί. Μεγάλη τους τιμή! Ευτυχώς δεν το ξέρουν.
Είναι όμως μέρος της ανθρώπινής μας φύσης να τυραννάμε τον εαυτό μας με γεγονότα που μας τάραξαν και μας πλήγωσαν. Δεν υπάρχει τρόπος να κλείσουμε την πρόσβαση σε αναμνήσεις, εμπειρίες ή βιώματα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε αντ’ αυτού, είναι να σταματήσουμε να νιώθουμε άσχημα για όλα εκείνα που έχουν γίνει και να δούμε ότι μέσα από όλα τα γεγονότα που μας σημάδεψαν, σμιλευτήκαμε.
Γίναμε αυτοί που είμαστε, μάθαμε όσα μάθαμε, είδαμε πώς πετυχαίνει κάτι και πώς δεν πετυχαίνει κάτι, μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, εξελιχθήκαμε. Και αν το δούμε πιο προσεκτικά, τελικά θα ανακαλύψουμε ότι κάθε μια από τις εμπειρίες μας, ακόνισε τις ικανότητές μας. Άρα, τίποτε δεν πήγε χαμένο!
- Τίποτα από όσα βιώνουμε δεν πάει χαμένο - 20 Σεπτεμβρίου 2019
- Σχέσεις: Κάθε πρόκληση ένα μάθημα και δώρο; - 22 Μαΐου 2019
- Για όλα φταίνε οι άλλοι… - 6 Μαρτίου 2019
