Ο πόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όπως η χαρά ή η απόλαυση. Τείνουμε να θεωρούμε ότι ήρθε το τέλος του κόσμου, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από μια έκφανση της ύπαρξής μας. Συνεπώς, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο. Κάθε προσπάθεια εναντίον του αποδεικνύεται εξουθενωτική και ανούσια.
Ο πόνος, ο ψυχικός, όπως και η χαρά, μας φέρνει πιο κοντά στην ουσία μας. Και τα δύο μας παρέχουν σημαντικά μαθήματα και μας καθοδηγούν μέσα στη ζωή. Αλλά πολλές φορές μετατρέπουμε τον πόνο σε ένα συνεχές βασανιστήριο, χωρίς να καταφέρνουμε να αποκομίσουμε τίποτα από αυτή μας την εμπειρία;
Advertisment
Δεν είναι κακό ή αρνητικό να νιώθουμε νοσταλγία. Ούτε είναι καλό να θέλουμε να περάσουμε χρόνο μόνοι με τον πόνο μας. Για την ακρίβεια, είναι απαραίτητο να έχουμε και τέτοιες στιγμές.
Μεταμορφώνοντας τον πόνο μας σε μια εμπειρία μάθησης
Όμως, μπορούμε να μετατρέψουμε τον πόνο μας σε μια εμπειρία μάθησης και να αυξήσουμε την εμπειρική μας σοφία. Πώς; Ο Jose Antonio Garcia-Monge, ψυχολόγος, το εξήγησε σε ένα από τα βιβλία του. Εκεί έγραψε πως όταν κάποιος έχει συμμετάσχει στην προσωπική διαδικασία μέσα από την οποία τόσα πολλά ανήσυχα μυαλά έχουν ταξιδέψει, φτάνει σε ένα επίπεδο σοφίας, που του αποδεικνύει ξανά και ξανά ότι είναι άνθρωπος και μέρος της ίδιας της ζωής σε αυτό το σύμπαν. Κι όμως, το προσωπικό βασανιστήριο το οποίο προσθέτουμε στον ήδη υπάρχοντα πόνο, μπορούμε να το ξεφορτωθούμε. Πώς;
1. Χρειάζεται να τον αναγνωρίσουμε
Αναγνωρίζουμε αν ο πόνος αυτός μας επηρεάζει ψυχικά, σωματικά, κοινωνικά ή υπαρξιακά. Υπάρχουν διάφορα είδη και χρειάζεται να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον τύπο του. Να τον κοιτάξουμε καταπρόσωπο και να μείνουμε μαζί του για ένα λεπτό.
Advertisment
2. Διατηρούμε έναν ειλικρινή διάλογο μαζί του
Για να ξεκινήσουμε έναν διάλογο με τον πόνο μας, χρειάζεται να είμαστε ξεκάθαροι. Ο πόνος μας προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάτι διακόπτει την ψυχική μας ηρεμία. Γι’ αυτό, χρειάζεται να καταλάβουμε από πού προέρχεται ο πόνος και γιατί εμφανίζεται. Απαντώντας σε αυτές τις ερωτήσεις, έχουμε ήδη καταφέρει ένα πελώριο επίτευγμα.
3. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη γι’ αυτόν
Αυτό δεν σημαίνει να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας. Η ενοχή επιδεινώνει τον πόνο, δεν τον «λύνει». Αποδεχτείτε την ευθύνη για τον πόνο σας σημαίνει να αναγνωρίσετε τι κάνετε που τον αυξάνει και τον κάνει να επιμένει. Πώς μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου ή πώς μπορώ να ζητήσω βοήθεια για να το χειριστώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;
4. Ωριμάζουμε μέσα από αυτόν
Υπαρξιακά, είμαστε μεγαλύτεροι από τον πόνο μας. Δεν είμαστε αυτός, δεν μας προσδιορίζει. Είμαστε κάτι πολύ παραπάνω, διαθέτουμε ισχυρές πηγές που μένουν να τις ανακαλύψουμε και να τις χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε τη μετάβαση. Στο τέλος της ημέρας, είναι το μάθημα που μένει και μπορεί να μας καθοδηγήσει ακόμα και μέσα από τον πόνο.
Μετάφραση – Επιμέλεια: Στέφη Βαρούχου
