Ο εσωτερικός μηχανισμός της αυτοπροστασίας μας, είναι εκείνος που δημιουργεί την ανάγκη προστασίας όταν δημιουργούμε βαθύτερες σχέσεις γινόμαστε πιο ευαίσθητοι με τους ανθρώπους που επιλέγουμε να έχουμε έναν ιδιαίτερο δεσμό, καταδεικνύει μια μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Couple and Relationship Therapy.
Η σχέση που δομούμε με άλλους ανθρώπους, καθοδηγείται κυρίως από το ένστικτο, το οποίο και επιλέγει να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον και να μοιραζόμαστε κοινά συναισθήματα, σύμφωνα με την ψυχολόγο Ρακέλ Πιλ που διεξήγαγε την έρευνα. Αυτή η σύνδεση όμως, μπορεί να δημιουργήσει εμπειρίες πόνου και τότε να παρέμβει και πάλι το ένστικτο της αυτοπροστασίας και να δημιουργήσει τις απαραίτητες αποστάσεις ώστε να μην πληγωθούμε.
Advertisment
Στην ουσία, το τραύμα είναι αυτό που προσπαθούμε να αποφύγουμε, το οποίο μπορεί να προέκυψε σε προηγούμενες σχέσεις και να μην θέλουμε να μας ξανασυμβεί, αυτό προέρχεται από το ένστικτο της αυτοπροστασίας μας.
Με αυτό τον τρόπο και μηχανισμό όμως αυτοϋπονομεύεται η σχέση μας, η οποία δημιουργεί μια προκατάληψη εκδικητικής προστασίας. Αυτή η προκατάληψη συντελείται από το γεγονός της πεποίθησης μας, ότι οι σχέσεις γενικά δεν διαρκούν πολύ και έτσι, πρέπει να λάβουμε σχεδόν από την αρχή τους προληπτικά μέτρα αυτοπροστασίας. Εκεί ακριβώς βρίσκεται να εδρεύει η δυσκολία μας στο να δημιουργήσουμε από την αρχή σχέσεις που θα διαρκέσουν στον χρόνο.
Η έρευνα βασίστηκε επάνω σε αναλυτικές συζητήσεις σε ένα μικτό δείγμα 696 ανθρώπων που συμμετείχαν σε αυτή, ώστε να γίνει κατανοητό γιατί αυτοκαταστρέφουν τις σχέσεις τους ως έναν μηχανισμό προστασίας. Από την διαδικασία αυτή βγήκαν τρία κυρίως συμπεράσματα :
Advertisment
- Η καταστροφική πολλές φορές αυτοάμυνα, έχει κύριο σκοπό να μην μπούμε στον ρόλο του θύματος.
Κάποιος μπορεί να αισθάνεται, ότι δέχεται επίθεση μέσω της συνεχούς κριτικής του συντρόφου του ή να αισθάνεται ευάλωτος στη σχέση του και να φοβάται ότι θα πληγωθεί. Ως εκ τούτου, για να καταπολεμήσει αυτά τα συναισθήματα, προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο επιστρατεύοντας εκ των προτέρων άμυνες.
- Η δυσκολία να εμπιστευθούμε, είναι μια μαθημένη στάση και συμπεριφορά.
Για παράδειγμα, κάποιο άτομο μπορεί να αναμένει ότι θα πληγωθεί, η εμπιστοσύνη που δείχνει επειδή κάτι τέτοιο έχει συμβεί στο παρελθόν ή επειδή αυτό πιστεύει ότι ισχύει στις σχέσεις. Ως αποτέλεσμα, οι προσδοκίες του μπορεί συχνά να πυροδοτούν συμπεριφορές που εκπληρώνουν αυτή την «προφητεία».
- Για πολλούς ανθρώπους είναι δύσκολο να βρουν ένα υγιή, αλλά και ασφαλή τρόπο, να δομήσουν μια σχέση από την αρχή και κυρίως στο πώς να συμπεριφερθούν μέσα σε συνθήκες δέσμευσης.
Πιθανώς να μην είχαν θετικά πρότυπα στην πρώιμη ζωή τους. Η εξάσκηση στις δεξιότητες στις σχέσεις, όπως η ειλικρινής και ανοιχτή επικοινωνία και η διαχείριση των προσδοκιών, μπορεί να βοηθήσει να επανέλθει μια σχέση στο σωστό δρόμο.
Η μελέτη προσφέρει επίσης, πέντε χρήσιμες συμβουλές για να αντιμετωπίσετε τα δικά σας μοτίβα αυτοσαμποτάζ στη σχέση ή αυτά του συντρόφου σας. Αν βιώνετε μία κατάσταση αυτοσαμποτάζ στη συναισθηματική ζωή σας, η Πιλ συνιστά να δουλέψετε στα εξής:
- Ανάπτυξη της εμπιστοσύνης με παράλληλη μείωση του φόβου και της αμφισβήτησης ότι, θα υπάρξει απιστία ή πληγή ώστε να μην ενεργοποιηθούν στο μέγιστο από την αρχή οι καταστροφικοί μηχανισμοί αυτοπροστασίας.
- Επίπεδο δέσμευσης, μπορεί να σας βοηθήσει να αποφύγετε τα προβλήματα της υπερβολικής δέσμευσης ή της ανοχής μιας απαράδεκτης συμπεριφοράς.
- Είναι σημαντικό να δημιουργηθούν κανάλια σωστής επικοινωνίας, με στόχο την επίλυση η απάντηση σε τυχόν ανησυχίες και αυτά να μην αντιμετωπίζονται με στοιχεία από το παρελθόν που δεν αρμόζουν στην παρούσα νέα κατάσταση.
- Η ανασφάλεια, είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά που κάποιος μπορεί να κουβαλάει μαζί του από παρελθοντικές εμπειρίες, κάτι το οποίο μπορεί να επηρεάσει ουσιαστικά μια νέα εμπειρία δέσμευσης. Η προσπάθεια μείωσης αυτού του ψυχολογικού εμποδίου, είναι σημαντική αλλά και απαραίτητη προσπάθεια που πρέπει να γίνει.
- Η αποδοχή ότι κάθε σχέση εμπεριέχει στοιχεία ρίσκου, πληγής και αποτυχίας, πρέπει να είναι κάτι το δεδομένο, κάτι που πρέπει κάποιος να γνωρίζει όταν παίρνει μια απόφαση δέσμευσης και ότι όλα αυτά τα στοιχεία είναι εκτός ελέγχου σας. Αυτή όμως ακριβώς η αποδοχή, είναι ικανή από μόνη της να κάνει μια σχέση ικανοποιητική.
Καταλήγοντας, η Πιλ συμπεραίνει πως αν από την αρχή γνωρίζουμε αυτούς τους κινδύνους, μπορούμε να δουλέψουμε πλέον επάνω στην ουσιαστική ανομοίωση τους μαζί με εκείνο του φόβου και να γίνουμε λιγότερο ευάλωτοι, αλλά και πιο έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και με πιο ουσιαστικές βάσεις να προχωρήσουμε πιο αυθεντικοί στην νέα μας σύνδεση και δέσμευση.
