Οι πράξεις, οι σκέψεις ή τα συναισθήματα μπορούν να χαρακτηρίσουν τον Εαυτό μας;
Το να κάνουμε το καλό πάντα, καταπιέζοντας τα συναισθήματά μας και τις ανάγκες μας πολλές φορές, είναι το ζητούμενο;
Advertisment
Το να κάνουμε απλές θετικές σκέψεις, καταπιέζοντας τις εσωτερικές αντιδράσεις είναι το ζητούμενο;
Και τι γίνεται όταν, παρόλο που κάνουμε πάντα το καλό και κάνουμε θετικές σκέψεις, η ζωή μας εξακολουθητικά δεν είναι όμορφη;
Τι γίνεται όταν, όλα αυτά που υποτίθεται ότι θα μας έκαναν ευτυχείς, στο τέλος μας αρρωσταίνουν;
Όταν παρουσιάζεται η δυσλειτουργία στο σώμα μας, τι γίνεται τότε;
Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι η ασθένεια είναι ένα απλό φυσικό φαινόμενο του κόσμου τούτου…όπως η βροχή, ο αέρας, οι κεραυνοί…Το Σύμπαν ολόκληρο είναι ένα φυσικό φαινόμενο…Είναι όμως;
Advertisment
Η φυσική ασθένεια είναι μια δυσλειτουργία…
Και μια δυσλειτουργία μόνο από την καταπίεση μπορεί να προκύψει…
Εύκολο είναι να βρούμε που μας καταπιέζουν οι άλλοι…
Το δύσκολο είναι να δούμε με ειλικρίνεια που καταπιέζουμε εμείς τον Εαυτό μας και την αυθεντικότητά μας και πόσο την μπερδεύουμε με την παρόρμηση…
Η καταπεσμένη αυθεντικότητα ξεπροβάλλει πάντα σαν παρόρμηση…τόσο που κανείς μπερδεύεται με τα συναισθήματά του…Είναι πηγαία ή παρορμητικά;
Καταπιέζοντας όσα θεωρούμε ότι θα μας χαρακτήριζαν «κακούς», το μόνο που κάνουμε είναι να ανοίγουμε χώρο στην παρόρμηση να το κάνει, μέσω της επίκρισης.
Η παρόρμηση είναι συναισθήματα χωρίς νοημοσύνη…ασυνείδητα!
Καμιά φορά μοιάζει και με τις πράξεις μας που φαίνονται να γίνονται χωρίς νοημοσύνη…
Έτσι τα συναισθήματα χωρίς νοημοσύνη παίρνουν την σκυτάλη και γίνονται αυθαιρεσίες…
Άλλα σκεφτόμαστε, άλλα θέλουμε και άλλα κάνουμε τελικά…
Από πού να το πιάσουμε;
Μα από την ασθένεια του καλού και του κακού φυσικά…
Αυτή που ορίζει και την εικόνα που έχουμε για εμάς και τους άλλους…
Η συγχώρεση είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο…
Η ολοκληρωτική απουσία της μνησικακίας όμως είναι το δυσκολότερο…
Η συγχώρεση είναι μια πνευματική δράση που ολοκληρώνει τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας σε μία μόνο πράξη Ελευθερίας.
Χωρίς πνευματική ουσία, η συγχώρεση είναι απλά μια ακόμα ερμηνεία κάποιας θρησκευτικής εντολής, ενόσω τα συναισθήματα καταπιέζονται να παραμείνουν ανώριμα…
Υπάρχει μόνο ένα Σημείο μέσα μας που είναι Ελεύθερο να Αγαπήσει και να Αγαπηθεί…Ένας Πυρήνας που για να τον φτάσουμε χρειαζόμαστε Κατεύθυνση, προσανατολισμένη προς το θεϊκό, γυμνωμένη από τις ωραιοποιήσεις του θεϊκού και τους φόβους που προκαλεί η απογύμνωση της Ευθύνης!
Η Αυθεντική μας Φύση πνευματοποιεί τα ένστικτα και απορρίπτει τους προγραμματισμούς του καλού και του κακού…
Η λειτουργικότητα ενός Ανθρώπου δεν αφορά τις φυσικές του ανάγκες μόνο, αλλά και τις συναισθηματικές και τις πνευματικές του ανάγκες, που δεν τελειώνουν στην αγάπη, ούτε στην προσευχή…
Αν ο Θεός είναι πανταχού Παρών, αυτό δεν αφορά το ότι μας βλέπει και μας ακούει και μας κρίνει, δεν αφορά το ότι μας υπομένει, μας αγαπά και μας συγχωρεί, είτε θυμώνει και μας τιμωρεί, από ένα ουράνιο πεδίο…
Δυστυχώς αυτό το πεδίο είναι μέσα μας
Και λέω δυστυχώς, γιατί χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο δεν μπορούν να το νιώσουν σαν αλήθεια, παρόλο που το γνωρίζουν σαν αλήθεια…
Η εικόνα μας καταρρίπτεται τελευταία στις προτιμήσεις μας, όσον αφορά την αυθεντικότητά μας και την απλότητα που εκείνη κάνει λειτουργική την Ανθρώπινη Φύση μας και εντέλει την Ζωή μας στον Κόσμο του Θεού και του Ανθρώπου…
Ποιος είμαι ή ποιος μου φαίνομαι ότι είμαι;
Μια ερώτηση που δεν έχει τεθεί, ενόσω ο Φυσικός Κόσμος είναι πεδίο των ανθρώπων…
Μα μια ερώτηση δεν χρειάζεται να τεθεί, για να πάρουμε απαντήσεις…
Αρκεί να στέψουμε την προσοχή μας λίγο παραπάνω στις απαντήσεις που μας δίνονται καθημερινά μέσα από την Ζωή και απλόχερα μάλιστα…
Βλέπετε ο Εαυτός μας είναι με το μέρος μας…Μας απαντάει χωρίς καν να τον ρωτήσουμε
Είναι εκείνο το Φως που δεν μπορούμε να μην νιώσουμε ότι είναι Αληθινό, γιατί η Πηγή του μας ανυψώνει, πέρα από το καλό και το κακό…Δεν έχει πλουμίδια και υποσχέσεις…έχει Αγάπη και Σοφία
Βάσω Νικολοπούλου – Αλέκος Χρυσόπουλος
