Σήμερα, ο Morrie μας ζήτησε να κάνουμε ένα πείραμα. Μας είπε να σταθούμε όρθιοι, μακριά από τους συμφοιτητές μας και να αφεθούμε να πέσουμε προς τα πίσω περιμένοντας να μας κρατήσει κάποιος από τους συμφοιτητές μας. Οι περισσότεροι από εμάς νιώθαμε άβολα και ενώ καταφέρναμε να γείρουμε προς τα πίσω λίγα εκατοστά, στη συνέχεια σταματούσαμε και γελούσαμε κάπως αμήχανα.
Τελικά μια μαθήτρια, ένα λεπτό, ήσυχο, μελαχρινό κορίτσι που είχα παρατηρήσει ότι σχεδόν πάντοτε φορούσε φαρδιά, λευκά πουλόβερ, σταύρωσε τα χέρια πάνω στο στήθος της, έκλεισε τα μάτια της κι έγειρε προς τα πίσω.
Advertisment
Για μια στιγμή, ήμουν βέβαιος ότι θα έπεφτε στο πάτωμα. Την τελευταία στιγμή, κάποιος την άρπαξε από τους ώμους και την κράτησε γερά.
Οι περισσότεροι φοιτητές έμειναν έκπληκτοι, κάποιοι χειροκρότησαν κιόλας. Ο Morrie χαμογέλασε και είπε στην κοπέλα: «Βλέπεις, η διαφορά ήταν ότι έκλεισες τα μάτια σου. Μερικές φορές δεν μπορούμε να πιστέψουμε αυτό που βλέπουμε και πρέπει να πιστέψουμε αυτό που αισθανόμαστε. Αν θέλετε οι άλλοι να σας εμπιστεύονται, πρέπει να τους εμπιστευτείτε κι εσείς – ακόμα και όταν βρίσκεστε στο σκοτάδι. Ακόμα και όταν νιώθετε ότι «πέφτετε» από ψηλά.
Πηγή: απόσπασμα από το βιβλίο «Tuesdays With Morrie» του συγγραφέα Mitch Albom
Advertisment
