Άνθρωποι με χαμηλό προφίλ
Κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν το φως. Προτιμούν τη σκιά.
Όχι τη δική τους, αλλά των άλλων.
Θεωρούν πως τους παρέχει μεγαλύτερη σιγουριά.
Επειδή είναι ανασφαλείς. Αλλά γεμάτοι ερωτηματικά και συμπλέγματα.
Και μια δόση χαμηλής αυτοεκτίμησης, να λειτουργεί ως στέγαστρο.
Advertisment
Φωλιάζουν σε μια σκοτεινή γωνία και παρατηρούν την ίδια τους τη ζωή να κυλά από τα χέρια τους σαν νερό.
Εκείνοι παραμένουν βουβοί παρατηρητές, λες και το θέαμα δεν τους αφορούσε ούτε τώρα, ούτε ποτέ.
Κανείς δεν τους παίρνει είδηση ότι υπάρχουν και κυκλοφορούν ανάμεσα μας.
Ούτε καν οι ίδιοι παίρνουν χαμπάρι τον εαυτό τους.
Άλλωστε το θέαμα είναι τόσο βαρετό, ακόμα και γι’ αυτούς.
«Μερικοί άνθρωποι παιδί μου είναι γεννημένοι για να ζουν και να πεθαίνουν χωρίς να τους αντιληφθεί κανείς. Φρόντισε να μη συμπεριληφθείς ποτέ σε αυτή την κατηγορία», μου έλεγε ο πατέρας μου.
Advertisment
Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που από μικρή είχα μια εκ γενετής αλλεργία στους ανθρώπους με προφίλ πολύ χαμηλών τόνων.
Πάντα τους απέφευγα όπως ο δαίμονας το λιβάνι.
Τους υπερβολικά ήσυχους και τους υπέρ του δέοντος, καλούς.
Ειδικά γι’ αυτούς, κουβαλάω πάντα καλάθι κατηγορίας μυρμηγκιού.
Επειδή ποτέ δεν μου ενέπνευσαν την ελάχιστη εμπιστοσύνη.
Ο υπερβολικά καλός άνθρωπος, είναι κατά κανόνα ο υποκριτικά καλός.
Αυτός που θα σου φέρει ένα ύπουλο χτύπημα κάτω από τη ζώνη, προτού πεις κύμινο.
Γιατί στον άνθρωπο ενυπάρχει το καλό και το κακό.
Απλώς η δοσολογία των υλικών σπάνια είναι αρμονική.
Σε κάποιους υπερέχει το καλό κι ας έχουν και κάποιες εκρήξεις κακίας και σε κάποιους άλλους υπερέχει το κακό με τις αντίστοιχες εκρήξεις καλοσύνης.
Ο υπερβολικά ήσυχος και πάντα καλωσυνάτος άνθρωπος, λειτουργεί σαν τη συγκαλυμμένη διαφήμιση.
Άλλα σου δείχνει, άλλα εννοεί.
Τις περισσότερες φορές δεν σου δίνει καν την ευκαιρία να αντιδράσεις.
Γι αυτή την κατηγορία ανθρώπων μιλάω, αυτούς εννοώ όταν αναφέρομαι σε κείνους που ζουν στη σκιά, επιβάτες στο τρένο της ζωής άλλων, τους οποίους επιλέγουν κατά τη βόλεψή τους.
Για να τους παρατηρούν, να τους φθονούν και να τους κρίνουν, κάτω από το πέπλο της προσποιητής καλοσύνης και παθητικότητας.
Σαν βαμπίρ που αναζητούν εναγωνίως το επόμενο θύμα, του οποίου θα απομυζήσουν το αίμα για να τραφούν και να επιβιώσουν.
Ούτε που να σκεφτούν πως το να ζεις στο φως της δικής σου ζωής είναι υγεία, αλλά στη σκιά κάποιου άλλου, αρρώστια.
Κρίμα, γιατί όταν χάσουν το τρένο της δικής τους ζωής, δεν θα έχουν την ευκαιρία να έρθει άλλο.
Θα παραμείνουν πεταμένοι και ανύπαρκτοι στην αναμονή της αποβάθρας, φθονώντας αυτό που δεν πρόκειται να ζήσουν και αυτό που δεν γεύτηκαν ποτέ.
Νέο τρένο, ασφαλώς δεν έρχεται.
Ταξίδευε λοιπόν πάντα πρώτη θέση στη ζωή σου κι όπου φτάσεις, γιατί το μόνο που υπάρχει μετά, είναι η τρίτη θέση στη ζωή των άλλων.
