Άρθρο της Jamie Greenwood
Για πολλά χρόνια, ποτέ δεν έλεγα στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους πώς ένιωθα. Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον όπου οι φωνές, το κλείσιμο της πόρτας με θόρυβο και η πεποίθηση ότι ύστερα από όλα αυτά τίποτα δυσάρεστο δεν είχε συμβεί, με έκαναν να αποφασίσω γρήγορα ότι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγω τις συγκρούσεις στην ενήλικη ζωή μου είναι να παραμείνω ήρεμη και να διατηρήσω χαμηλούς τόνους. Αυτό φυσικά αποτελούσε πρόκληση, δεδομένου ότι έχω μια τάση να μιλάω πολύ και να βρίζω. Πάντως κατάφερα να διατηρήσω χαμηλούς τόνους.
Advertisment
Στην πραγματικότητα, ο πρώην σύζυγός μου κι εγώ τσακωθήκαμε μόνο 2 φορές μέσα στα 8 χρόνια που ήμασταν μαζί. Κάθε φορά που θύμωνε, προσπαθούσα να δείξω κατανόηση και να τον δικαιολογώ. Αν ήμουν εγώ θυμωμένη επειδή γύριζε στο σπίτι αργά ή με κατσάδιαζε επειδή δεν ήταν τακτοποιημένο, έλεγα στον εαυτό μου γρήγορα ότι δεν ήταν κάτι σημαντικό. Έπρεπε να το ξεπεράσω. (Έκλαψα μόνο 2 φορές κατά τη διάρκεια των τόσων χρόνων που ήμασταν μαζί. Εκείνη τη στιγμή αυτό το ονόμαζα δύναμη. Τώρα πλέον θεωρώ ότι απλώς έμενα σε απραξία).
Την ίδια αντίδραση είχα και με τους φίλους μου. Κάθε φορά που με ρωτούσαν πώς ήμουν, τους έλεγα ότι ένιωθα τέλεια. Κάθε φορά απαντούσα τα ίδια διατηρώντας θετική διάθεση. Έλεγα στον εαυτό μου ότι κανείς δεν θέλει να συναναστρέφεται με καταθλιπτικούς ανθρώπους. Για ποιο λόγο να εκπέμπω περισσότερη αρνητική ενέργεια στον κόσμο;
Και όμως, η αλήθεια ήταν ότι δεν μπορούσα να αποδεχτώ την ιδέα ότι οι φίλοι μου θα ήξεραν τι κρύβεται κάτω από το χαμόγελό μου. Στην πραγματικότητα ασφυκτιούσα μέσα στον γάμο μου, αισθανόμουν ότι δεν εξελισσόμουν στη δουλειά μου κι ένιωθα αχάριστη που εξακολουθούσα να νιώθω άδεια. Δεν μπορούσα να ανοιχτώ στους άλλους επειδή δεν είχα ιδέα πώς να είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου.
Advertisment
Σχεδόν όλοι οι πελάτες μου κάνουν το ίδιο πράγμα. Αυτή η αντίδραση είναι βαθιά ριζωμένη σε έναν έντιμο στόχο: νομίζουμε ότι αν διατηρήσουμε χαμηλούς τόνους, θα σώσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Αν δεν αντιδρούμε, δεν θα υπάρχουν καυγάδες.
Αν διατηρούμε θετική διάθεση, όλοι θα είναι ευτυχισμένοι.
Αν δεν λέμε τίποτα, κανείς δεν θα πληγωθεί.
Αν αφήνουμε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους χωρίς να αντιδρούμε, όλοι θα νιώθουν άνετοι και χαλαροί.
Το πρόβλημα είναι ότι όλοι θα νιώθουν όντως έτσι, εκτός από εσάς.
Στην πραγματικότητα, ο πιο γρήγορος τρόπος για να αισθάνεστε κολλημένοι, παγιδευμένοι και αποσυνδεδεμένοι από τη ζωή σας είναι να αποφεύγετε τις συγκρούσεις συνεχώς, να προσπαθείτε πάντα να εξομαλύνετε τα πράγματα, να «φέρεστε σαν ενήλικες» και να κρατάτε το στόμα σας κλειστό όταν η αλήθεια σας πιέζει για να βγει στην επιφάνεια. Αν έχουμε συνηθίσει να κρατάμε χαμηλούς τόνους, η ιδέα του να αφήσουμε τα συναισθήματά μας να φανούν στους άλλους φαντάζει τρομακτική.
Πώς λοιπόν μπορείτε να λέτε την αλήθεια χωρίς συνέπειες;
Αρχίστε να την καταγράφετε. Όταν ο γάμος μου τινάχτηκε στον αέρα και εγώ ακόμα προσπαθούσα απεγνωσμένα να κάνω τη ζωή μου να φαίνεται «φυσιολογική» και φοβόμουν τρομερά να μιλήσω, άρχισα να καταγράφω τα συναισθήματα που δεν μπορούσα να εκφράσω. Δημιούργησα ένα ασφαλές μέρος όπου εξερευνούσα τις συγκρούσεις χωρίς να φοβάμαι ότι θα με κατακρίνουν, ότι θα πλήγωνα τα συναισθήματα των άλλων ή ότι είμαι υποχρεωμένη να διατηρήσω χαμηλούς τόνους.
Στην πραγματικότητα, η αληθινή γαλήνη ήρθε όταν άρχισα να καταγράφω τα πάντα. Όσο περισσότερο άφηνα τον εαυτό μου να εκφράζει τα συναισθήματά του χωρίς να τα συγκρατώ, τόσο πιο ήρεμη ένιωθα. Βρήκα έναν τρόπο να λέω και να αισθάνομαι όλα όσα ποτέ δεν είχα την ευκαιρία (ή το θάρρος) να εκφράσω μέσα στον γάμο μου. Τώρα πλέον συνειδητοποιώ ότι η γραφή έφερε ηρεμία σε τομείς που ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσε να υπάρχει, όπως στην προσωπική μου ζωή.
Έβγαινα με κάποιον για περίπου 3 μήνες και είχα καταλάβει ότι δεν πήγαινε άλλο καθώς κι ότι θα θύμωνε αν του έλεγα να χωρίσουμε. Δεν ήθελα να κάνω κάποιο λάθος, να τον πληγώσω ή να θυμώσει, γι’ αυτό άφησα τον φόβο μου να νικήσει και αποφάσισα να μην μιλήσω. Και όμως, αυτό το συναίσθημα συνέχιζε να με βασανίζει μέχρι που δεν άντεξα άλλο και άρπαξα το ημερολόγιό μου. Έγραψα τα πράγματα όπως ήταν από τη δική μου πλευρά και ύστερα έγραψα και αυτά που πίστευα ότι θα ίσχυαν από τη δική του πλευρά. Έγραψα τη συγκεκριμένη γλώσσα με την οποία θα ήθελα να απευθυνθώ σε αυτόν και γέμισα τη σελίδα με όλα αυτά που είχαν συσσωρευτεί μέσα μου.
Αφού εξέφρασα γραπτώς όλα μου τα συναισθήματα, 2 πράγματα συνέβησαν:
1. Ένιωσα απίστευτα ανακουφισμένη και άνετη έχοντας πει την αλήθεια μου.
2. Επειδή πλέον διέθετα τη σωστή μέθοδο που ήθελα να χρησιμοποιήσω, ένιωσα αρκετά δυνατή ώστε να παρακάμψω τον φόβο μου μήπως απογοητεύσω τον σύντροφό μου και να μοιραστώ την αλήθεια μου μαζί του.
Η ομορφιά της γραφής είναι το γεγονός ότι σας δίνει χώρο για να εκφράσετε τα πάντα και στη συνέχεια σας βοηθά να αποφασίσετε τι πρέπει να πείτε με έναν τρόπο αληθινό και ενθαρρυντικό.
Αυτή την εβδομάδα, αντί να αποφύγετε τις συγκρούσεις ή να προσπαθήσετε όπως πάντα να «διατηρήσετε θετική διάθεση», αφήστε τον εαυτό σας να αντιμετωπίσει όσα έχετε καταγράψει στο χαρτί. Γράψτε, σχεδιάστε, ζωγραφίστε. Δείτε τι είναι αυτό που θεωρείτε πως «δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό» και πρέπει πραγματικά να το εκφράσετε. Δείτε πώς θα νιώσετε αν το αφήσετε να βγει από μέσα σας και αν θα αποκτήσετε μια εσωτερική αίσθηση γαλήνης.
Δεν χρειάζεται να μοιραστείτε τα συναισθήματά σας με άλλους ανθρώπους ακόμα. Αυτό θα έρθει σύντομα. Προς το παρόν, απλώς ξεκινήστε με μια κενή σελίδα συγχώρεσης.
