Στο εξαιρετικό βιβλίο «Το Οδοιπορικό της Επιστροφής», Εκδόσεις ΔΙΟΝ, ο πρωταγωνιστής, Μιχαήλ Θωμάς ταξιδεύει πίσω στην εστία. Στο ταξίδι του αυτό περνάει από 7 οίκους όπου εκπαιδεύεται για τη μεγαλύτερη μάχη που πρέπει να δώσει πριν τελικά φτάσει στην εστία. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι ένα μέρος της διδασκαλίας που έλαβε ο Μιχαήλ Θωμάς στον Τρίτο Οίκο.
[divider]Απόσπασμα[/divider]
Advertisment
…«Μιχαήλ Θωμά της Αγνής Πρόθεσης – δείξε μου το σημείο της φώτισης σου».
«Δεν καταλαβαίνω», είπε ο Μάικ.
«Πού βρίσκεται η αγνή πρόθεση σου; Πού βρίσκεται η αγάπη σου; Πού βρίσκεται εκείνο το κομμάτι σου που γνωρίζει τον Θεό;» Ο Πράσινος μιλούσε με ένταση και συνέχισε, «Ορίστε – δείξε μου εκείνο το μέρος της βιολογίας σου που περιέχει αυτά τα στοιχεία».
Advertisment
Ο Μάικ δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ. Καταλάβαινε πλέον ότι ο Πράσινος, που δεν ήταν άνθρωπος, ήθελε να του δείξει ο Μάικ πού βρίσκονταν οι αξίες αυτές στο σώμα του.
«Μερικά είναι εδώ». Ο Μάικ έδειξε στο μέτωπο του. «Και κάποια είναι εδώ». Μάικ έβαλε την παλάμη του πάνω στο στήθος του. «Εδώ νιώθω αυτά που με ρωτάς».
«Λάθος!» δήλωσε ο Πράσινος με δυνατή φωνή που τρόμαξε τον Μάικ. «Θες να ξαναπροσπαθήσεις;»
Αργά, ο Μάικ άρχισε να δείχνει κάθε σημείο στο σώμα του, ρωτώντας τον Πράσινο εάν ήταν εδώ ή εκεί, καθώς συνέχιζε να δείχνει. Κάθε φορά, ο Πράσινος έδινε αρνητική απάντηση.
«Παραιτούμαι, Πράσινε», είπε ο Μάικ, απηυδισμένος που είχε δείξει σχεδόν κάθε σημείο του σώματος του. «Πού είναι;»
«Άσε με να σου πω πρώτα ένα ανέκδοτο, Μιχαήλ Θωμά. Και μετά μπορείς να ξαναπροσπαθήσεις».
Ο Μάικ σκέφθηκε ότι αυτό ήταν πολύ αστείο. Στεκόταν εδώ – γυμνός δίπλα σε έναν πράσινο άγγελο, σε έναν τόπο που δεν υπήρχε στην προηγούμενη ζωή του – και ο άγγελος αυτός ήταν έτοιμος να πει ανέκδοτο; Τι μέρος κι αυτό!
«Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος που ένιωθε πολύ φωτισμένος», ξεκίνησε να λέει ο Πράσινος, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή της διήγησης του ανεκδότου. «Όταν ο άνθρωπος αυτός ένιωσε ότι είχε φθάσει σε ένα επίπεδο φώτισης που του επέτρεπε να συνεχίσει το ταξίδι του, βρήκε ένα ταξί». Ο Πράσινος χαμογέλασε πλατιά και έκανε μια παύση, κοιτώντας την αντίδραση του Μιχαήλ που ένας άγγελος γνώριζε τη λέξη ταξί. Ο Μάικ δεν έδωσε στον Πράσινο την ικανοποίηση να εκφράσει την έκπληξη που περίμενε από αυτόν, καταπιέζοντας την ξαφνική επιθυμία του να γελάσει. Ο Μάικ χαζογέλασε λίγο. Ο Πράσινος συνέχισε ούτως ή άλλως.
«Όταν ο άνθρωπος βρήκε το ταξί, έβαλε το κεφάλι του μέσα από το παράθυρο και είπε στον οδηγό, «Είμαι έτοιμος. Πάμε!» Ο οδηγός, ανταποκρινόμενος στην εντολή, ξεκίνησε αμέσως προς την κατεύθυνση που του είχε πει ο άνθρωπος – παίρνοντας μόνο το κεφάλι του ανθρώπου μαζί του!» Ο Πράσινος διηγιόταν το ανέκδοτο πολύ αστεία και ξανακοίταξε τον Μάικ για να δει την αντίδραση του. Ο Μάικ ήταν ανέκφραστος και κοίταξε τον Πράσινο, γέρνοντας το κεφάλι του προς το πλάι και παίρνοντας μια έκφραση που έλεγε – «Και;» Ο Πράσινος είπε την τελευταία ατάκα.
«Ευλογημένος είναι εκείνος που μπαίνει ολόκληρος στο ταξί προτού ανακοινώσει ότι είναι έτοιμος να φύγει!» Ο Πράσινος ήταν περήφανος για την ιστορία του, παρά την εμφανώς μουδιασμένη αντίδραση του Μάικ, και φούσκωσε από υπερηφάνεια στη σιωπή που ακολούθησε. «Μην αλλάξεις επάγγελμα», δήλωσε ο Μάικ, με το ζόρι καταπνίγοντας την επιθυμία του να γελάσει δυνατά με το παρωχημένο αστείο του αγγέλου. «Και τι ακριβώς σημαίνει το αστείο σου, Πράσινε;»
«Μιχαήλ Θωμά της Αγνής Πρόθεσης, κάθε κύτταρο του ανθρώπινου σώματος περιέχει συνείδηση που γνωρίζει για τον Θεό. Γι’ αυτό, κάθε κύτταρο περιέχει τη δυναμική για φώτιση, αγάπη και αναζήτηση δονητικής μεταβολής. Να, άσε με να σου δείξω». Λέγοντας αυτό, ο Πράσινος έκανε κάτι που σοκάρισε και φόβισε τον Μάικ. Τον πλησίασε με γρηγοράδα και με μια αστραπιαία κίνηση πάτησε με ορμή το δάχτυλο του Μάικ!
«ΑΟΥ!» φώναξε ο Μάικ, αηδιασμένος από αυτή την παραβίαση της εμπιστοσύνης του. «Τι ήταν αυτό;» Το δάχτυλο του Μάικ παλλόταν από τον πόνο. Το έπιασε και προσπάθησε να το καταπραΰνει, όπως θα έκανε κάθε άνθρωπος, χοροπηδώντας στο πάτωμα στο μεταξύ.
«Πονάει!» φώναξε ο Μάικ στον Πράσινο. Το δάχτυλο είχε αρχίσει να γίνεται κόκκινο και στη συνέχεια μαύρο. «Πόνεσε πολύ! Νομίζω ότι το έσπασες!»
«Τι πονάει, Μιχαήλ;» ρώτησε ο Πράσινος σαν να μη συνέβαινε τίποτα, καθώς κοιτούσε τον Μάικ να κινείται γύρω γύρω στο δωμάτιο, μορφάζοντας σε κάθε του βήμα.
«Το δάχτυλο μου, γλοιώδη σαδιστή!» Ο Μάικ δεν ήξερε τι έλεγε, αλλά ήταν θυμωμένος. Ο Πράσινος δεν επηρεάστηκε από το ξέσπασμα του Μάικ και τον πλησίασε περισσότερο.
«Μακριά!» είπε ο Μάικ, απλώνοντας τα χέρια του προς τα έξω σε μια αμυντική κίνηση. «Δεν θέλω άλλο δείγμα αγγελικού μασάζ ποδιών ή της άποψης σου για την πελματοθεραπεία. Μην με πλησιάσεις άλλο!»
«Τι πονάει, Μιχαήλ;» ρώτησε και πάλι ο Πράσινος, λέγοντας επίσης, «Δεν είναι το δάχτυλο σου».
«Δεν είναι;» ρώτησε ο Μάικ χωρίς να πιστεύει στα αυτιά του καθώς καθόταν οκλαδόν στο πάτωμα και φυσούσε το πόδι του, προσπαθώντας να μη χάσει την ισορροπία του. «Τότε να μας πει η Αυτού Πρασινότητά σας. Τι πονάει;» ο Μάικ ήταν σαρκαστικός, αλλά ο άγγελος δεν έδειξε να ενοχλείται.
«ΕΜΕΙΣ πονάμε, Μιχαήλ», δήλωσε ο Πράσινος. «Κάθε κύτταρο του κορμιού σου νιώθει την ενόχληση αυτή τη στιγμή. Πες το, Μιχαήλ: Πες, «ΕΜΕΙΣ ΠΟΝΑΜΕ». Ο Μάικ έκανε ό,τι του είπε.
«ΕΜΕΙΣ πονάμε», επανέλαβε, όχι με μεγάλο ενθουσιασμό.
«Δίνεις την άδεια σου για θεραπεία;» ρώτησε ο Πράσινος.
«Ναι!» Ο Μάικ τώρα ενδιαφερόταν.
«Δήλωσε την άδεια σου», είπε ο Πράσινος.
«Σου δίνω την άδεια να θεραπεύσεις το δάχτυλο μου», είπε ο Μάικ.
«ΛΑΘΟΣ!», δήλωσε ο Πράσινος με δυνατή φωνή. Ο Μάικ δεν χρειαζόταν χάρτη για να τα καταφέρει αυτή τη φορά. Προσπάθησε και πάλι.
«Σου δίνω την άδεια να θεραπεύσεις…», ο Μάικ έκανε μια παύση. «ΕΜΕΙΣ – εε – ΕΜΑΣ, θέλω να πω». Ο Πράσινος δεν ήταν ικανοποιημένος και το είπε.
«Μιχαήλ, δώσε την άδεια για το γεγονός, μη δίνεις σ’ ΕΜΕΝΑ άδεια να το κάνω». Ο Μάικ το σκέφθηκε και αναδιατύπωσε την πρόταση του.
«Δίνω την άδεια για θεραπεία. ΕΜΕΙΣ πονάμε και όλοι ΕΜΕΙΣ θα ωφεληθούμε από τη θεραπεία».
«Και έτσι είναι!» φώναξε ο Πράσινος ενθουσιασμένος, χτυπώντας τα χέρια του εύθυμα. «Σωστά, Μιχαήλ Θωμά της Αγνής Πρόθεσης! Μόλις θεράπευσες το δάχτυλο σου!»
Σχεδόν αμέσως, το δάχτυλο του Μάικ σταμάτησε να πάλλεται. Η κοκκινίλα μετατράπηκε σε ένα υγιές ροζ χρώμα και όλο το σώμα του ένιωσε ανακούφιση από τον πόνο. Ο Πράσινος πλησίασε κι άλλο, και αυτή τη φορά ο Μάικ δεν του είπε να σταματήσει.
«Μιχαήλ, γνωρίζεις τι συνέβη μόλις τώρα;» Η φωνή του Πράσινου ήταν απαλή και ευγενική.
«Νομίζω πως ξέρω, αλλά θα ήθελα να το αναλύσεις». Ο Μάικ ένιωθε αδύναμος από το μάθημα. Ο πόνος τον είχε εξαντλήσει. Ο Πράσινος εξακολούθησε.
«Ποτέ ξανά δεν θα σου προκαλέσω πόνο, αγαπητέ φίλε μου. Έχεις την υπόσχεσή μου. Από εδώ και στο εξής, θα μαθαίνεις από άλλες εμπειρίες και όχι από τον πόνο. Αυτό που μόλις έμαθες είναι ότι ο πόνος ενός μέρους επηρεάζει το σύνολο. Ήταν μια εμπειρία που αφορούσε το σύνολο. Νιώθεις κουρασμένος τώρα, έτσι δεν είναι; Αν η εμπειρία αυτή αφορούσε μόνο το δάχτυλο σου, γιατί τότε ένιωσες ολόκληρος τη συνέπεια; Γιατί υπήρχε θυμός; Μήπως μου φώναξε το δάχτυλο σου; Όχι. Ολόκληρο το σώμα σου μου φώναξε! Το δάχτυλο σου κατάλαβε τον πόνο, αλλά συμμετείχες ολόκληρος.
Το δάχτυλο ήταν η πηγή του προβλήματος, αλλά εγγυώμαι ότι όλα τα κύτταρα αντιλήφθηκαν το γεγονός. Το ίδιο ισχύει για τη χαρά, την ευχαρίστηση, το πάθος και την εσωτερική υπερηφάνεια της αλήθειας. Κάθε κύτταρο νιώθει τα πάντα και έχει συνείδηση του συνόλου». Ο Πράσινος έκανε μια παύση για να δώσει έμφαση. «Έτσι είναι και με την πνευματική φώτιση και τη Θεϊκή αναζήτηση».
«Τότε πού ακριβώς είναι η φώτιση μου, Πράσινε;» Ο Μάικ ήθελε μια ευθεία απάντηση αυτή τη φορά, χωρίς αστεία ή χτυπήματα στα δάχτυλα.
«Βρίσκεται σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου ισομερώς, Μιχαήλ Θωμά. Κάθε ένα κύτταρο έχει συνείδηση του συνόλου. Κάθε κύτταρο γνωρίζει απολύτως τα υπόλοιπα. Κάθε ένα συμμετέχει στη δόνηση του ολοκληρωμένου ανθρώπου»…
