Κάποτε, ένας άνθρωπος στεκόταν στην κορυφή ενός ψηλού λόφου. Τρεις ταξιδιώτες που περνούσαν από εκεί και τον είδαν, άρχισαν να συζητούν γι’ αυτόν.
Ο πρώτος είπε: «Βάζω στοίχημα ότι έχει χάσει τον σκύλο του». Ο δεύτερος είπε: «Διαφωνώ, πιθανότατα ψάχνει να βρει κάποιον φίλο του». Και ο τρίτος είπε: «Εγώ νομίζω ότι κάθεται εκεί για να απολαύσει τον καθαρό αέρα».
Advertisment
Οι τρεις ταξιδιώτες δεν συμφωνούσαν και συνέχισαν να συζητούν μέχρι που έφτασαν στην κορυφή του λόφου.
Τότε, κάποιος από αυτούς τον ρώτησε: «Κύριε, μήπως έχετε χάσει τον σκύλο σας; Μπορώ να σας βοηθήσω;».
Εκείνος απάντησε: «Όχι, ευχαριστώ, δεν έχω χάσει τον σκύλο μου».
Advertisment
Ύστερα τον ρώτησε ο δεύτερος ταξιδιώτης: «Μήπως ψάχνετε για κάποιο φίλο σας;».
Ο άντρας απάντησε ξανά αρνητικά.
Τέλος, τον ρώτησε και ο τρίτος ταξιδιώτης: «Μήπως βρίσκεστε εδώ για να απολαύσετε τον καθαρό αέρα;».
«Όχι, κύριε, απάντησε εκείνος.
«Μα τότε…τι κάνετε εδώ;», ρώτησαν οι τρεις ταξιδιώτες σχεδόν ταυτόχρονα.
Ο άνθρωπος πάνω στον λόφο τους απάντησε: «Απλώς στέκομαι σε αυτό το σημείο».
Έχει ειπωθεί από πνευματικούς ανθρώπους, από την επιστήμη, από εκατοντάδες βιβλία, παραβολές και ιστορίες… “Η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε είναι η αντανάκλαση του δικού μας περιεχομένου”. Πόσες φορές κρίνουμε, βγάζουμε συμπεράσματα, κατηγορούμε άλλους ανθρώπους, συνήθως και με ύφος 800 καρδιναλίων, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι πολύ πιθανόν αυτό που παρατηρούμε ως “πραγματικότητα” είναι απλά ο δικός μας κόσμος, που αρχίζει από το πίσω μέρος του κρανίου μας και τελειώνει πίσω από τα μάτια μας.
Είναι καλό – απαραίτητο – να αναπτύξουμε τη διάκρισή μας… αλλά κάθε φορά που βγάζουμε συμπεράσματα για τους άλλους, ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι υπάρχει ένα πολύ σοβαρό ενδεχόμενο να βλέπουμε απλά τον καλό ή κακό εαυτό μας..
Ένα απλό γεγονός, το ότι δηλαδή ένας άνθρωπος στεκόταν απλά σε ένα σημείο, οδήγησε τρεις ανθρώπους σε τρία εντελώς διαφορετικά σενάρια. Για χάρη της ιστορίας, οι φίλοι ρώτησαν τον άνθρωπο και εκείνος τους απάντησε ότι στεκόταν απλώς σε εκείνο το σημείο. Εάν οι φίλοι είχαν προσπεράσει τον άνθρωπο και πήγαινε ο καθένας στο σπίτι του, θα διηγούνταν τρεις διαφορετικές ιστορίες, πιθανότατα προσθέτοντας και λίγη σάλτσα στην περιγραφή για να ενισχύσουν την οπτική τους γωνία. Και κάπως έτσι δημιουργούνται ιστορίες – μύθοι – θρύλοι και εν τέλει μια ολόκληρη πραγματικότητα την οποία αποδεχόμαστε ως αντικειμενική και περιορίζουμε τον εαυτό μας προσπαθώντας να χωρέσουμε μέσα της.
Είναι καιρός οι άνθρωποι να αμφισβητήσουμε της “αδιάσειστες” αλήθειες. Και είναι πραγματικά απλό να το κάνουμε. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε – όπως και στην παραπάνω ιστορία – είναι να ρωτάμε. Η δύναμη μιας ερώτησης είναι μεγαλύτερη από 1000 απαντήσεις.
