Αφορμή για το σημερινό κείμενο,είναι το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά,”ο καθρέφτης”.Αλλά ας αρχίσω με τους στίχους του τραγουδιού…
Advertisment
Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
που μ’εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω
δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
Advertisment
και το χειρότερο,είναι όμοιος εγώ…
Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,
δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό
Όσοι μου λένε “φίλε όπως είσαι μείνε”
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό
Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου…
Αντανακλά αυτά που θέλουν οι γυναίκες
κι έτσι τις πείθει ότι είμαι το άλλο τους μισό
μπροστά του γδύνονται του λεν(ε) γλυκές κουβέντες,
πίσω απ’το τζάμι εγώ ολομόναχος κοιτώ
Κάνει παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου
τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδί
τις φέρνει απέναντι μου και στα κυβικά μου
πάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω στο γυαλί
Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου…
Ξέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτες
σε οθόνες σε φωτοτυπίες και προβολείς
μέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτες
ζουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείς
Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ
εσύ που ψάχνεις μεσ’ τα μαύρα σου τα μάτια
να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή
Οπωσδήποτε βέβαια, η φύση της τέχνης είναι τέτοια που επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες ανάλογα με τον κάθε άνθρωπο.Το δίχως άλλο όμως,στο συγκεκριμένο τραγούδι,οι στίχοι είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακοί σχετικά με μηχανισμούς τους οποίους αναπτύσσουμε συχνά.Λέει στο δεύτερο τετράστιχο…
“Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,
δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό
Όσοι μου λένε “φίλε όπως είσαι μείνε”
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό”
Ο καθρέφτης εχει δυο πλευρές.Η μια είναι αυτή που κοιτούνε οι άλλοι από την “έξω πλευρά” και η άλλη είναι αυτή που κοιτώ εγώ από τη “μέσα πλευρά”.Αυτοί που χάψαν τον αντικατοπτρισμό,είναι εκείνοι που κοιτούν από την έξω πλευρά του καθρέφτη.Όλα όσα κάνουμε για να μοιάζει καλή η βιτρίνα μας.Όλα όσα θυσιάζουμε για να κερδίσουμε την αποδοχή.Παρ’όλα αυτά,υπάρχει και η άλλη πλευρά του καθρέφτη.Η μέσα πλευρά.Αυτή που κοιτούμε μόνο εμείς.Και μας φαίνεται κακή.Όχι απαραίτητα θα πει κανείς.Δεν ξέρω…είναι έτσι?Γιατί αν δεν είναι έτσι..αν δεν αντιλαμβανόμαστε ως κακή τη μέσα πλευρά του καθρέφτη,τότε γιατί έχουμε την ανάγκη να δείχνει όσο πιο καλή γίνεται η έξω πλευρά άραγε?Γι αυτό λέει ότι ούτε το ένα δεν ισχύει,ούτε το άλλο.Ούτε είμαι καλός με βάση το πως με βλέπουν οι άλλοι,ούτε κακός είμαι με βάση το πως με βλέπω εγώ.Και τελικά,ο καθρέφτης χρησιμεύει για να μας κρατά διαρκώς στο ενδιάμεσο.Ανακυκλώνει μια συνεχιζόμενη στο διηνεκές προσπάθεια,η μια πλευρά να αναιρέσει την άλλη.Και τελικά η μια πλευρά υπάρχει μόνο για την άλλη.Υπάρχει μόνο ως προς την άλλη.Και το πόσο μάταιο είναι όλο αυτό,φαίνεται από το ρεφραίν
“Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου”
Δε χρειάζεται να είμαστε ούτε καλοί ως προς τους άλλους,ούτε να νοιώθουμε κακοί ως προς τον εαυτό μας.Έχουμε χάσει την επαφή με τον εαυτό μας και το μόνο με το οποίο ασχολούμαστε είναι η εικόνα μας.Να θεριέψουμε την καλή μας προς τα έξω εικόνα και να ξεχάσουμε όσο γίνεται την προς τα έσω κακή μας εικόνα.Πόσο μάταιο ακούγεται άραγε αυτό?Ούτε προς τα έξω απόδειξη δε χρειάζεται,αλλά και ούτε προς τα έσω απόρριψη….
Χρήστος Κακουλίδης – Ψυχίατρος
