Από το Serendipity Institute
«Έχω τέτοιο θυμό, που δε μπορώ να τον συγκρατήσω. Πως μπορώ να τον γιατρέψω»; Αυτό το ερώτημα έθεσε ένας μαθητής του Ζεν στον Μπανκέι .
Advertisment
«Δείξε μου τον θυμό» του απάντησε ο δάσκαλος. «Φαίνεται συναρπαστικός»!
«Αυτή τη στιγμή δεν τον έχω», απάντησε ο μαθητής, «γι αυτό δε μπορώ να σου τον δείξω».
«Τότε λοιπόν», απάντησε ο Μπανκέι, «να μου τον φέρεις όποτε τον έχεις».
Advertisment
«Μα όταν τον έχω δεν μπορώ να τον φέρω» διαμαρτυρήθηκε ο μαθητής. «Εμφανίζεται απρόσμενα και σίγουρα θα τον χάσω πριν σου τον φέρω»!
«Σε αυτή τη περίπτωση», είπε ο Μπανκέι , «δεν μπορεί να είναι κομμάτι από την αληθινή σου φύση. Αν ήταν θα μπορούσες να μου τον δείξεις οποιαδήποτε στιγμή. Όταν γεννήθηκες δεν τον είχες, άρα πρέπει να ήρθε απέξω»!
Ο θυμός στην υγιή του μορφή αποτελεί μία φυσική ενστικτώδη ανταπόκριση στην απειλή. Ως συναίσθημα διαθέτει την εξαιρετική ιδιότητα να προκαλεί μία αλυσιδωτή χημική αντίδραση στο σώμα ανεβάζοντας την αδρεναλίνη, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι καρδιακοί παλμοί και να αισθανόμαστε σωματικά δυνατοί να αντιμετωπίσουμε τον αντίπαλο. Στην υγιή του μορφή λοιπόν αποτελεί έναν φυσικό μηχανισμό, απαραίτητο για την επιβίωσή μας. Πόσες όμως πραγματικές απειλές συναντάμε την ώρα που οδηγούμε πηγαίνοντας στη δουλειά μας; Πόσο πραγματικά απειλούμαστε από το γεγονός ότι το παιδί μας δε μαζεύει τα παιχνίδια του; Σίγουρα κάτι έχει πάει λάθος…
Δυστυχώς ο θυμός ως μηχανισμός, στο συντριπτικό ποσοστό των περιπτώσεων που ενεργοποιείται δεν αποτελεί προστασία έναντι μίας πραγματικής απειλής, αλλά απλά ένα συναισθηματικό εμετό. Με μία χαρακτηριστική ιδιότητα: πάντα επιστρέφει πίσω στον αποστολέα του! Αλλά ακόμα και όταν καταφέρουμε να μην τον πετάμε ο ένας στον άλλο ως εμετό, τον «καταπίνουμε» και αυτός λειτουργεί σαν βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της υγείας μας.
Την επόμενη φορά που θα νοιώσεις θυμό, άνοιξε τη πόρτα και άρχισε να τρέχεις γύρω γύρω το τετράγωνο. Με δύναμη. Σαν να θες να προλάβεις κάτι σημαντικό. Αν είσαι σπίτι σου, πάρε ένα μαξιλάρι και χτύπα το, μέχρι να χαλαρώσουν τα χέρια και τα δόντια σου. Αν είσαι στο γραφείο, αποσύρσου στην τουαλέτα για λίγο και «φώναξε άηχα» επιτρέποντας στο σώμα σου να συμμετέχει σαν να έχεις μπροστά σου το «αντικείμενο» του θυμού σου. Ύστερα, κάθισε κάπου ήσυχα και παρατήρησε που έχει πάει ο θυμός. Δεν τον έχεις καταπιέσει, δεν τον έχεις ελέγξει , δεν τον έχεις πετάξει σε κάποιον άλλο. Απλά ξεφούσκωσε. Όπως ξεφουσκώνουν τα σύννεφα μετά τη βροχή και φωτίζεται ο ουρανός.
Είναι μια απλή λύση, πρακτική και άμεση. Είναι ένα σκαλοπάτι πριν τον διαλογισμό…
