γράφει ο Χρίστος Σμπώκος
Θέλοντας να γίνω superdad για το παιδί μου (λίγο με ενδιαφέρει τι θα λένε οι υπόλοιποι), σκέφτομαι πολλές φορές, ποια είναι αυτά που θα πρέπει να του προσφέρω.
Advertisment
Ναι ωραία, αγάπη, στοργή, φροντίδα. Αυτά εννοούνται και σου βγαίνουν και από μόνα τους , δεν έχεις λόγο να το μελετάς. Χρειάζεται και υλική υποστήριξη ασφαλώς, φαγητό, ρούχα, παιχνίδι. Κι αυτό εννοείται ότι το έχεις σκεφτεί και με βάση αυτό προγραμματίζεις τα πάντα. Δεν χρειάζεται όμως και συμβουλές; Αξίες; Πρότυπο; Παράδειγμα έστω; Kαι είσαι εσύ ικανός να του τα δώσεις; Δεν είναι εγωιστικό έως και αλαζονικό να πιστεύεις ότι είσαι πρότυπο ή παράδειγμα; Ή ότι κατέχεις τις σωστές αξίες και μπορείς να συμβουλεύεις σωστά;
Φιλοσοφικές ερωτήσεις θα πει κάποιος. Καθόλου φιλοσοφικές. Δεν πρόκειται για θεωρητική αναζήτηση ενός μπαμπά που το έριξε στη ψυχανάλυση. Πρόκειται για την καθημερινότητα, αφορά το κάθε σου βήμα, ακόμα να το καταλάβεις;
Λοιπόν κατέληξα (μόνος μου, αυθαίρετα ναι, αλλά πάντως μετά από σκέψη) ότι ναι, μπορείς να του δώσεις και συμβουλές και αξίες και παράδειγμα. Όλοι μας μπορούμε αν θέλουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αρκεί να έχουμε όρεξη και να συνειδητοποιήσουμε τα «κανάλια», μέσα από τα οποία μεταδίδεις, τέτοιου τύπου, γνώση στο παιδί σου. Συνάδελφε superdad, δεν είναι ανάγκη να συντάξεις κανένα εσωτερικό κανονισμό. Δεν είναι ανάγκη να φτιάξεις πρωτόκολλο καλής συμπεριφοράς. Δεν είναι ανάγκη να ετοιμάσεις ομιλίες με κηρύγματα. Όλα αυτά είναι περιττά και αναποτελεσματικά. Σου είναι άχρηστα, τσάμπα θα φας το χρόνο σου…
Advertisment
Πρότυπο γίνεσαι όταν βοηθάς το γείτονα που του χάλασε το αμάξι. Παράδειγμα γίνεσαι όταν με τη γυναίκα σου ή με τους συναδέλφους σου ή με τους άλλους γονείς στο σχολείο, φροντίζεις να συνεργάζεσαι κι όχι να «σκοτώνεσαι». Αξίες μεταδίδεις μιλώντας ωραία και φροντίζοντας τους γονείς σου όταν το χρειάζονται. Ή όταν σε κάθε σου συναλλαγή, στο περίπτερο για την εφημερίδα, στην ουρά της τράπεζας, στο ταμείο του σούπερμαρκετ, μιλάς ευγενικά, ξεκινάς με «παρακαλώ» και τελειώνεις με «ευχαριστώ». Συμβουλές επίσης δίνεις κυρίως όταν δε μιλάς πολύ. Όταν μαθαίνεις να ακούς και «σπρώχνεις» το παιδί μέσα από ερωτήσεις και συζητήσεις να καταλάβει τι θέλει και να διαμορφώσει την άποψή του, μέσα από την κριτική του σκέψη.
Είναι απλά τα πράγματα πατέρα, αν χτυπιέσαι βλέποντας ματς στην τηλεόραση, τσακώνεσαι με όποιον οδηγό συναντήσεις στο δρόμο, αντιμετωπίζεις το παιδί στο ποδόσφαιρο σαν να είσαι ο ατζέντης του Μέσι ή δε συζητάς ποτέ με τη γυναίκα σου ή ακόμα χειρότερα βρίζεστε όλη μέρα με τα αδέρφια σου, τότε μην περιμένεις να δεις ένα παιδί πολύ διαφορετικό. Αν λοιπόν θες να μεταδόσεις κάτι «καλό» στο παιδί σου, ξεκίνα να δουλεύεις και να διορθώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Άλλη συνταγή από αυτή δεν υπάρχει, ας μην κοροϊδευόμαστε. Για σκέψου το κι εσύ…
