Γράφει ο Fidelio για τη σελίδα wmofonia.wordpress.com
Άσε με να τρέξω λίγο ακόμα, τώρα που μπορώ. Να πρασινίσω τα ρούχα μου στο γρασίδι, να ματώσω τα γόνατα στα χαλίκια, να λασπώσω τις πατούσες μου στο χωματόδρομο μετά τη βροχή τη λαμπερή. Όπως τότε έτσι και σήμερα, για πάντα έτσι θέλω. Να παραμένω παιδί στην αντίληψη των πραγμάτων και όχι στην ανωριμότητα. Παιδί σημαίνει αγνότητα, ισορροπία, γαλήνη.
Advertisment
Άσε με να κάνω λάθος. Να βρω τον εαυτό μου μέσα από την διόρθωση. Την καθοριστική. Θαρρώ πως έμαθα να προστατεύω τον εαυτό μου, δε θα τον καταστρέψω τώρα που περνώ στο επίπεδο της ανταμοιβής και της αλήθειας. Μη με φοβάσαι.
Άσε με να είμαι το φως που επιθυμώ. Γι αυτό που νομίζω ότι ήρθα στον κόσμο. Να εκφράσω αυτά που αντιλαμβάνομαι και που περιέχουν αγάπη. Αυτά που θα φανούν χρήσιμα σε μαυρισμένες ψυχές. Αυτά που γιάτρεψαν και τη δική μου ζωή. Τα αποτελέσματα των συναισθημάτων, τα ίδια τα συναισθήματα από τη ζήση.
Άσε με να δω ξανά και ξανά την ουσία. Την υπόστασή μου ανάμεσα στις σκιές. Ανάμεσα σε αυτές που χρωματίζονται, μα και στις άλλες που παραμένουν γκρίζες. Να καταλάβω πάλι ποιος είμαι και να μην το λησμονώ ποτέ.
Advertisment
Άσε με να γελώ, πριν μαρμαρώσω από ψυχρότητα και πριν πνιγώ στην σκληρότητα του κόσμου. Να μη φοβάμαι, τώρα που μπορώ. Τώρα που το χαμόγελο έχει αξία και σβήνει τα ανούσια και πεταμένα λόγια.
Άσε με να ονειρεύομαι ακόμα. Δε θα σε ενοχλήσω. Θα ονειρεύομαι για όλους, όχι εγωιστικά. Για έναν κόσμο που θα διώξει από πάνω του τον καρκίνο που ο ίδιος υιοθέτησε. Για ένα κόσμο που θα του λείπει το σκοτάδι και το μίσος.
Άσε με να ελπίζω. Εσύ μπορείς να κοροϊδεύεις. Αλλά άσε με. Με την ελπίδα κάνω βήματα, μετρώντας τα προηγούμενα. Δε θέλω να πεθάνω ζωντανός. Δε θέλω να πεθάνει η ελπίδα από μέσα μου. Δε θέλω να πέσω σε κώμα με καθαρό εγκέφαλο και ανοιχτά μάτια.
Άσε με να ζήσω όπως επιθυμώ. Να είμαι αυτό που νιώθω και με κάνει ευτυχισμένο. Μπορεί να είναι διαφορετικό από αυτό που εσύ θέλεις, αλλά άσε με.
Μη με υποδουλώνεις σε δόγματα, πλαίσια και σε συγκυρίες. Δε θα σε αφήσω να κλειδώσεις τη σιδερένια σφαίρα στο πόδι μου. Θέλω να τρέχω, να βαδίζω, να στέκομαι. Χωρίς πληγές από ξένο χέρι. Χωρίς ψυχή διαλυμένη στην άσφαλτο. Άσε με.
Δυσκολεύεσαι, το ξέρω. Μα πρέπει να προσπαθήσεις, όπως προσπαθώ και εγώ. Εγώ, θα σε αφήσω να βρεις την ελευθερία σου, αυτήν που θέλεις και επιθυμείς. Έτσι όπως την ορίζεις εσύ για τον εαυτό σου. Αλλά και εσύ, άσε με.
Σημείωση: Ο Νέφος ήταν γιος της Πραξιθέας, μιας από τις 50 Θεσπιάδες κόρες του βασιλιά της Βοιωτίας, Θεσπίου. Από τον Νέφο, πήρε το όνομά του το νέφος. Το νέφος λοιπόν, ή σύννεφο, χαρακτηρίζει αλληγορικά τη μαυρίλα της κοινωνίας, το σκοτάδι του εγωισμού στις σχέσεις και την κατάθλιψη.
