Του Αργύρη Βαν Μπρούσσελ
Τρέχα κι εσύ μαζί του. Τόσο ώστε να μην χρειαστεί να περιμένεις. Να μη νικούσε κανένας σ’ αυτό το τρέξιμο αλλά ούτε και να έχανε. Νιώσε τη σημασία του τέλους του για να καταλάβεις το χρόνο καλύτερα. Η πλήρης κατανόηση του τέλους του είναι που θα αφαιρέσει τον εγωισμό και θα μας εξοικειώσει με την απώλεια ώστε να την αποδεχτούμε. Αυτή η κατανόηση είναι που δίνει το νόημα στη ζωή του καθενός ξεχωριστά και θα επισημαίνει τη μοναδικότητα μας.
Advertisment
Για να χάσεις πρέπει να έχεις. Για να έχεις πρέπει να είσαι. Ας φθαρούμε, ας χαλάσουμε, ας μάθουμε τον εαυτό μας. Μην έχουμε το μικρόβιο του συλλέκτη. Δηλαδή μην αποκτούμε συλλεκτική αξία λόγω της εξαιρετικής μας κατάστασης, γιατί έτσι μαθαίνουμε να ζούμε με αντίγραφα και υποκατάστατα του εαυτού μας. Μην παραδώσουμε σώμα και πνεύμα άθικτα στους αιώνες.
Ο χρόνος είναι μνήμη. Σίγουρα σε αγαπάει γιατί εξαρτάται από σένα. Δεν κάνει ανταλλαγές και δεν ζητάει τίποτα, μόνο χαρίζεται. Τρέχει και κλαίει γιατί σιγά-σιγά τελειώνει και στο τέλος θα απομείνει μόνος.
Ο χρόνος είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα του κόσμου όταν τον κατακτήσεις. Είναι αιωρούμενα φύλλα φθινοπωρινά, είναι η αμμουδιά στην πλάτη της, είναι τα μάτια της αγέννητης κόρης μου. Είναι τα δικά μου. Είναι η σκιά όλων αυτών που αγαπάς. Δηλαδή το νόημα στη ζωή.
Advertisment
