‘’Παντρεμένες’’ Στιγμές

‘’Ζήσε τη στιγμή ‘’ λένε και ξαναλένε… και φωναχτά και σιγανά και ερμητικά κλειστά… λάμπουν τα μάτια τους!

Την προσοχή σας παρακαλώ! Σβήστε όλα τα φώτα, αφήστε μόνο τον κεντρικό προβολέα… Ναι αυτόν εδώ… στο κέντρο της σκηνής, να φωτίσει τις λέξεις πριν χαθούν! Χωρίς χειροκρότημα… αυτή τη φορά δεν θέλω χειροκρότημα! Χρόνια ολόκληρα περίμενα αυτόν τον ρόλο… τον ρόλο ‘’της στιγμής’’, να ζήσω τη στιγμή, την ψυχοσύνθεση της!

Να’ μαι, λοιπόν, ακίνητη… εδώ μπροστά σας, χωρίς πρόβα. Ό,τι ζεις το ζεις μια φορά, χωρίς πρόβα, είτε το πάρεις χαμπάρι είτε όχι.
«Ζήσε το τώρα… ζήσε τη στιγμή!». Με ακούς παντού πια… ενοχικά, δασκαλίστικα, νοσταλγικά, αυθόρμητα, καμαρωτά… να συνοδεύω τον καφέ, τα μύδια σαγανάκι,’’ το βρώμικο’’, το σούσι…! Καμιά φορά στο ψήσιμο… ’’ατμίζομαι’’ και χάνομαι, δε φαίνομαι…

Advertisment

Τι κυνηγάτε ωρέ; Κυνήγι είναι αυτό ή καταδίκη; Μια παράλογη πράξη βίας είναι! Όταν η ζωή είναι ένα Συνεχές… εσύ γιατί το σταματάς; Γιατί με κυνηγάς; για να με πιάσεις; Δεν τη θέλεις τη ζωή σου; Και αν με πιάσεις… ξέρεις τι να με κάνεις; Ξέρεις λες… για να ‘χεις να θυμάσαι! Μπερδεύτηκα ! Τελικά ποιος ζει; αυτός που ζει για να θυμάται ή αυτός που καλάρει τη στιγμή, τον πόθο, το απόλυτο… στο ρίσκο του γαλάζιου;

Φέρτε μου ένα τσιγάρο βρε παιδιά… και ένα κονιάκ! Όχι, όχι το κολονάτο ποτήρι… αυτό που πιάνεις τώρα… το στιβαρό, το κρύσταλλο, το χαραγμένο! Καν’ το διπλό! Και μη μου πείτε ότι δεν το ξέρετε; όλες οι στιγμές… παντρεμένες στιγμές είναι…! Και εγώ παντρεμένη είμαι! Δεν έχετε ακούσει αυτούς με τη βέρα στα χέρια πως με καλούν; ‘’Ζήσε τη στιγμή ‘’ λένε και ξαναλένε… και φωναχτά και σιγανά και ερμητικά κλειστά… λάμπουν τα μάτια τους! Αυτοί με ζουν, αυτοί με συντηρούν. Δεν είδατε πόσες φορές φύγαμε χέρι χέρι…Αναρωτιέμαι…λεύτερη με γέννησε η μάνα μου, πως στο διάολο θα ζήσω παντρεμένη;

Δεν πεθαίνω… ναι, δεν πεθαίνω! Αθάνατη, Απόλυτη Στιγμή! Μη το ζηλεύετε, όμως! Δεν τη βαστώ τόση αθανασία, το ομολογώ! Είναι ζόρικη… μεγάλη η ευθύνη της! Τρωτή θέλω να είμαι… και ερωτεύσιμη στους θνητούς, να έχω αρχή και τέλος, να βαρεθώ, να γεράσω…
Ε… μάγκα ! Εσύ, ομορφόπαιδο, με τα χέρια στις τσέπες… για βγάλτα να τα δούμε! Κουβαλάς χρυσό όνομα; Θα φύγουμε μαζί σήμερα;

Advertisment

IMG_0164

 

 

 

Αθανασία Γκριτζάπη Θεολόγος, MSc human resource management, σπουδάζει Ψυχολογία στο The Open University.

 

Λάβετε καθημερινά τα άρθρα μας στο e-mail σας

Σχετικά θέματα

Αν δεν το πεις εσύ, θα το πει το σώμα σου
Κάποιες φορές δεν μπορείς να πιστέψεις αυτό που βλέπεις, πρέπει να πιστέψεις αυτό που αισθάνεσαι
Υπάρχει το «για πάντα»... κι είναι ωραίο να το λες
Έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες... και βρήκα ξεχασμένα γράμματα που κάποτε τα κουβαλούσα σαν φυλαχτό...

Πρόσφατα Άρθρα

Εναλλακτική Δράση