Μόλις τελείωσε μια πολύ αγαπημένη ταινία. Πόσο έντονο το συναίσθημα της προσφοράς, της βοήθειας. Το ότι κάποιοι άνθρωποι, απλοί άνθρωποι, ανάμεσά μας υπάρχουν, απλά για να βοηθάνε. Σκοπός τους όχι να γίνουν οι ίδιοι μεγάλοι αλλά οι άλλοι μέσω αυτών. Ποιος όμως είναι “μεγαλος” και ποιος “μικρός”; Ποιος είναι ο “πλούσιος” και ποιος ο “φτωχός”;
Απ’όλα όσα έχω ζήσει αυτό που πάντα με άγγιζε και με συγκινούσε ήταν όλοι εκείνοι οι πράοι, καλοσυνάτοι, χαμογελαστοί άνθρωποι! Εκείνοι οι βασανισμένοι και ταγμένοι να μην στο μεταδώσουν ποτέ το δικό τους πρόβλημα! Θαρρούσε κανείς πως ποτέ δεν είχαν περάσει τίποτα. Που να ήξεραν; Εκείνοι οι άνθρωποι που δεν σου φόρτωναν τίποτα και πρόθυμα φορτώνονταν όλα τα δικά σου. Παρόντες εκεί να σε ακούσουν, να σου συμπαρασταθούν. Να σου σφίξουν το χέρι, να σε κοιτάξουν μόνο και να σε βοηθήσουν να σταθείς στα πόδια σου.
Advertisment
Νιώθω μεγάλη ευλογία γιατί στη ζωή μου συνάντησα τέτοιους ανθρώπους και μια πρώτα απ’ όλους, δυστυχώς όχι για πολύ… την αγαπημένη μου Ντινούλα. Πάντα εκεί σε όλα, ποτέ δεν μου είπε είσαι όμορφη, έχεις ταλέντο… μόνο σου έχω εμπιστοσύνη, προχώρα. Να είσαι καλή, μην έχεις κακίες, δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας. Πόσο θα την ευγνωμονώ, για όλα όσα με δίδαξε το παράδειγμά της. Δεν είχε ακαδημαϊκή μόρφωση που λέει ο πολύς ο κόσμος, μα είχε όλη τη σοφία του κόσμου μέσα στην ψυχή της. Σαν την κυρά Ντίνα κι άλλοι… πολλοί. Απλοί άνθρωποι με πονεμένα και ροζιασμένα χεράκια, ρυτίδες πολλές στο πρόσωπο και ένα σώμα ταλαιπωρημένο. Μα πάντα ένα καλοσυνάτο χαμόγελο με συνέπεια στο λόγο τους και αλήθεια στην καρδιά τους.
Καμία προσπάθεια να αρέσουν, καμία λεπτεπίλεπτη συμπεριφορά, απλότητα η στάση τους και λιτή η ζωή τους. Έχουν κατανοήσει από νωρίς στη ζωή τους πόση σημασία έχει να είναι κανείς λιτός, να μην απαιτείς, να είσαι ευγνώμων για όσα έχεις και να πορεύεσαι ειρηνικά. Είναι πραγματικά ελεύθεροι γιατί υλικά είναι φτωχοί. Έχουν στερηθεί, δεν φοβούνται να χάσουν, γιατί ποτέ δεν είχαν. Πόση ψυχή έχουν μέσα τους; Πόσο μεγάλη καρδιά και τα συγχωρούν όλα; Δεν θυμούνται τα λόγια που άκουσαν, δεν δίνουν σημασία στα όσα πέρασαν. Ότι έγινε έγινε σου λένε και το εννοούν. Ξεχνούν και συγχωρούν.
Τι έμαθα;…
Advertisment
Να ξεχνώ, να συγχωρώ, να χαμογελώ κι αν πάλι στον δρόμο αυτό βρεθώ πάλι να ξεχνώ, να συγχωρώ, να χαμογελώ… ώσπου να γίνω κι εγώ μια ψυχή χαμογελαστή και σοφή. Γιατί χαμογελαστός και σοφός όποιος γνωριζει πως αυτό που μας ανήκει είναι αυτό που κουβαλάμε μέσα μας. Μια ψυχή κι ένα σώμα. Κι όταν το σώμα θα αποχωριστεί την ψυχή, η ψυχή να ειναι τόσο δυνατή σα να είχε σώμα κι ελαφριά σαν το σώμα να ειχε μόνο ψυχή.
Όσο για εκεινη την ταινία; ”The Help”.
Εντέλει είμαι λες, μια εν δυνάμει εποτυχία. Η λέξη έχει ρίζες, όχι στο λεξικό.. αλλά μέσα μου.
- Ο φόβος του θανάτου χέρι χέρι με τη χαρά της Ζωής - 14 Φεβρουαρίου 2020
- Αγάπα τους άλλους σαν τον εαυτό σου - 29 Δεκεμβρίου 2016
- Γυάλινα ή ελεύθερα σπίτια; - 29 Οκτωβρίου 2016
